† St. Sylvester I † (December 31)

† Saint of the Day †

(December 31)

✠ St. Sylvester I ✠

33rd Pope:

Birth name : Silvester

Born: ---
Sant'Angelo a Scala, Avellino

Died: December 31, 335
Rome, Italy

Venerated in:
Catholic Church
Anglican Communion
Eastern Orthodox Church
Lutheran Church

Feast: December 31

Patronage:
Feroleto Antico,  Sylvestrine, Benedictines, Nonantola

Pope Sylvester I was Pope of the Catholic Church from 314 to his death in 335. He succeeded Pope Miltiades. He filled the See of Rome at an important era in the history of the Western Church, yet very little is known of him. The accounts of his papacy preserved in the Liber Pontificalis (seventh or eighth century) contain little more than a record of the gifts said to have been conferred on the Church by Constantine I, although it does say that he was the son of a Roman named Rufinus. His feast is jubilantly celebrated as Saint Sylvester's Day in Western Christianity on December 31, while Eastern Christianity commemorates it on January 2.

Biographical selection:
Although the place of honor in the service of the King belongs to the Martyrs, the Confessors also fought manfully for the glory of His name and the spreading of His Kingdom. They are crowned with the crown of justice, and Jesus, who gave it to them, has made it part of His own glory that they should be near His throne.

The Church would, therefore, grace this glorious Christmas Octave with the name of one of her children, who should represent at Bethlehem the whole class of her unmartyred Saints. She chose St. Sylvester, a Confessor who governed the Church of Rome, and therefore the universal Church; a Pontiff whose reign was long and peaceful; a Servant of Jesus Christ adorned with every virtue, who was sent to edify and guide the world immediately after those fearful combats that had lasted 300 years, during which millions of Christians had gained victory by martyrdom under the leadership of 30 Popes – predecessors of Sylvester – and they, too, all Martyrs.

So it is that Sylvester is a messenger of the peace which Christ came to give to the world, of which the Angels sang on Christmas Night. He is the friend of Constantine; he confirms the Council of Nicaea; he organizes the discipline of the Church for the new era in which she is now entering; the era of peace. His predecessors in the See of Peter imagined Jesus in His sufferings; Sylvester represented Jesus in His triumph. Sylvester’s feast during this Octave reminds us that the Divine Child who lies wrapped in swaddling-clothes and is the object of Herod’s persecution, is, notwithstanding all these humiliations, the Prince of Peace, the Father of the world to come.

Comments:
In this beautiful commentary by D. Guéranger. The example of St. Sylvester is quite opportune for the sad days in which we live. He was the Pope who lived in the time of Constantine and, therefore, presided over the transformation through which the Church passed. She was in the darkness of night and came to live in the full light of the sun; she was persecuted as a slave and became the Queen; she left the catacombs and began to dwell in the palaces. Under St. Sylvester’s inspiration and command, the great work began of building the Church as an institution, as a sovereign religious society, the work which some call the “Constantinization” of the Church.

The progressivists created the term “Constantinian Church,” and from the adjective “Constantinian” other words came, such as “Constantinization,” “de-Constantinization,” and even the verb “to Constantinize.” What do the progressivists mean by these neologisms?

☆      First, Emperor Constantine made a decree giving liberty to the Catholic Church; then he issued another decree forbidding the false cults to carry on openly.

☆      Second, wanting to repair for the unjust persecution the Church had undergone, Constantine gave his mother-in-law’s palace to the Church. This was the palace of the Laterani, and it became the first basilica of the Pope. It is the Basilica of St. John Lateran.

☆      Third, he began to bestow special honors on the Bishops and treat them as official representatives of the Church.

☆      Fourth, the acts of Catholic worship became more solemn because Constantine’s presence at such ceremonies lent them the prestige of the Empire.

☆      Fifth, he considered the Church to be united to the State.

☆      And, sixth, when he changed the capital of the Roman Empire to Byzantium, soon called Constantinople, the Pope remained in Rome and became the virtual sovereign of the city. The Pope still did not have official temporal power, but practically speaking he became the temporal lord of the city. These privileges with which Constantine honored the Catholic Church, and the natural development she experienced thenceforth, signify what the progressivists mean when they say the “Constantinian Church.”

Therefore, the process of “Constantinization” of the Church is two-fold:

In the political sphere, it pronounced the Catholic Church as the only true Church. As such, the Church deserves to be protected, supported, and respected by the State. Therefore, the Church is an entity nobler than the State and, at depth, given the fact that she is divine, more important than the State. From this principle came the medieval metaphor that the Church is like the sun, and the State like the moon that turns around the sun and depends on it.

In the religious sphere, it manifested that the most splendid and magnificent earthly things and most beautiful works of art were made first and foremost for the worship of God. So, a man should make and reserve the most magnificent incenses, the purest gold and silver, the most splendid fabrics and clothing for the service of God.

This is the concept behind the “Constantinian Church.” Thus, the term circulated by the progressivists is in a certain sense objective, and we can understand it as standing for the temporal character of the Church, with her correlated richness and solemnity in worship, her sacral buildings, the pomp of her dignitaries, etc. So, on one hand, we have the progressivists attacking the “Constantinian Church,” and on the other, we have us defending it.

When St. Mary Magdalene used a splendid perfume to wash the feet of Our Lord and dry them with her hair, the first seed of the splendor of the future worship of Jesus Christ was sown. When Judas revolted against such an act, saying that the perfume was too expensive and should be sold and the money given to the poor, he also was planting a seed, the seed of the progressivist position, which hates the solemn and rich worship. Notwithstanding, Our Lord argued against Judas by saying that we will always have the poor with us, and He defended the position of Mary Magdalene.

The position of the progressivists, therefore, is one that opposes temporal splendor for the Church. They call their ideal “miserablism” or the “miserablist Church.” According to this concept, the Church of Jesus is the church of the poor, a church made for the poor, and when she displays pomp and solemnity, she affronts the poor.

Further, she should be not only poor but also miserable; she should present herself in a kind of misery. Therefore, the religious edifices should resemble the most miserable abodes so that the poor do not feel uncomfortable in them. According to this mentality, Jesus Christ would have hated luxury and wealth; therefore, pomp, solemnity, and the use of rich objects should not exist in the house of God.

Not only should poverty dominate in worship, but the Church should also be denied any special treatment, honor or protection from the State. She should be like any other society.

The thinking behind this is clear: since the poor do not have wealth, luxury, and honors, then no one should have them, not even God. It is egalitarianism in its most monstrous aspect - because it goes further than demanding equality between poor and wealthy men, but calls for equality between the poor and God, which is absurd, since God is infinitely greater and more than all men, including the wealthy ones. This, then, is the thinking of the progressivists, which coincides with that of Judas Iscariot.

Applying this thinking to the Church, the progressivist current promotes the auto-destruction of the Catholic Church. It also wants to extirpate all the veneration the different peoples pay to the Church, they would like to strip this from the very souls of the Catholic peoples.

On our part, we should know and understand what the progressivists mean when they attack the Constantine Church, and then we should love the temporal characteristics they hate. Because throughout History this is how the Holy Catholic Church was, is, and will be. Temporal splendor is a necessary part of the one true Church of Jesus Christ.

We should remember that the man who “Constantinized” the Church was St. Sylvester, a Pope and a saint canonized by the Church. If a Pope of our days (1966) were to say that the Catholic Church should be “de-Constantinized,” he would be doing the opposite of St. Sylvester. We can imagine the furor of St. Sylvester against such a Pope if he were to return to earth and witness what was happening to the work he initiated.

This should also be our sentiment against these blasphemous despoilers of the One, Roman, Apostolic, Catholic Church.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† புனிதர் முதலாம் சில்வெஸ்டர் † (டிசம்பர் 31)

† இன்றைய புனிதர் †

(டிசம்பர் 31)

✠ புனிதர் முதலாம் சில்வெஸ்டர் ✠

(St. Sylvester I)

33ம் திருத்தந்தை:
(33rd Pope)

பிறப்பு: ----
சாந்தாஞ்சலோ ஆ ஸ்காலா, அவெல்லீனோ
(Sant'Angelo a Scala, Avellino)

இறப்பு: டிசம்பர் 31, 335
ரோம், இத்தாலி
(Rome, Italy)

நினைவுத் திருவிழா: டிசம்பர் 31

திருத்தந்தை முதலாம் சில்வெஸ்டர் (Pope Sylvester I) ரோம் ஆயராகவும் திருத்தந்தையாகவும் கி.பி. 314ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 31ம் நாளிலிருந்து கி.பி. 335ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 31ம் நாள் வரை திருப்பணி செய்தார். இவருக்கு முன் ஆட்சியிலிருந்தவர் திருத்தந்தை “மில்டியாட்ஸ்” (Pope Miltiades) ஆவார். திருத்தந்தை முதலாம் சில்வெஸ்டர் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 33ம் திருத்தந்தை ஆவார்.

இத்திருத்தந்தையின் திருப்பணிக் காலத்தில் ரோம் நகரில் பேரரசன் காண்ஸ்டண்டைன் (Constantine) வலிமை மிக்கவராக விளங்கினார். அவர்களின் ஆட்சியின்போது ரோம் நகரில் தலைசிறந்த பேராலயங்கள் பல கட்டப்பட்டன. அவற்றுள் சிறப்பாக, புனித பேதுரு பேராலயம், “தூய இலாத்தரன் யோவான் முதன்மைப் பேராலயம்” (Basilica of St. John Lateran), “எருசலேம் திருச்சிலுவை பேராலயம்” (Santa Croce in Gerusalemme), “பழைய தூய பேதுரு பேராலயம்” (Old St. Peter's Basilica) ஆகியவையும், பிற பல மறைச்சாட்சியரின் கல்லறைகள் மீது கட்டப்பட்ட ஆலயங்களும் உள்ளடங்கும்.

திருப்பணிக்காலத்தில் நடந்த முக்கிய நிகழ்வுகள்:
முதலாம் சில்வெஸ்தரின் திருப்பணியின் போது, கி.பி. 325ம் ஆண்டு, “நிசேயா பொதுச் சங்கம்” (First Council of Nicaea) நிகழ்ந்தது. அச்சங்கத்தைக் கூட்டியது சில்வெஸ்டர் அல்ல, மாறாக காண்ஸ்டண்டைன் (Constantine) மன்னன் ஆவார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அச்சங்கத்தில் சில்வெஸ்டர் நேரடியாகப் பங்கேற்கவில்லை. ஆனால் அவருடைய பதில் ஆட்களாக “வீத்துஸ்” (Vitus), “வின்சென்சியுஸ்” (Vincentius) என்னும் இரு மூப்பர்-குருக்கள் (Legates) கலந்துகொண்டனர். சங்கத்துக்குத் தலைமை தாங்கியவர் கோர்தோபா ஆயர் ஓசியுஸ் என்பவர். சங்கம் நிறைவேற்றிய தீர்மானங்களை சில்வெஸ்தர் ஏற்று, ஒப்புதல் வழங்கினார்.

திருத்தந்தையின் வாழ்க்கை பற்றிய புனைவு நிகழ்ச்சிகள்:
சில்வெஸ்தரின் வாழ்க்கையில் நடந்ததாக சில நிகழ்வுகள் பிற்காலத்தில் (கி.பி. 5ம் நூற்றாண்டு) புனையப்பட்டன. காண்ஸ்டண்டைன் மன்னன் தொழுநோயால் அவதிப்பட்டதாகவும், சில்வெஸ்தர் அவருக்குத் திருமுழுக்கு அளித்ததும் மன்னரின் நோய் நீங்கியதாகவும் புனைவுகள் உருவாகின. கொடிய நோயிலிருந்து விடுதலை பெற்ற மன்னர் சில்வெஸ்தருக்குத் தலைவணங்கினார். சில்வெஸ்தர் ஒரு மணிமுடியை எடுத்து காண்ஸ்டண்டைன் மன்னனின் தலையில் சூடினார்.

பிற்காலத்தில் எழுந்த இப்புனைவு வலியுறுத்திய கருத்து இது:
மன்னருக்கு அதிகாரம் வழங்கியவர் திருத்தந்தையே. எனவே திருத்தந்தைக்கு ஆன்மிக அதிகாரமும் உலக ஆட்சி அதிகாரமும் உண்டு. இக்கருத்தின் அடிப்படையில் பிற்காலத்தில் திருத்தந்தையர் ஆன்மிகத் தலைவர்களாக மட்டுமன்றி, அரசியல் ஆட்சியாளர்களாகவும் தங்கள் பதவியை நியாயப்படுத்தினர். மேலும் ஆட்சியாளர்களை நியமிக்கவும் பதவி நீக்கம் செய்யவும் தமக்கு அதிகாரம் உண்டு என்றும் உரிமைகொண்டாடினர்.

மற்றொரு புனைவுப்படி, சில்வெஸ்டர் ஒரு பறவை நாகத்தைக் கொன்று, அந்த விலங்கின் தாக்குதலுக்குப் பலியாகி இறந்தவர்களுக்கு அற்புதமாக மீண்டும் உயிர் கொடுத்தார். சில்வெஸ்டரைச் சித்தரிக்கும் ஓவியங்களில் பறவை நாகம் இடம்பெறுவது இப்புனைவின் அடிப்படையில்தான்.

இறப்பும் அடக்கமும்:
சில்வெஸ்தரின் பணிக்காலம் ஏறக்குறைய 22 ஆண்டுகள் நீடித்தது. அவர் கி.பி. 335ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 31ம் நாள் இறந்தார். அவரது உடல் ரோம் நகரை அடுத்த சலாரியா சாலையில் அமைந்த புனித பிரிசில்லா கல்லறைத் தோட்டத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. அவரது உடலில் மீபகுதிகளை 762ம் ஆண்டில் திருத்தந்தை “முதலாம் பவுல்” ரோம் நகருக்கு உள்ளே அமைந்த சில்வெஸ்டர் ஆலயத்தில் மீள் அடக்கம் செய்தார்.

நினைவுத் திருவிழா:
கத்தோலிக்க திருச்சபை சில்வெஸ்டரின் நினைவுத் திருவிழாவை டிசம்பர் மாதம், 31ம் நாள் கொண்டாடுகிறது. கிழக்கத்திய மரபுவழி திருச்சபைகளும் கிழக்கு மரபுவழி கத்தோலிக்க சபைகளும் ஜனவரி மாதம், 2ம் நாள் சிறப்பிக்கின்றன.

† St. Melania the Younger † (December 31)

† Saint of the Day †

(December 31)

✠ St. Melania the Younger ✠

Desert Mother:

Born: 383 AD
Rome

Died: December 31, 439
Jerusalem

Venerated in:
Roman Catholic Church
Orthodox Church
Eastern Catholic Churches

Feast: December 31

Saint Melania the Younger is a Christian saint and Desert Mother who lived during the reign of Emperor Honorius, son of Theodosius I. She is the paternal granddaughter of Melania the Elder.

Biographical selection:
Melania was born in 383, daughter of Valerius Publicola, a very noble family of Roman Senators. At age 14 she wanted to consecrate herself to God, but her parents married her to Valerius Pinianus, who was only three years older than she. With this marriage two branches of the greatest families of the Roman Empire united, thus making the richest existing patrimony of the Roman aristocracy.

After having two sons who died at an early age, Valerius and Melania made the decision to adopt a life of chastity. Melania then resolved to donate her fortune to church institutions and the poor so that she could dedicate herself to a life of prayer and study of the saints. But it took many years for her to disperse her fortune, qualified by one author as prodigious.

Indeed, besides her jewelry, silver and precious art, she possessed large lands called Latifundia in Italy, Sicily, Gallia, Spain, Proconsular Africa, Numidia, Mauritania, Mesopotamia, Syria, Palestine, and Egypt. Her fortune was so massive that one palace in Rome could not be sold because no buyer with sufficient money to purchase it could be found. Even the Senate remarked on her sale of properties as an inordinate waste, but the Saint remained firm in her purpose, attaining it after many years.

With the money from the sales, she built convents and monasteries, protected the poor, gave donations to the churches and rescued prisoners. Her business affairs caused the Saint to travel a great deal, and she chose to reside in places where the Bishops were known for holiness and knowledge of the Scriptures. In this way, she came into contact with the great saints of her time, like St. Augustine.

After she had carried out the “work of Martha,” as she called her concern with earthly goods, she dedicated herself to the “work of Mary,” her desire for many years. She retired to a convent in Jerusalem, wore sackcloth as penitent dress, and dedicated herself to prayer, fasting and the study of Scriptures.

She wrote greatly, doing the work of a scribe since she had a good knowledge of Latin and Greek. She encouraged the night prayer of the Divine Office and was the spiritual director of many convents for women.

St. Melania died in Jerusalem on December 31, 439. Her life was minutely recorded by her adoptive son and spiritual disciple Gerontius. She was considered one of the great personages of her time and earned a great eulogy by St. Jerome, who pointed to her as a model for his feminine followers.

Comments:
These data about St. Melania can only be duly understood when we take into consideration the way wealth was distributed in the Roman Empire. Official historians like to praise the ancient civilizations, describing the Roman, Greek, Egyptian, Indian, Chinese and Japanese civilizations as marvelous. But they leave certain topics in oblivion as, for example, the role of the middle class and the welfare of the workers.

In most of these civilizations, there was no middle class as we understand it today and there were no benefits for the workers because almost all workers were slaves. The majority of the inhabitants of Rome and the Roman Empire was comprised of slaves. The much-praised juridical sense of the Romans was remarkable, I agree, but what happened is that the greater part of the population made up of slaves was situated outside of the law. The law applied only to a minority.

A similar thing happened with the distribution of riches. In the pagan world, we see the accumulation of fabulous fortunes, completely disproportionate to the human capacity to enjoy them or offer more dignity to their owners. I do not censure an ordinate luxury. I admit that a man can have several palaces. But when someone has so many palaces that he cannot even know them all, much less use them, when he has so many lands that he does not have time to administer them, it follows that there is a disproportion between his goods and his person. This constitutes, therefore, a phenomenon of bad distribution.

Let us take, for example, a Roman who had a medium fortune – Cicero, who was a simple lawyer. The inventory of his goods reveals that he was a nabob, a veritable magnate. In his letters and documents, he acknowledges that his patrimony was so large that he did not even know the greater part of what he had.

Well, St. Melania was the heiress of a fabulously wealthy family, whose patrimony spread out over the whole Roman Empire. What she did is one of the true beauties of the wisdom of the Church: She was a noble who did not just want to reduce her fortune to a human proportion but chose to completely disperse all her belongings in order to practice poverty.

This was not as easy for her as it was for St. Francis of Assisi because St. Francis possessed only the tunic he was wearing. He took off his tunic in the central piazza of Assisi, handed it to his astonished father Piero Bernardone, and said: “Now, I can truly say: my Father, who art in Heaven.” He went to the Bishop of Assisi, who wrapped his cloak around the young man. For Francis, the matter of poverty was resolved: He had given everything he had: his tunic. So, ridding himself of his worldly goods was an action that was quickly executed. St. Melanie could not do this so easily.

She had a stupendous patrimony: precious works of art, riches of all types, palaces, lands, etc. She could not squander that fortune foolishly just to be rid of it because she had to give an account to God for it. No matter how great her desire to be religious, she had to sell her goods and properties in an orderly way and use the gains appropriately. Only after everything was sold and distributed could she in good conscience enter a convent.

Why did she not give everything to her relatives? It is insinuated in the narrative that she did not have relatives whom she could trust with her fortune; otherwise, she would not have been obliged to engage in that enormous task herself. Here we find a scene that is never encountered among pagan peoples: a grand lady from an illustrious family struggling to be poor. She strove with heroic perseverance for many years to sell all that she had and invest the gains well.

She ended by selling her whole fortune and she retired to a convent. Here another facet of her soul appears. After divesting herself of everything, she was enshrined in dignity; she became the superior of the convent. After leading the destruction of her patrimony, she became a spiritual leader; she built the spiritual patrimony of many other souls. She directed souls and counseled numerous convents. She oriented a large family of souls in various places. Then, after years and years of the actual practice of poverty, she delivered her soul to God.

She spent her life dispersing the treasures that so many collects, and collecting the treasures that so many disperse. She was not thirsty for social position, money, and comfort; she was thirsty for souls; she wanted to bring souls to Our Lord Jesus Christ through Our Lady.

She also sought the acquaintance of saints. She sought out places where saints were living so that she could benefit from their counsels. Thus, she had the privilege of conversing with St. Augustine. She was praised by St. Jerome. To be praised by a saint is a great thing; to be praised by St. Jerome is a very great thing.

St. Jerome had the genius to make polemics, which implies seeing the bad side of people in order to destroy the enemies of the Church. As a side effect of this vocation, he saw the defects of each person with great lucidity. So, for him to praise the severe, rigorous, genuine and coherent virtue of St. Melania was a rare thing. For her, it was a great glory to have her life complimented by St. Jerome because she was judged by a very rigorous judge. If he, in his severity, found her virtue to be of perfect gold, it was because her soul was fully prepared to appear before God.

In our epoch, what should be said about the lives of saints like St. Melania? On one hand, they edify us greatly; but, on the other hand, they require a commentary. Her example should not make us think that to be a grand lady and the owner of many goods is opposed to sanctity. This is false. A grand lady who possesses many goods must give alms. If she has superfluous goods and can still maintain her social position and dignity of status without some of those goods, she should give from them. But a grand lady can become a saint even if she keeps them and uses them well.

So, we should not believe that a saint cannot be the owner of great properties and riches. St. Melania’s gesture was beautiful, but she could also have become a saint if she had kept her fortune and maintained a detachment from earthly things. This is why we have many saints who were queens and kings, that is, persons who, like St. Melania, had great riches.

She received a different call from grace to embrace another form of life. She obeyed and became a saint. She became a religious woman, entering a more perfect state of life, and until today her life edifies us. This is the glory of a saint.

When Victor Hugo was elected to enter the French Academy of Letters – whose members are called immortals because their glory remains forever – he made this comment to someone who was praising his new title: “I will not have an immortal glory. After a time, no one will care about my work. The true glory is the glory of the Catholic Saints, which never fades.”

He was right. Some time ago I read that the books of Hugo were being sold by the pound in Paris. The glory of St. Melania, however, remains forever. She died in the 5th century, and in the 20th century, we are still praising her here in Brazil, a country that did not exist when she was alive. Her glory will endure so long as the world exists.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† புனிதர் இளைய மெலனியா † (டிசம்பர் 31)

† இன்றைய புனிதர் †

(டிசம்பர் 31)

✠ புனிதர் இளைய மெலனியா ✠

(St. Melania the Younger)

பாலைவனத்து அன்னை:
(Desert Mother)

பிறப்பு: கி.பி 383
ரோம் (Rome)

இறப்பு: டிசம்பர் 31, 439
ஜெருசலேம் (Jerusalem)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
மரபுவழி திருச்சபை
(Orthodox Church)
கிழக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபைகள்
(Eastern Catholic Churches)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 31

புனிதர் இளைய மெலனியா, ஒரு கிறிஸ்தவ புனிதரும், மற்றும் "பாலைவனத்து தாய்" (Desert Mother) என்று அழைக்கப்பட்டவரும் ஆவார். இவர் பேரரசர் "முதலாம் தியோடோசியஸின்" (Theodosius I) மகன், பேரரசர் "ஹொனொரியஸ்" (Emperor Honorius) ஆட்சி காலத்தில் வாழ்ந்தவர் ஆவார். இவர், "பாலைவனத்து தாய்" (Desert Mother) என்று அழைக்கப்பட்ட பெரிய மெலனியாவின் (Melania the Elder) மகன்வழி பேத்தி ஆவார்.

இவர், பண்டைய ரோம அதிகாரியான (Proconsul of Achaea) "வலேரியஸ் மேக்சிமஸ் பசிலியஸ்" (Valerius Maximus Basilius) மற்றும் "பெரிய மெலனியா" (Melania the Elder) ஆகியோரின் மகனான "வலேரியஸ் பப்லிகோலா" (Valerius Publicola) மற்றும் அவரது மனைவியான "அல்பினா" (Albina) ஆகியோருக்குப் பிறந்தவர் ஆவார். இவர், தமது தந்தை வழி உறவினரான "வலேரியஸ் பினியானஸ்" (Valerius Pinianus) என்பவரை, தமது பதினான்கு வயதில் திருமணம் செய்துகொண்டார்.

இவர்களிருவரும், தமக்குப் பிறந்த இரண்டு குழந்தைகளின் ஆரம்பகால மரணங்களுக்குப் பிறகு கிறிஸ்தவ துறவறத்தைத் தழுவி, பின்னர் பிரம்மச்சரியமான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தனர். தனது பெற்றோரின் செல்வத்தை வாரிசாகப் பெற்றபின், அதை அநாமதேய இடைத்தரகர்கள் மூலம் திருச்சபை நிறுவனங்களுக்கும் ஏழைகளுக்கும் நன்கொடையாக வழங்கினார்.

கி.பி. 410ம் ஆண்டு, அவர்கள் ஆப்பிரிக்காவுக்கு பயணம் செய்தனர். அங்கே, பண்டைய கிறிஸ்தவ இறையியளாராகிய (Early Christian Theologian) புனிதர் "ஹிப்போவின் அகுஸ்தினார்" (St. Augustine of Hippo) அவர்களுடன் நட்பு கொண்டனர். அவருடன் இணைந்து, பக்தி மற்றும் தொண்டு பணிகளின் வாழ்க்கையில் தங்களை அர்ப்பணித்துக் கொண்டனர்.

அங்கே, அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து ஒரு கான்வென்ட்டை நிறுவினார்கள். மெலனியா, அதன் அன்னை சுப்பீரியர் ஆனார். அதன் நிர்வாகப் பொறுப்புகளை அவருடைய கணவர் "பினியானஸ்" ஏற்றார். கி.பி. 417ம் ஆண்டு, அவர்கள் அலெக்ஸாண்ட்ரியா (Alexandria) வழியாக பாலஸ்தீனத்திற்கு (Palestine) பயணம் செய்தனர். அங்கே, ஆலிவ் மலைக்கு (Mount of Olives) அருகிலுள்ள ஒரு துறவு மடத்தில் (Hermitage) வசித்தனர். அங்கேயும் மெலனியா ஒரு கான்வென்ட்டை நிறுவினார்.

கி.பி. 420ம் ஆண்டு, பினியானஸ் இறந்த பிறகு, மெலனியா ஆண்களுக்காக ஒரு துறவு மதத்தையும், ஒரு தேவாலயத்தையும் கட்டினார். அங்கு அவர் தனது வாழ்நாளின் எஞ்சிய பகுதியைக் கழித்தார்.

மெலனியா, சிசிலி (Sicily) நாட்டிலும், பிரிட்டனிலும் (Britain) பரந்த நிலங்களை சொத்துக்களாகக் கொண்டிருந்தார். "ஐபீரியா" (Iberia), "ஆப்பிரிக்கா" (Africa), "நுமிடியா" (Numidia), "மௌரெட்டானியா" (Mauretania ) மற்றும் இத்தாலி (Italy) ஆகிய நாடுகளிலும் பெரும் தோட்டங்களை வைத்திருந்தார்.

ஜெரொன்டியஸ் (Gerontius), அவரது தோட்டங்களில் ஒன்றை பின்வருமாறு விவரிக்கிறார்:
ஒருபுறம் கடலும், மறுபுறம் பலவிதமான விலங்குகள் மற்றும் விளையாட்டுகளைக் கொண்ட சில வனப்பகுதிகள் உள்ளன. அதனால் அவர் குளத்தில் குளிக்கும்போது கப்பல்கள் கடந்து செல்வதையும், காடுகளில் விளையாட்டு விலங்குகளையும் காண முடிந்தது. இந்த சொத்துக்கள் ஒவ்வொன்றிலும், அறுபது பெரிய வீடுகள் இருந்தன. அவற்றில் ஒவ்வொன்றிலும் நானூறு விவசாய அடிமைகள் இருந்தனர். இவ்வாறு, இந்த ஒரு சொத்தில் 24,000 அடிமைகள் இருந்தனர்.

கி.பி. 452ம் ஆண்டு, "ஜெரொன்டியஸ்" (Gerontius) என்பவர், மெலனியாவைப் பற்றி எழுதிய ஒரு வாழ்க்கை வரலாற்றில், அவரது துறவு வாழ்க்கையைப் பற்றி எழுதியிருந்தார். மேலும், அவரது வாழ்க்கையைப் பற்றி "பல்லடியஸ்" () என்பவர், கி.பி. 431ம் ஆண்டு, சுயசரிதம் எழுதியிருந்தார்.

† St. Sabinus of Spoleto † (December 30)

† Saint of the Day †

(December 30)

✠ St. Sabinus of Spoleto ✠

Bishop and Martyr:

Born: 3rd century AD

Died: 300 AD
Spoletium, Roman Umbria (modern-day Spoleto, Umbria, Italy)

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: Pre-Congregation

Feast: December 30

Saint Sabinus of Spoleto was a Bishop in the Christian church who resisted the persecutions of Diocletian and was martyred.

When the cruel edicts of Diocletian and Maximin Hercules were published against the Christians in the year 303, it required more than ordinary force in the bishops and clergy, to encourage the people to undergo martyrdom rather than apostatize. All were forbidden even to draw water or grind wheat if they would not first incense idols placed for that purpose in the markets and on street corners.

Saint Sabinus, Bishop of Spoleto, with Marcellus and Exuperantius, his deacons, and several other members of his clergy who were worthy of their sacred mandate, were apprehended in Assisi for revolt and thrown into prison by Venustianus, Governor of Etruria and Umbria. He summoned them before him a few days later and required that they adore his idol of Jupiter, richly adorned with gold. The holy bishop took up the idol and threw it down, breaking it in pieces. The prefect, furious, had his hands cut off and his deacons tortured on the rack and burnt with torches until they expired.

Saint Sabinus was put back into prison for a time. He was aided there by a Christian widow of rank, who brought her blind nephew to him there to be cured. Fifteen prisoners who witnessed this splendid miracle were converted to the Faith. The prefect left the bishop in peace for a month, because he himself was suffering from a painful eye ailment. He heard of the miracle and came to the bishop in prison with his wife and two sons, to ask him for help in his affliction. Saint Sabinus answered that if Venustianus would believe in Jesus Christ and be baptized with his wife and children, he would obtain that grace for him. The officer consented, they were baptized, and he threw into the river the pieces of his broken statue. Soon all the new converts gave their lives for having confessed the Gospel, sentenced by Lucius, whom Maximus Hercules sent to Spoleto after hearing of their decision, to judge and condemn them.

As for Saint Sabinus, he was beaten so cruelly that on December 7, 303, he expired under the blows. The charitable widow, Serena, after seeing to his honorable burial near the city, was also crowned with martyrdom. A basilica was later built at the site of the bishop's tomb, and a number of monasteries in Italy were consecrated under his illustrious name.

Reflection:
How powerfully do the martyrs cry out to us by their example, exhorting us to detach from a false and wicked world!

† ஸ்போலேட்டோ நகர புனிதர் சபினஸ் † (டிசம்பர் 30)

† இன்றைய புனிதர் †

(டிசம்பர் 30)

✠ ஸ்போலேட்டோ நகர புனிதர் சபினஸ் ✠

(St. Sabinus of Spoleto)

ஆயர்/ மறைசாட்சி:
(Bishop and Martyr)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

பிறப்பு: கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டு
இத்தாலி

இறப்பு: கி.பி. 303
ஸ்போலேடியம், ரோமன் ஊம்ப்ரியா (தற்போதைய ஸ்போலேட்டோ, ஊம்ப்ரியா, இத்தாலி)
(Spoletium, Roman Umbria (Modern-day Spoleto, Umbria, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 30

பாதுகாவல்: சியென்னா, அசிசி, ஃபெர்மோ (Fermo)

ஸ்போலேட்டோ நகர புனிதர் சபினஸ், "டயோக்லேஷியன்" (Diocletian) என்ற அரசனின் அடக்குமுறைகளை எதிர்த்து உயிர்த்தியாகம் செய்த கிறிஸ்தவ ஆயர் ஆவார்.

சரித்திரவியலாளர்களின்படி, "எட்ரூரியா" (Etruria) மற்றும் ஊம்ப்ரியா" (Umbria) நகரங்களின் ஆளுநரான (Governor) "வெனஸ்ஷியன்" (Venustian) என்பவன் சபினஸ் மற்றும் அவரது திருத்தொண்டர்களை “அசிசி” (Assisi) நகரில் கைது செய்வித்தான். அரசன் "டயோக்லேஷியனின்" (Diocletian) ஆணைப்படி, கிறிஸ்தவர்கள் அனைவரும் பிற கடவுளர்களை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் அல்லது அவர்களின் உடமைகளை பறிமுதல் செய்துவிட்டு அவர்கள் கொல்லப்படவேண்டும் என்பதாகும்.

மிகச்சிறந்த முறையில் கிறிஸ்துவை பின்பற்றிய சபினசின் விசுவாசத்தை பரிகசித்த ஆளுநர் "வெனஸ்ஷியன்" (Venustian), இறந்து போன மனிதனை (கிறிஸ்து இயேசுவை) ஆராதிக்குமாறு சபினஸ் மக்களை தூண்டுவதாக குற்றம் சாட்டினான். மரித்த இயேசு மூன்றாம் நாள் மரித்தவரிலிருந்து உயிர்த்தெழுந்ததாக கூறியதைக் கேட்ட "வெனஸ்ஷியன்", சபினசையும் அவ்வாறு செய்ய அழைத்தான்.

"வெனஸ்ஷியன்" சபினசின் கைகளை வெட்டி எறிந்தான். அவரது திருத்தொண்டர்கள் பயத்தால் அஞ்சி நடுங்கினர். ஆனால் சபினஸ் அவர்களை அஞ்சாதிருக்க கூறினார். கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் உறுதியாயிருக்க உற்சாகப்படுத்தினார். ஆனால் திருத்தொண்டர்கள் அனைவரும் இரும்புக் கொக்கிகளால் உடல் முழுதும் கிழிக்கப்பட்டு மரித்தனர்.

அதன்பின்னர் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட சபினஸ் மீது இரக்கம் கொண்ட “செரீனா” (Serena) என்ற பெண்ணொருவர் இவர்மீது பரிதாபம் கொண்டு இவருக்கு பணிவிடை செய்தார். சிறையில், பிறப்பிலேயே பார்வையில்லாத ஒரு கைதியின் பார்வையை சபினஸ் மீட்டு கொடுத்தார். இயற்கையாகவே சிறிது கண்பார்வை குறைவாயிருந்த "வெனஸ்ஷியன்", இதனைக் கேள்வியுற்றதும், சபினசிடம் சென்று, தம்மையும் குணப்படுத்துமாறு கூறினான். தமது வல்லமையுள்ள செபத்தினால் ஆளுநரின் பார்வையை திரும்ப பெற்றுத் தந்த சபினஸ், "வெனஸ்ஷியனை" மனம் மாற வைத்தார். "வெனஸ்ஷியன்" கிறிஸ்துவை விசுவாசித்தான். பின்னர், அவனே சபினசுக்கு பாதுகாப்பளித்தான்.

இதனைக் கேள்வியுற்ற அரசன் "மேக்ஸிமியானஸ் ஹெர்குலியஸ்" (Maximianus Herculius), "லூசியஸ்" (Lucius) என்ற அரசு அதிகாரியிடம் இதனை விசாரிக்க சொன்னான். "வெனஸ்ஷியன்", அவரது மனைவி மற்றும் இரண்டு மகன்கள் ஆகிய நால்வரும் 'அசிசி' (Assisi) நகரில் வைத்து லூசியஸால் தலை துண்டிக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர். அதன் பின்னர், "ஸ்போலேட்டோ" (Spoleto) நகரில் வைத்து சபினஸ் அடித்தே கொல்லப்பட்டார்.

† St. Egwin of Evesham † (December 30)

† Saint of the Day †

(December 30)

✠ St. Egwin of Evesham ✠

Monk, Bishop and Founder:

Born: ---

Died: December 30, 717
Evesham Abbey

Venerated in:
Roman Catholic Church
(Order of St. Benedict and England)

Major shrine: Evesham Abbey

Feast: December 30

Saint Egwin of Evesham was a Benedictine monk and, later, the third Bishop of Worcester in England.

Life:
Egwin was born in Worcester of a noble family and was a descendant of Mercian kings. He may possibly have been a nephew of King Æthelred of Mercia. Having already become a monk, his biographers say that king, clergy, and commoners all united in demanding Egwin's elevation to the bishop; but the popularity which led him to the episcopal office dissipated in response to his performance as bishop. He was consecrated bishop after 693.

As a bishop, he was known as a protector of orphans and the widowed and a fair judge. He struggled with the local population over the acceptance of Christian morality; especially Christian marriage and clerical celibacy. Egwin's stern discipline created a resentment which, as King Æthelred was his friend, eventually found its way to his ecclesiastical superiors. He undertook a pilgrimage to Rome to seek vindication from the pope himself. According to a legend, he prepared for his journey by locking shackles on his feet, and throwing the key into the River Avon.

According to one account, as Egwin and his companions were passing through the Alps, they began to thirst. Those among his companions who did not acknowledge the bishop's sanctity asked him mockingly to pray for water as Moses once did in the desert. But others, who did believe in him, rebuked the unbelievers and asked him in a different tone, with true faith and hope. Egwin prostrated himself in prayer. On arising, they saw a pure stream of water gush forth out of the rock.

While he prayed before the tomb of the Apostles in Rome, one of his servants brought him this very key — found in the mouth of a fish that had just been caught in the Tiber. Egwin then released himself from his self-imposed bonds and straightway obtained from the pope an authoritative release from his enemies' obloquy.

Upon his return to England, he founded Evesham Abbey, which became one of the great Benedictine houses of medieval England. It was dedicated to the Virgin Mary, who had reportedly made known to a swineherd named Eof just where a church should be built in her honor.

One of the last important acts of his episcopate was his participation in the first great Council of Cloves. According to the Benedictine historian, Jean Mabillon, he died on 30 December 720, although his death is generally accepted as having occurred three years earlier on 30 December 717. He died at the abbey he had founded, and his remains were enshrined there.

A hagiography, the Vita Sancti Egwini, was written by Dominic of Evesham, a medieval priory of Evesham Abbey around 1130. His tomb was destroyed, along with the abbey church, at the time of the dissolution of the abbey in 1540.

† ஈவ்ஷாம் நகர் புனிதர் எக்வின் † (டிசம்பர் 30)

† இன்றைய புனிதர் †

(டிசம்பர் 30)

✠ ஈவ்ஷாம் நகர் புனிதர் எக்வின் ✠

(St. Egwin of Evesham)

துறவி, ஆயர், நிறுவனர்:
(Monk, Bishop and Founder)

பிறப்பு: ---

இறப்பு: டிசம்பர் 30, 717
ஈவ்ஷாம் துறவு மடம்
(Evesham Abbey)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலம்:
ஈவ்ஷாம் துறவு மடம்
(Evesham Abbey)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 30

புனிதர் எக்வின், ஒரு “பெனடிக்டைன் துறவியும்” (Benedictine monk), “இங்கிலாந்து” (England) நாட்டிலுள்ள “வார்செஸ்டர்” (Worcester) மறைமாவட்டத்தின் ஆயருமாவார்.

இங்கிலாந்தின் “வார்செஸ்டர்” (Worcester) மாகாணத்தின் பிரபுக்கள் குடும்பத்தில் பிறந்த எக்வின், “மெர்சியன்” அரச வம்சத்தைச் (Descendant of Mercian kings) சேர்ந்தவர் ஆவார். அவர் “மெர்சியாவின்” அரசன் (King of Mercia) “எத்தெல்ரெட்டின்” (Æthelred) மருமகனாக இருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகின்றது.

ஏற்கனவே அவர் ஒரு துறவியாகையால், அரச வம்சத்தினரும், குருமாரும், பொதுமக்களும் இணைந்து, அவர் ஆயராக பொறுப்பேற்கவேண்டுமென வலியுறுத்தினர். அவர், கி.பி. 693ம் ஆண்டுக்குப் பின்னர் ஆயராக அருட்பொழிவு பெற்றார்.

ஒரு ஆயராக கைம்பெண்களுக்கும், அனாதைகளுக்கும், நியாயமான நீதிபதிகளுக்கும் பாதுகாவலராக இருந்தார். கிறிஸ்தவ அறநெறியை ஏற்றுக்கொள்வதன் மூலம், குறிப்பாக கிறிஸ்தவ திருமணம் மற்றும் மதகுருக்களுக்காய் உள்ளூர் மக்களுடன் அவர் போராடினார். இவர் மேற்கொண்ட கடுமையான ஒழுக்க நடவடிக்கைகள், இவர்மீது மக்களிடையே ஒரு வெறுப்பை உருவாக்கியது. அரசன் “எத்தெல்ரெட்” (Æthelred) இவருடைய நண்பரான காரணத்தால், இறுதியில் அவரது திருச்சபை மேலதிகாரிகளுக்கு வழிகாட்டினார். திருத்தந்தையின் நியாய நிருபணம் வேண்டி, ரோம் நகருக்கு திருயாத்திரை மேற்கொண்டார். திருயாத்திரைக்கான பயண தயாரிப்பின்போது, தமது கால்கள் இரண்டிலும் விலங்கிட்டு பூட்டினார். அதன் சாவியை “ஏவன்” (River Avon) நதியில் எறிந்தார்.

எக்வினும் அவரது தோழர்களும் “”ஆல்ப்ஸ்” (Alps) மலையை கடக்கும் வேளையில், அவர்களுக்கு தாகம் எடுக்கத் தொடங்கியது. ஆயரின் பரிசுத்தத்தை ஒப்புக் கொள்ளாத அவரது தோழர்களில் ஒருவர், மோசே பாலைவனத்தில் ஒருமுறை செய்ததுபோல் தண்ணீருக்காக ஜெபிப்பதை அவமானமாக நினைத்தார். ஆனால் அவரை விசுவசித்த மற்றவர்கள், அவிசுவாசிகளைக் கடிந்துகொண்டு, உண்மையான நம்பிக்கை மற்றும் நம்பிக்கையுடன் வேறுவிதமான குரலில் அவரைக் கேட்டார்கள். எக்வின் தரையில் சாஷ்டாங்கமாய் விழுந்து செபித்தார். செபித்து எழுகையில், சுத்தமான பளிங்குபோன்ற நீரோடை பீரிட்டு ஊற்றெடுப்பதைக் கண்டனர்.

ரோம் நகரில், அப்போஸ்தலர்களின் கல்லறையின்மீது செபிக்கும்போது, அவர்களுடைய தோழர்களில் ஒருவர், “ஏவன்” (River Avon) நதியில் இவர் விட்டெறிந்த சாவி, இத்தாலியின் “டிபேர்” (Tiber) நதியில் பிடிக்கப்பட்ட மீனின் வாயில் இருந்ததாக கொண்டுவந்து கொடுத்தார். எக்வின் தமக்குத் தாமே போட்டுக்கொண்ட கால் விலங்குகளை விலக்கிக்கொண்டார். உடனடியாக திருத்தந்தையிடமிருந்து, அவரது எதிரிகளுக்கெதிரான ஒரு அதிகாரப்பூர்வ வெளியீடை பெற்றார்.

இங்கிலாந்து திரும்பிய எக்வின், “ஈவ்ஷாம்” (Evesham Abbey) துறவு மடத்தினை நிறுவினார். இது, மத்தியகால இங்கிலாந்தின் மிகப்பெரிய பெனடிக்டைன் துறவு இல்லமாக மாறியது. இம்மடம், அன்னை கன்னி மரியாளுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது. தாம் நிறுவிய மடாலயத்திலேய அவர் மரித்தார். அவரது உடல் அங்கேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

† St. Thomas Becket † (December 29)

† Saint of the Day †

(December 29)

✠ St. Thomas Becket ✠

Archbishop of Canterbury and Martyr:

Born: December 21, 1119
Cheapside, London, Kingdom of England

Died: December 29, 1170 (Age 50 or 51)
Canterbury Cathedral, Kent, Kingdom of England

Venerated in:
Roman Catholic Church
Anglican Communion

Beatified: February 21, 1173
Pope Alexander III

Canonized: February 21, 1173
Pope Alexander III

Feast: December 29

Important Shrines: Canterbury Cathedral

Patronage:
Exeter College, Oxford; Portsmouth; Arbroath Abbey; Secular Clergy

Thomas Becket, also known as Saint Thomas of Canterbury, Thomas of London and later Thomas à Becket, was Archbishop of Canterbury from 1162 until his murder in 1170. He is venerated as a saint and martyr by both the Catholic Church and the Anglican Communion. He engaged in conflict with Henry II, King of England, over the rights and privileges of the Church and was murdered by followers of the king in Canterbury Cathedral. Soon after his death, he was canonized by Pope Alexander III.

In Catholic Morals, there is a principle: Nemo hummus fit repente – nothing very bad or very good happens suddenly. For a great evil to occur, there should be a whole series of actions that precede and prepare for it. This principle, which applies to the moral life of an individual, is also true in the history of nations, civilizations, and cycles of culture. The life of St. Thomas Becket and the events that occurred after his death illustrates well how a long preparation is made for momentous historical events.

Such an event – undoubtedly one of the saddest and shameful episodes of the History of the Church – took place in the 16th century when a massive number of English Catholics changed from the Catholic Religion to Protestantism. King Henry VIII wanted a divorce from Queen Catherine of Aragon, and the Pope would not agree to it. In 1534, The King broke with Rome and proclaimed himself the head of the Church in England.

After his rupture with Rome became definitive, only a very small number of Catholics remained faithful to the Church. Two of the most illustrious were St. John Fisher, a Cardinal, and St. Thomas More, a layman. But the great majority of Catholics scandalously and shamefully switched religions. Entire monasteries and convents, countless priests and nuns, whole institutions, universities, and works of charity entered the new sect without any apparent remorse. How can one explain a fact like that?

The English process that culminated with this separation from Rome began in the 12th century with the fight between St. Thomas Becket and King Henry II regarding the interference of the Crown in ecclesiastical affairs. A dispute between Kings and Popes on this topic already existed at that time. The Kings wanted the Catholic English Hierarchy to obey them and accept their appointments to ecclesiastical offices. The Popes, basing themselves on the divine institution of the Church, defended the Church’s right to full dominium over spiritual matters, in particular over Bishops and the faithful.

The Pope has direct and immediate power over every Bishop and each one of the faithful on earth. Therefore, also over the English Bishops. The Pope’s power to choose and direct Bishops displeased a certain English current of thinking that sustained the opposite. According to it, the Pope should exercise only a weak and indirect authority over the English Bishops, while the King should have full and direct power over them.

Behind this question was a higher struggle of principles at stake. The central question in the realm of principles, rather than concrete cases was this: Should the temporal or spiritual sphere have greater power? Should the temporal sphere obey the spiritual, or vice-versa?

In the absolute order of things, those who defended the King’s rights over the English Bishops were sustaining that earthly and temporal things have more importance than religious matters, and the latter should be an instrument for the realization of the former. For this party, the end of the life of man is not heaven, but life on this earth. Therefore, the representative of the State and temporal interests should have supremacy over the Church.

In the final analysis, for those who took this position, religion would be nothing more than a useful myth to keep order among the people. It would not be a revealed, objective, and absolute ensemble of truths.

On the other hand, those who believed in the Church’s supremacy supported the principle affirming that things of this life exist for eternal life. It is true that the State has to deal with temporal matters. But it is also true that the State is meant to help the Church accomplish its mission. Therefore, in ecclesiastical matters, the Church has the full right and entire power to govern herself. Further, should sin be involved in a temporal affair, the Church has the right to intervene to halt its advance. In such a case, the Church has power over the State. More clearly affirmed, the State does not have the right to promulgate laws and establish institutions that are against the law of Christ.

This notion of the supremacy of the State over the Church that was adopted early on by English Kings, as well as by Kings of other countries, was designated by the Church as a grave error: Regalism. It is a revolutionary position with the same root as the modern errors of Laicism and Materialism.

In the 12th century, St. Thomas Becket clashed with King Henry II because St. Thomas sustained that the Pope and English Bishops could not accept the jurisdiction of the King over them. St. Thomas Becket was the Archbishop of Canterbury, the first see of England. He was, therefore, the kingdom’s most important religious authority. He also was a brilliant man who had been chancellor of England before he was made Archbishop. These characteristics help us understand the enormous influence he had.

His strong opposition to the King’s position greatly embarrassed Henry II, who exiled him for some considerable time. He returned to England, however, and continued to attack the erroneous policy of Henry II. Soon after his return, four agents of the King violated the sanctuary of Canterbury Cathedral and murdered St. Thomas Becket at the altar on December 29, 1170.

What were the consequences of this act? A large part of the English people took the side of St. Thomas Becket and became indignant with the King. A cult grew up immediately and people flocked on pilgrimages to the site. It reached the point that the King felt the need to make public penance before the sepulcher of St. Thomas Becket and ask forgiveness of God for what had happened.

But it is also true that a good part of the leading classes – the clergy, high nobles, intellectuals, and magistrates – continued to support the King’s position and to sustain that St. Thomas Becket had acted imprudently. That is, they supported the false principle that the power of the State is superior to that of the Church.

The result was that as time passed, the State gradually invaded the religious sphere. The English ecclesiastics were either complacent with such doctrine or fearful of defending the correct doctrine. So this deleterious process continued. Three hundred years later England was still Catholic, but its Catholicity was so superficial that it was possible to throw down the Church in England as easily as one fell a tree whose roots are rotted away by termites. With a single blow, it falls to the ground. This is what happened with the Catholic Church in England.

It is curious to note that this process moving toward revolt from Rome, which was pushed forward by the clergy and high nobility, had less influence among the lower nobility and people. The Catholics became a kind of Church of Silence in England. It seems, however, that even this Church of Silence was not faithful, as the following incidents reveal.

When Edward VI died at the age of 16, his half-sister Mary Tudor, daughter of Queen Catherine of Aragon, came to the throne. She married King Philip II of Spain. All of England changed from Protestantism and became Catholic again. A Legate of the Pope traveled to England to give general absolution to the entire Parliament, whose members received it on their knees. It would seem that everything had returned to the correct order. But as soon as Mary Tudor died in 1558, those same bishops, nobles, and authorities who had returned to the Catholic Religion went back to Protestantism under Elizabeth I. That is to say, everything was appearances, everything was opportunism.

It is interesting to note a parallel fact that many historians forget to mention. After his break with Rome, Henry VIII ordered that some subordinates go to the tomb of St. Thomas Becket, remove his bones from the altar, and begin a process against him. At its conclusion, he was declared guilty of lese-majesty [high treason] and his relics were burned. This fact is rarely spoken about.

This second martyrdom of St. Thomas Becket, however, constituted a true glory for him. It is the glory of being hated by those who are evil, the glory of suffering persecution for the love of Our Lord Jesus Christ. Also, it demonstrates how his example had been so magnificent that even centuries later, the revolutionaries had to destroy his relics in order to break with the Catholic Church. Even after his death, he was a barrier to the evil they wanted to do, and they had to get rid of this barrier for the heresy to grow and spread.

Nothing is more beautiful than this: a man lying in his tomb in the shadow of death who, notwithstanding, remains a vigilant sentinel against evil, impeding its advance. He held this place of honor for 400 years, thwarting England from fully embracing the error of Regalism, which finally became the heresy of Anglicanism.

Is there some analogy between the process of deterioration of English Catholicism and our own days? We see that Catholic thinking has been undermined by the Revolution, at least since the 19th century. At times by omissions, at times by concessions on doctrinal points, at times by an unjustifiable adhesion to doctrinal errors. This is what prepared the wave of Progressivism that has taken over the Catholic Church today. If a strong reaction will rise against it, we can expect every good thing. If such a reaction fails to come, it is probable that after some time these people will accept the heresy. I am not speaking only about the Brazilian people, but also about any other people who do not make a strong reaction against Progressivism.

When a termite enters a piece of wood, it gnaws at it from within, leaving the external appearance. The wood appears normal to anyone looking at it. But if he puts pressure on the wood, the exterior layer breaks open and reveals the work of the worms eating away at the interior. The same is happening today with the religious edifice. There is still an exterior finish of orthodoxy, but if one pushes against it, he finds that everything is being corrupted by Progressivism, which is the Revolution inside the Catholic Church.

I have summarized for you here some historical laws. They are not laws that apply invariably to every situation, but they explain how an analogous process unfolds in many cases. These are considerations drawn from the life of St. Thomas Becket.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† புனிதர் தாமஸ் பெக்கட் † (டிசம்பர் 29)

† இன்றைய புனிதர் †

(டிசம்பர் 29)

✠ புனிதர் தாமஸ் பெக்கட் ✠

(St. Thomas Becket)

கேன்டர்பரி பேராயர்/ மறைசாட்சி:
(Archbishop of Canterbury/ Martyr)

பிறப்பு: டிசம்பர் 21, 1118
சீப்சைட், லண்டன்
(Cheapside, London)

இறப்பு: டிசம்பர் 29, 1170
கேன்டர்பரி பேராலயம்
(Canterbury Cathedral)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)

முக்திபேறு பட்டம்: ஃபெப்ரவரி 21, 1173
திருத்தந்தை மூன்றாம் அலெக்சாண்டர்
(Pope Alexander III)

புனிதர் பட்டம்: ஃபெப்ரவரி 21, 1173
திருத்தந்தை மூன்றாம் அலெக்சாண்டர்
(Pope Alexander III)

முக்கிய திருத்தலம்:
கேன்டர்பரி பேராலயம்
(Canterbury Cathedral)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 29

புனிதர் தாமஸ் பெக்கட், கி.பி. 1162ம் ஆண்டு முதல் கி.பி. 1170ம் ஆண்டில் மறைசாட்சியாக கொலை செய்யப்படும்வரை “கேன்டர்பரி பேராயராக” (Archbishop of Canterbury) இருந்தவராவார். கத்தோலிக்க திருச்சபை மற்றும் ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம் இவரை புனிதர் என்றும் மறைசாட்சி என்றும் வணங்குகின்றது. கி.பி. 1162ம் ஆண்டில், கேன்டர்பரி பேராயரின் மறைவுக்குப்பின், தனக்குச் சாதகமாக இருப்பார் என்று கருதி, அப்போது இங்கிலாந்து நாட்டின் மன்னராக (King of England) இருந்த “இரண்டாம் ஹென்றி” (Henry II), தாமஸ் பெக்கெட்டை பேராயராகப் பரிந்துரைத்தார். திருச்சபையின் உரிமைகள் மற்றும் சலுகைகள் பற்றி அவர் இங்கிலாந்தின் மன்னரான இரண்டாம் ஹென்றியுடன் மோதலில் ஈடுபட்டார். இதன் காரணமாக, இவரை மன்னரின் ஆட்கள் இவரின் மறைமாவட்டப் பேராலயத்திலேயே வெட்டிக்கொன்றனர்.

அப்போஸ்தலரான புனிதர் தோமையரின் நினவுத் திருநாளான டிசம்பர் மாதம் 21ம் தேதி பிறந்த பெக்கட்'டின் தந்தையின் பெயர், “கில்பர்ட் பெக்கட்” (Gilbert Beket) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “மெட்டில்டா” (Matilda) ஆகும். ஒரு துணி-ஆடை வியாபாரியாக வாழ்க்கையைத் தொடங்கிய கில்பர்ட், கி.பி. 1120களில் லண்டன் மாநகரில் உள்ள தமது சொத்துக்களின்பேரில் வாடகையாக வந்த வருமானத்தைக் கொண்டு வசதியாக வாழ்ந்தவர். சில காலம் இவர் லண்டன் மாநகரின் தலைவராகவும் (Sheriff) இருந்திருக்கிறார். கில்பர்ட்டின் பணக்கார சிநேகிதர்களில் ஒருவரான "ரிச்சர் டி லா'ஐக்லே" (Richer de L'Aigle) என்பவர், வேட்டையாடுவதில் ஆர்வமுள்ள தாமசை "ஸுஸ்செக்ஸ்" (Sussex) என்னுமிடத்திலுள்ள தமது தோட்டங்களுக்கு அடிக்கடி அழைப்பதுண்டு. தாமஸ், 'ரிச்ச'ரிடமிருந்து நிறைய விடயங்களைக் கற்றுக்கொண்டார். பின்னாளில், தாமசுக்கு எதிரான க்ளேரண்டன் அரசியல் சட்டத்தில் (Signatory of the Constitutions of Clarendon) கையெழுத்திட்டவர் ரிச்சர் ஆவார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

தமது பத்து வயதில் லண்டன் புனித பவுல் தேவாலயத்தின் "மெர்டன்" துறவு மடத்தில் (Merton Priory) கல்வி கற்க அனுப்பப்பட்டார். தமது இருபது வயதில் சுமார் ஒரு வருடம் பாரிஸ் நகரில் இருந்த இவர், நியதி அல்லது சிவில் சட்டம் ஆகியவற்றை கற்கவில்லை.

கேன்டர்பரியின் பேராயரான "தியோபால்ட்" (Theobald) என்பவர் தாமசின் பேரில் கொண்ட நம்பிக்கையின் பேரில், தமாசை முக்கிய சில பணிகளுக்காக ரோம் மற்றும் 'போலோக்னா' (Rome and Bologna) ஆகிய இடங்களுக்கு அனுப்பினார். அத்துடன், அவரை கிறிஸ்தவ சமயச் சட்டங்கள் கற்பதற்காக "ஆக்செர்ரே" (Auxerre) நாட்டுக்கும் அனுப்பினார்.

தாமசின் திறமையில் அதிக நம்பிக்கை கொண்ட தியோபால்ட், அச்சமயம் காலியாக இருந்த (Lord Chancellor) பதவிக்கு தாமசை நியமிக்கும்படி அப்போதைய அரசன் இரண்டாம் ஹென்றியிடம் பரிந்துரைத்தார். கி.பி. 1155ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம் தாமஸ் அவ்வுயர் பதவிக்கு நியமிக்கப்பட்டார். நிலக்கிழார்கள், தேவாலயங்கள் மற்றும் ஆயர் பேரவைகள் ஆகியனவற்றிலிருந்து அரசனின் பாரம்பரிய வருவாய்களை வசூலிக்கும் பணியில் கறாராக இருந்தார். அரசன் தமது மகனான ஹென்றியை தாமசின் இல்லத்தில் தங்குவதற்கு அனுப்பினார். அக்காலத்தில் அரச வாரிசுகள் வெளி பிரபுக்களின் இல்லங்களில் தங்குவது பாரம்பரிய செயலாக இருந்தது. தாமஸ் தம் மீது தமது தந்தையை விட அதிகளவு பாசம் வைத்திருந்ததாக ஹென்றி கூறினார்.

கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, கேன்டர்பரியின் பேராயரான "தியோபால்ட்டின்" மரணத்தின் பின்னர், தாமஸ் பேராயர் பதவிக்கு முன்மொழியப்பட்டார். கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, மே மாதம், 23ம் நாள், அரசவை ஆயர் மற்றும் பிரபுக்கள் குழுக்களால் அவரது தேர்தல் உறுதி செய்யப்பட்டது. தாமஸ், திருச்சபையை விட அரச பணிகளுக்கே முக்கியத்துவம் தருவார் என அரசன் எதிர்பார்த்தார். ஆனால், துறவு வாழ்விற்கான தாமசின் பிரசித்தி பெற்ற மாற்றம் அப்போது நிகழ்ந்தது.

கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், இரண்டாம் நாள் குருத்துவம் பெற்ற தாமஸ் பெக்கட், “வின்செஸ்டர்” மாகாணத்தின் ஆயர் "ப்லாய்சின் ஹென்றி" (Henry of Blois, the Bishop of Winchester) மற்றுமுள்ள கேன்டர்பரியின் ஆயர்களால் கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 3ம் நாள், கான்டர்பரியின் பேராயராக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

புதிதாக நியமனம் பெற்ற பேராயர் தம்மிடம் ஏற்கனவே இருந்த (Lord Chancellor) பதவியை ராஜினாமா செய்ததாலும், பேராயருக்கான உரிமைகள் மற்றும் அதிகாரங்களை திரும்ப தம்மிடமே தரவேண்டுமென கோரியதாலும் தாமஸ் பெக்கட் மற்றும் அரசன் இரண்டாம் ஹென்றியின் மத்தியில் பிளவு அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. ஆங்கிலேய பாதிரியார்கள் மீதுள்ள மதச்சார்பற்ற நீதிமன்றங்களின் தீர்ப்புகள் உள்ளிட்ட இவை, இவ்விருவரிடையே தொடர் மோதல்களுக்கும் வெறுப்புக்கும் வழி வகுத்தது. பெக்கெட்டுக்கு எதிராக மற்ற ஆயர்களின் செல்வாக்கைப் பெற "வெஸ்ட்மின்ஸ்டரில்" (Westminster) ஹென்றி மேற்கொண்ட முயற்சிகள், அக்டோபர் கி.பி. 1163ல் தொடங்கியது. தாமஸ் பெக்கெட்டின் மீது நடவடிக்கை எடுக்க "ராயல் அரசிடமிருந்து" (Royal government) பாரம்பரிய ஒப்புதலை ஹென்றி கேட்டுப் பெற்றார். இதனால், அரசர் ஹென்றியின் உரிமைகளுக்கு ஒப்புக்கொள்ளும்படியும், தவறினால் அரசியல் பின்விளைவுகளை சந்திக்க நேரிடும் என்றும் தாமஸ் பெக்கட் "க்ளேரண்டன்" (Clarendon) மூலமாக அதிகாரபூர்வமாக கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டார்.

"க்ளேரண்டனின்" அரசியலமைப்பு:
(Constitutions of Clarendon)
கி.பி. 1164ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 30ம் நாளன்று, "க்ளேரண்டன்" அரண்மனையில் பெரும்பான்மையான ஆங்கிலேய கிறிஸ்தவ குருமார்கள் கலந்துகொண்ட கூட்டத்திற்கு அரசர் இரண்டாம் ஹென்றி தலைமை வகித்தார். தமது முழு திறமையையும் அதிகாரத்தையும் உபயோகித்து தாமஸ் பெக்கட்டுக்கு எதிராக பதினாறு அரசியலமைப்புகளிலும் ஆங்கிலேய கிறிஸ்தவ குருமார்களின் ஒப்புதலைப் பெற்றார். வேறு வழியற்ற பெக்கட், "க்ளேரண்டன்" அரசியல் சட்ட உட்பொருளுக்கு ஒப்புகொண்டு தமது விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தினார். ஆனாலும் அவற்றில் கையெழுத்திட மறுத்தார்.

கி.பி. 1164ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 8ம் நாளன்று, "நார்த்தாம்டனின் கோட்டையில்" நடந்த மகா சபையில் (Great Council at Northampton Castle) ஆஜராகி, அரசு அதிகார அவமதிப்பு மற்றும் தவறான செயல்பாடு போன்ற குற்றச்சாட்டுக்களுக்கு பதிலளிக்குமாறு பெக்கெட்டுக்கு ஹென்றி உத்தரவிட்டார். மகாசபையில் ஆஜரான குற்றம் சாட்டப்பட்ட பெக்கட்,விசாரணையிலிருந்து எறியப்பட்டார். தண்டனையாக கண்டம் விட்டு கண்டம் கடத்தப்பட்டார்.

நாடு கடத்தலும் அஞ்ஞாத வாசமும்:
பெக்கட் தப்பியோடிய பேராயராக அறிவிக்கப்பட்டு, அவர் மீதும் அவரது உதவியாளர்கள், நண்பர்கள் மற்றும் நலன் விரும்பிகள் ஆகிய அனைவருக்கெதிராகவும் அரசர் ஹென்றி தொடர் அரசாணைகளைப் பிறப்பித்தார். ஆனால், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசர் ஏழாம் லூயிஸ் (King Louis VII) பெக்கட்டுக்கு பாதுகாப்பளித்தார். ஹென்றியின் கிறிஸ்தவ திருச்சபைக்கு எதிரான பயமுறுத்தல்கள் தீரும்வரை பெக்கட், ஃபிரான்ஸின் 'பொன்டிக்னி' எனும் இடத்திலுள்ள சிஸ்ட்டர்சியன்' மடத்தில் (Cistercian abbey of Pontigny) சுமார் இரண்டு வருடங்களைக் கழித்தார்.

திருத்தந்தை மூன்றாம் அலெக்சாண்டர் பெக்கட் மீது அனுதாபம் கொண்டிருந்தாலும், ஒரு சாதகமான இராஜதந்திர அணுகுமுறையையே நாடினார். கி.பி. 1167ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை பிரதிநிதிகள் (Papal legates) அதிகாரபூர்வமாக அனுப்பப்பட்டனர்.

இறுதியில், சர்ச்சைகளுக்கு தீர்வு காணும் நோக்கில், பேரரசர் அலெக்சாண்டர் கி.பி. 1170ம் ஆண்டு, இங்கிலாந்துக்கு தமது பிரதிநிதிகளை அனுப்பினார். வேறு வழியற்ற ஹென்றி, தாமஸ் வெளிநாட்டில் இருந்து இங்கிலாந்து திரும்பிச் செல்ல அனுமதிகும் ஒரு சமரசத்திற்கு ஒப்புக்கொண்டான்.

அரசியல் படுகொலை (Assassination):
கி.பி. 1170ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், "யோர்க்" பேராயர் (The Archbishop of York), "லண்டன்" ஆயர் (Bishop of London), மற்றும் "ஸலிஸ்பரி" ஆயர் (Bishop of Salisbury) ஆகியோர் இணைந்து "யோர்க்" நகரில் இரண்டாம் ஹென்றியின் மகனான இளைய ஹென்றிக்கு அரச முடி சூட்டினர். இது, கான்டர்பரியின் முடிசூட்டும் தனி உரிமையை முடிவுக்கு கொண்டுவந்தது. அதே வருடம் நவம்பர் மாதம்,பெக்கட் இம்மூன்று ஆயர்களை கிறிஸ்தவ திருச்சபையிலிருந்து விலக்கி வைத்தார். மூன்று ஆயர்களும் "நார்மண்டியிலுள்ள (Normandy) அரசரைக் காண விரைந்திருந்த வேளையிலும் பெக்கட் தமது எதிர்ப்பாளர்களை விலக்கியே வைத்தார். இத்தகவல்கள் யாவும் இளம் அரசன் ஹென்றியின் தந்தையான இரண்டாம் ஹென்றியின் காதுக்கு சென்றடைந்தது. தகவல்களைக் கேட்டறிந்ததும் கோபமுற்ற இரண்டாம் ஹென்றி உச்சரித்த வார்த்தைகளை அவரது உதவியாளர்கள் விவரிக்கின்றனர். ஆனால் அவற்றுக்கான சரியான நிரூபணங்கள் இன்னதான் என்று எங்கும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கவில்லை. பொதுவான மேற்கோல்களின்படி, "யார் இந்த தொல்லை வாய்ந்த கிறிஸ்தவ குருவை ஒழித்துக்கட்டுவார்கள்" என்று சொன்னதாக அறியப்படுகிறது. "ரெஜினால்ட்" (Reginald FitzUrse), “ஹக் டி ஃமோர்வில்” (Hugh de Morville), “வில்லியம்” (William de Tracy) மற்றும் “ரிச்சர்ட்" (Richard le Breton) ஆகிய நால்வரும் இப்பணிக்கு நியமிக்கப்பட்டனர்.

கி.பி. 1170ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 29ம் தேதியன்று, நால்வரும் கேன்டர்பரி சென்றடைந்தனர். கேன்டர்பரியின் துறவி "கேர்வாசின்" (Monk Gervase) கூற்றுபடியும், சம்பவங்களை நேரில் பார்த்த சாட்சி "க்ரீம் எட்வர்டின்"படியும் (Edward Grim) அவர்கள் கொண்டு சென்ற ஆயுதங்களை ஆலயத்தின் வெளியேயுள்ள மரத்தினடியில் மறைத்து வைத்தனர். கவசத்தை ஆடைகளினடியிலும் ஒளித்து வைத்தனர். அவர்கள், தாமஸ் பெக்கட் "வின்செஸ்டர்" (Winchester) சென்று தமது நடவடிக்கைகளுக்கான காரங்களை ஒப்புவிக்க வேண்டுமென்று அவர்கள் வற்புறுத்தினர். ஆனால் பெக்கட் அதனை மறுத்தார். அதுமட்டுமல்லாது, இரண்டாம் ஹென்றியின் உத்தரவுகளுக்கு கீழ்படிவதாக ஒப்புக்கொள்ளும்படியும் வற்புறுத்தினர். இவற்றையெல்லாம் பெக்கட் மறுத்த காரணத்தால் ஆத்திரம் கொண்ட அந்நால்வரும் மறைத்து வைத்திருந்த ஆயுதங்களை எடுத்துக்கொண்டு ஆலயத்தினுள்ளே விரைந்தனர். இதற்கிடையே துறவியர் செபிக்கும் ஆலயத்தின் மேல்மாடிக்கு செல்லும் படிக்கட்டினருகே பெக்கட் வந்தடைந்திருந்தார்.

பின்னர், நடந்தவற்றை நேரில் பார்த்த சாட்சியான க்ரீம் விளக்குகிறார்.:-
முதலாமவன் சட்டென்று பெக்கட்டின் மீது பாய்ந்து அவரது தலையிலிருந்த கிரீடத்தின் முனையில் வெட்டினான். இரண்டாமவன் அவரது தலையில் வெட்டினான். ஆனாலும் பெக்கட் ஸ்திரமாக நின்றுகொண்டிருந்தார். மூன்றாவது வெட்டு விழுந்ததும் பெக்கட் முழங்கால்களிலும் கைகளிலும் விழுந்தார். உயிருள்ள பலியாக தம்மையே அர்ப்பணித்த பெக்கட் முணுமுணுத்த குரலில், "இயேசுவின் பெயருக்காகவும் திருச்சபையின் பாதுகாவலுக்காகவும் நான் மரணத்தை தழுவ தயாராக இருக்கிறேன்" என்று கூறினார். ஆனால் மூன்றாமவன் மீண்டும் ஏற்படுத்திய பயங்கரமான காயம், அவரை குப்புற விழ வைத்தது. இந்த வெட்டில், அவரது தலையிலிருந்த கிரீடம் கீழே விழுந்தது. தலையினுள்ளிருந்து வெண்ணிற மூளை வெளியே வந்து விழுந்தது. தேவாலயத்தின் தரை பெக்கட்டின் இரத்தத்தால் நனைந்தது. இரக்கமற்ற மூன்றாமவன் புனித குருவும், விலைமதிப்பற்ற தியாகியுமான தாமஸ் பெக்கட்டின் கழுத்தில் ஏறி மிதித்தபடி, அவரது இரத்தம் மற்றும் மூளையை தேவாலயத்தின் நடைபாதைகளில் சிதறடித்தான். பின்னர், "வாருங்கள் ஓடிவிடலாம், இவன் இனி உயிர் பிழைக்க மாட்டான்" என்று கூவினான்.

† St. Gaspar del Bufalo † (December 28)

† Saint of the Day †

(December 28)

✠ St. Gaspar del Bufalo ✠

Priest and the Founder of the Missionaries of the Precious Blood:

Born: January 6, 1786

Rome, Italy

Died: December 28, 1837

Rome

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: June 12, 1954

Pope Pius XII

Feast: December 28

Saint Gaspar Melchior Balthazar del Bufalo, also known as Gaspare del Bufalo, was a Roman Catholic priest and the founder of the Missionaries of the Precious Blood.

St. Gaspar del Bufalo was born on the Feast of the Epiphany, January 6, 1786, in Rome. His parents named him after the Magi who visited the Christ child: Gaspar Melchior Balthazar del Bufalo. It was an apt name for a man who would spend his life on a quest to fulfill the will of God.

Gaspar was raised in the bustle and activity of the Eternal City. When Gaspar was a little boy, his father was hired as a cook for a family with royal connections, and the family moved to the Palazzo Altieri, in the heart of Rome.

As a child, Gaspar suffered from a near-fatal illness, and his faith-filled mother, Annunziata, dedicated him to St. Francis de Sales. At a young age, Gaspar knew his calling, and he visited the sick and the poor, often stopping at a bakery first to buy a sweet treat to share with them.

He was ordained in 1808, at the age of 22. Soon after, he formed an evening society for the laborers and farmworkers who came into Rome to sell their wares. He wanted to bring them back to the Church and to show them that, even though they struggled to survive on the streets of Rome, their lives had value.

Gaspar was caught up in the political crisis when Napoleon swept into power in the Papal States. The new anti-clerical government demanded that priests sign an oath of allegiance to Napoleon. Gaspar declared, “I cannot, I must not, I will not.” His refusal to sign the oath led to four years of exile and imprisonment. Many priests, bishops and even the pope were also exiled in those years.

Away from home, unsure about his future, unable to continue in his many ministries, and in misery over the death of his beloved mother, Gaspar struggled against despair. But also during that time, mentored by Francesco Albertini, Gaspar nurtured his devotion to the Precious Blood of Jesus.

After Napoleon’s defeat, he returned to Rome in 1814 and threw himself into his preaching ministry. Through spreading the Good News of the Gospel, he believed he could help heal and revive a Church that had been sorely tried and tested.

On August 15, 1815, St. Gaspar founded the Congregation of the Most Precious Blood (C.PP.S.) in Giano, Italy. It was a very small congregation, with only four members (including St. Gaspar). They began to preach in towns throughout central Italy. As they preached mission after mission, igniting the fire of faith in God’s people, they began to draw more members to their new Congregation.

Life was not easy for St. Gaspar. He was mocked and threatened by those in the anti-clerical movement of the day. People in his own Church often did not understand or support what he was attempting. Money for his fledgling congregation was always in short supply.

In the years that followed, St. Gaspar never stopped moving. He founded 15 mission houses and encouraged more young men to join his Congregation as priests or brothers. He continued throughout his lifetime to reach out to those who were alienated from society. When the countryside fell into the grips of bandits, Pope Pius VII threatened to raze the town of Sonnino, which had become the bandits’ headquarters. Gaspar begged for the chance to save the town. He preached to the bandits until they accepted his message of reconciliation and redemption—and saved the town from destruction.

Through it all, he inspired others to follow him, always expanding his circle. Through his preaching, a young woman named Maria de Mattias was moved by the spirituality of the Precious Blood to found the Adorers of the Blood of Christ in Acuto, Italy, in 1834. (Maria was canonized in 2003.)

Gaspar died on December 28, 1837, in Rome, where he spent the previous summer ministering to those affected by an epidemic of cholera. The physician who examined him said Gaspar died a “victim of charity,” worn out by his ministry to others.

St. Gaspar was canonized by Pope Pius XII in 1954. His work continues through his Missionaries around the world. St. Gaspar never turned back. Weakened by ailments, called a fanatic or fool by people who should have supported him, imprisoned and impoverished, and challenged at every turn, his answer to God’s call was always yes. His followers continue to turn to him for inspiration, as they fulfill the wish he once expressed: “I wish that I could have a thousand tongues, to endear every heart to the Precious Blood of Jesus.”

† புனிதர் காஸ்பர் டெல் புஃபலோ † (டிசம்பர் 28)

† இன்றைய புனிதர் †

(டிசம்பர் 28)

✠ புனிதர் காஸ்பர் டெல் புஃபலோ ✠

(St. Gaspar del Bufalo)

மத குரு/ மறைப்பணி சபை நிறுவனர்:
(Priest/ Founder of Missionary)

பிறப்பு: ஜனவரி 6, 1786
ரோம், இத்தாலி
(Rome, Italy)

இறப்பு: டிசம்பர் 28, 1837
ரோம் (Rome)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: கி.பி. 1905
திருத்தந்தை பத்தாம் பயஸ்
(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: ஜூன் 12, 1954
திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்
(Pope Pius XII)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 28

புனிதர் காஸ்பர் டெல் புஃபலோ, ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்க மத குருவும் "மதிப்புமிக்க திருஇரத்தத்தின் சபை" (Missionaries of the Precious Blood) என்ற, குருக்களுக்கான மறைபோதக சபையின் நிறுவனரும் ஆவார்.

"காஸ்பர் மெல்சியோ பல்தஸர்" (Gaspar Melchior Balthazar) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், இறைவனின் "திருவெளிப்பாடு” (Feast of the Epiphany) விழா தினமான கி.பி. 1786ம் வருடம், ஜனவரி மாதம் ஆறாம் தேதியன்று பிறந்தவர் ஆவார். அன்றைய தினமே திருமுழுக்கும் பெற்றார். கிறிஸ்தவ பாரம்பரியத்தின்படி, மத்தேயு நற்செய்தியில், கிறிஸ்து இயேசு பிறந்த வேளையில், புகழ்பெற்ற வெளிநாட்டவர்கள் (Distinguished Foreigners) "மாகி" (Magi) எனும் ஞானியர் மூவர் கீழ் திசையிலிருந்து வந்து, புதிதாய்ப் பிறந்திருக்கும் யூதர்களின் அரசரான இயேசுவைக் கண்டு வணக்கம் செலுத்தச் சென்றனர். அவர்கள் மூன்று ஞானிகள், அல்லது மூன்று அரசர்கள் (3 Wise men or 3 Kings) என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர். இம்மூன்று அரசர்களின் நினைவாகவே "காஸ்பர் மெல்சியோ பல்தஸர்" என்ற திருமுழுக்குப் பெயர் இவருக்கு சூட்டப்பட்டது.

இவரது தந்தையார் ஒரு அரச சமையல்காரராவார். அவரது பெயர், "அன்னுன்ஸியேடா" (Annunziata) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர், "அன்டோனியோ டெல் புஃபலோ" (Antonio del Bufalo) ஆகும். இவரின் தாய் இவரைக் கவனித்து சிறந்ததோர் கிறிஸ்தவ நெறியில் வளர்த்தார்.

காஸ்பர் குழந்தைப் பருவத்திலேயே நோயால் தாக்குண்டு, மிக நலிவுற்று காணப்பட்டார். இதனால் அவரது தாயார் அவரது ஒன்றரை வயதிலேயே அவருக்கு உறுதிப்பூசுதல் அருட்சாதனம் பெறவைத்தார். மிகவும் அபூர்வமான, குணமடைய இயலாத கண் நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார்.

மற்ற குழந்தைகளுடன் சேர்ந்து விளையாடுவதிலும், பழகுவதிலும் காஸ்பர் விருப்பமின்றி வாழ்ந்தார். வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் ரோமில் உள்ள ஆலயங்களுக்கு சென்று செபித்து வந்தார். புனிதர்களின் படத்தை பார்க்கும்போது அவர்களின் வரலாற்றையும் அறிந்து கொள்வதில் ஆர்வம் காட்டினார். தமது தாயாரின் தூண்டுதலால் செபிக்கக் கற்றுக்கொண்டார். தாயாரும் தொடர்ந்து செபித்தார். புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சவேரியாருக்கு செபங்கள் ஒப்புக் கொடுக்கப்பட்டன. ஆச்சாரியமூட்டும் வகையில் இவரது கண் நோய் குணமானது. கண் பார்வை திரும்ப வந்தது.

காஸ்பர், புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சவேரியாரின்பால் ஈர்க்கப்பட்டார். அவரைப் போலவே வாழ வேண்டுமென்று விருப்பம் கொண்டார். அவரின் வரலாற்றைப் படித்து தன் வாழ்வை அவரைப் போலவே மாற்றினார். நாளடைவில் இவர் "சிறிய அலோசியஸ்" என்றழைக்கப்பட்டார்.

இவர் தனது கல்வியை ரோமர்களின் அரசப் பள்ளியில் பயின்றார். கல்லூரியில் படிக்கும்போது மிகத் திறமையுடன் முதல் வகுப்பிலேயே தேர்ச்சி பெற்று வந்தார். அப்போதுதான் ஒரு மறைபரப்பு பணியாளராக வேண்டுமென்று விரும்பினார். அடிக்கடி ஏழைகளையும் நோயுற்றவர்களையும் காணச் சென்றார். கி.பி. 1808ல் கத்தோலிக்க குருவாக குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

தமது பங்கு ஆலயத்தில் தொடர் மறையுரைகள் ஆற்றினார். இவரது மறையுரையால் மக்கள் மனதில் நெருப்பு பற்றி எரிந்தது. அனைவரின் இதயத்தையும் இறைவன்பால் திருப்பினார். இவரின் மறையுரையை கேட்டவர்கள் எவராக இருந்தாலும் மனம்மாறி இறைவனை பின்செல்லாமல் போகவில்லை. அந்த அளவிற்கு வலிமையான மறையுரைகளை ஆற்றினார். சிறியவர் முதல் பெரியவர்வரை அனைவரும் இவரின் மறையுரையை எளிதாகப் புரிந்து கொண்டனர். இவ்வாறு மறையுரையின் வழியாக அனைவரின் இதயங்களிலும் நீங்கா இடம்பிடித்தார்.

கி.பி. 1809ம் ஆண்டு, நெப்போலியன் அதிகாரம் ரோமில் நுழைந்தது. நெப்போலியனுக்கு விசுவாசப் பிரமாணம் செய்ய மறுத்த காஸ்பரையும், பிற குருக்களையும் கைது செய்து இத்தாலியின் வடக்குப் பிராந்தியத்துக்கு கடத்தி சிறைவைத்தனர்.

கி.பி. 1814ம் ஆண்டு, நெப்போலியனின் ஆதிக்க சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட காஸ்பர், அந்நாளில் புதிதாய் மறு சீரமைக்கப்பட்டிருந்த இயேசு சபையில் இணைய முடிவெடுத்தார்.

திருத்தந்தை ஏழாம் பயசின் வேண்டுகோளின்படி இத்தாலி முழுவதும் சென்று மறைபரப்பு பணியை ஆற்றினார்.

கி.பி. 1815ம் ஆண்டில், பல இடர்பாடுகளுக்கிடையேயும் எதிர்ப்புகளுக்கிடையேயும் "ஊம்ப்ரியா மாகாணத்தின் சேன் ஃபெலிஸ்" என்னுமிடத்தில் உள்ள துறவற மடத்தில் (Abbey of San Felice in Giano, Umbria) "மதிப்புமிக்க திருஇரத்தத்தின் சபை" (Missionaries of the Precious Blood) என்ற, குருக்களுக்கான மறைப்பணி சபையை நிறுவினார். இவர் அங்குள்ள மக்களின் உதவியுடன் கைவிடப்பட்ட "பத்தாம் நூற்றாண்டின் துறவு மடத்தை" (10th century monastery) சீர் செய்தார். இச்சபையினர் ஆரம்ப காலத்தில் மறைபரப்பு பணியையும், ஆன்மீக வழிகாட்டுதலையும், பள்ளிகளில் ஆசிரியர் பணிகளையும் செய்தனர். பின்னர் ரோம் திரும்பி மீண்டும் மறைபரப்பு பணியை ஆற்றினார்.

அக்காலத்தில், (கி.பி. 1821) திருத்தந்தை மாகாணங்கள், "பண்டிட்ஸ்" (Bandits) என்னும் கொள்ளைக்காரர்கள் வசம் போனது. அவர்கள் கடலோர பிரதேசங்களை தமது கட்டுக்குள் கொண்டு வந்திருந்தனர். திருத்தந்தை ஏழாம் பயசின் ஆலோசகரான "கர்தினால் க்ரிஸ்டால்டி" (Cardinal Cristaldi) காஸ்பரையும் அவரது மிஷனரியின் அங்கத்தினர்களையும் "பண்டிட்ஸ்" கட்டுப்பாட்டிலிருந்த நகரங்களுக்கு சென்று மறைபோதனை செய்யவும் செப இல்லங்கள் மற்றும் சிறு ஆலயங்களையும் நிறுவி மக்களை மனம் மாற்றும் பணி செய்ய கேட்டுக்கொண்டார். அதன்படி, துப்பாக்கி ஏந்திய "பண்டிட்ஸ்"களின் முன்னிலையில் இவர்கள் மக்கள் முன் பிரச்சாரம் செய்தனர். மறை போதனை செய்தனர். ஏகப்பட்ட சிறு ஆலயங்களையும் செப மடங்களையும் நிறுவினர்.

தமது சொந்த நகரில் பிரபலமாயிருந்தாலும், காஸ்பர் எதிரிகள் இல்லாமலில்லை. "பண்டிட்ஸ்களிடம்" லஞ்சம், கைக்கூலி வாங்கி காலத்தை ஒட்டிய அரசு அதிகாரிகளுக்கு, காஸ்பரின் குழுவினர் "பண்டிட்ஸ்களை மனம் மாற்றுவது பிடிக்கவில்லை. அவர்கள் காஸ்பருக்கு எதிராக செயல் பட்டனர். ஏறத்தாழ, காஸ்பரை பணிநீக்கம் செய்யும்படி திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோவை (Pope Leo XII) நிர்ப்பந்தித்தனர். ஆனால், காஸ்பர் அனைத்து எதிர்ப்புகளிளிருந்தும் வெளிவந்தார்.

காஸ்பரின் சமகால அருட்பணியாளர்களில் ஒருவரான ஆயரும், உணர்வுபூர்வ குருவுமான "புனிதர் வின்சென்ட் ஸ்ட்ரம்பி," (St. Vincent Strambi) இவரை "ஆன்மீக பூகம்பம் போன்றவர்" (Like a Spiritual Earthquake) என்று வர்ணித்தார்.

"பல்லோட்டின்ஸ்" சபையை நிறுவிய "புனிதர் வின்சென்ட் பல்லோட்டி" (St. Vincent Pallotti) இவரது நெருங்கிய நண்பராவார். இவரே காஸ்பரின் மரண படுக்கையில் இவருக்கு உதவிகள் செய்தவராவார். கி.பி. 1837ம் ஆண்டு, தமது மரணம்வரை மத்திய இத்தாலி மக்களை மனம் மாறச் செய்வதில் காஸ்பர் ஓய்வின்றியும் களைப்பறியாதும் பணியாற்றினார்.

இவர் "அல்பனோவில்" (Albano) அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

† The Holy Innocents † (December 28)

† Feast of the Day †

(December 28)

✠ The Holy Innocents ✠

Feast: December 28

In the New Testament, the Massacre of the Innocents is the incident in the nativity narrative of the Gospel of Matthew in which Herod the Great, king of Judea, orders the execution of all male children two years old and under in the vicinity of Bethlehem. Most modern biographers of Herod, and probably a majority of biblical scholars, dismiss Matthew's story as an invention. The Church has claimed the children murdered in Jesus's stead as the first Christian martyrs, and their feast – Holy Innocents Day – is celebrated on 28 December.

Biographical selection:
A summary from Dom Guéranger: We have in Blessed Stephen the fulfillment of his desire to be a martyr with the act of martyrdom; in St. John we find the desire, but not the act of martyrdom; in the Blessed Innocents – the children Herod killed with the intent to kill the Messiah – we have the act of martyrdom, but not the desire.

Indeed, St. Stephen wanted to be a martyr and became one. St. John desired the same but was not. The Blessed Innocents did not desire to be martyrs but were.

Is there reason to believe that those children were true martyrs? Where is the merit to obtain the crown of martyrdom? To this doubt, I answer: Would the goodness of Christ be defeated by the cruelty of Herod? Could that impious king order those innocents killed, and Christ not crown those who died because of Him?

Stephen was a martyr before the eyes of men who witnessed his passion which he voluntarily embraced to the point of praying for his persecutors. Thus he showed that he was more sensitive to the crime they were committing than to his own wounds.

John was a martyr before the eyes of the Angels because those spiritual creatures saw the disposition of his soul.

Certainly, those children were Thy martyrs, O God, but neither men nor Angels could see their merit, which was before Thy eyes alone. The favor of Thy grace stood in place of their merit. We who have been baptized by water should be all the more ready to honor those little ones who were baptized in their own blood and therefore linked to all the mysteries of the Divine Infancy.

Comments:
Dom Guéranger has two beautiful thoughts to justify the Holy Innocents being venerated as saints without having personal merit. The first is that it is an act of pure goodness of God. That is since they did not desire to be martyrs, like St. Stephen and St. John - whose feasts the Church places respectively on the 26th and 27th of December, just after Christmas - how could they merit such an honor? He answers: By an act of the overflowing goodness of God.

The second thought is that we should consider them martyrs by the baptism of blood. In anticipation of the infinite merits of His Redemption, Our Lord would have granted those children the same status of those who died after being baptized, after the Sacrament was instituted by Our Lord. This would be an exception to the rule, and the Holy Innocents should be considered martyrs by the baptism of blood.

I don’t know all the details of the theological discussion on this topic, but I highly respect the opinion of Dom Guéranger. I believe he helps to explain why Holy Mother Church considers them Holy Innocents who are enjoying the beatific vision.

This feast day of the Holy Innocents also includes all those children who died soon after being baptized and are in Heaven. Then, we have a legion of innocents who are in Heaven and continuously pray for us. We understand that the population of Heaven increases daily with the great number of children who die in this condition. The thrones of the angels who followed Satan in his rebellion are being taken by these children.

But our epoch is so revolutionary and evil that many children cannot be baptized before they die. First, because of the general paganization of customs, whereby many parents do not care about the spiritual benefit of their children and let them die without being baptized. Second, we have the monstrous practice of abortion that takes the lives of children still in the womb of their mothers, or immediately after the child is removed from it. Neither the mother nor the surgeon is concerned about baptizing the child in those few moments he is still alive. It is another reason for us to fight against the Revolution and against abortion.

If we were to have a canonized person in our families, we would be strong devotees of that saint. This is understandable. Now then, in almost all our families we have some children, sons or daughters, brothers or sisters, cousins or other relatives, who died soon after being baptized. They are in Heaven and are able to see God face-to-face and to perfectly understand our needs. So, when we are in difficulties, we should remember those children and ask their intercession. They are the natural patron saints of the families to whom they belonged. It is very advantageous and worthwhile to pray to them and ask them to protect us.

This is my suggestion on this feast day of the Holy Innocents.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† மாசில்லா குழந்தைகள் படுகொலை † (டிசம்பர் 28)

† இன்றைய திருவிழா †

(டிசம்பர் 28)

✠ மாசில்லா குழந்தைகள் படுகொலை ✠

(Massacre of the Innocents)

மறைசாட்சிகள்:
(Martyrs)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 28

மாசில்லா குழந்தைகள் படுகொலை என்பது, திருவிவிலியத்தின்படி, “யூதர்களின் அரசனான” (King of the Jews) “முதலாம் ஏரோது”, (Herod the Great) பெத்லகேமில் (Bethlehem) இருந்த குழந்தைகளை கொன்ற நிகழ்வினைக் குறிக்கும். மத்தேயு நற்செய்தியின்படி, ஞானிகள் தன்னை ஏமாற்றியதை கண்டு மிகுந்த சீற்றம் கொண்ட ஏரோது, அவர்களிடம் கருத்தைக் கேட்டறிந்ததற்கேற்ப காலத்தைக் கணக்கிட்டு, “பெத்லகேமிலும்” (Bethlehem) அதன் சுற்றுப்புறமெங்கும் ஆட்களை அனுப்பி இரண்டு வயதும் அதற்கு உட்பட்டவையுமான எல்லா ஆண் குழந்தைகளையும் கொன்றான்.

அப்பொழுது “ராமாவிலே” (Ramah) ஒரு குரல் கேட்கிறது; ஒரே புலம்பலும் பேரழுகையுமாய் இருக்கிறது; “ராச்சேல்” (Rachel) தன் குழந்தைகளுக்காக அழுது கொண்டிருக்கிறார்; ஆறுதல் பெற அவர் மறுக்கிறார்; ஏனெனில் அவர் குழந்தைகள் அவரோடு இல்லை என்று இறைவாக்கினர் “எரேமியா” (Jeremiah) உரைத்தது நிறைவேறியது.

கொல்லப்பட்ட குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை விவிலியத்தில் குறிப்பிடப்படவில்லை எனினும், அச்சமயத்தில் ஏரோது அரசன் 14 ஆயிரம் சிறுவர்களையும் குழந்தைகளையும் கொன்றான் என கிரேக்க மரபு கூறுகிறது. ஆனால், சிரியா நாட்டினரின் நம்பிக்கையின்படி இவ்வாறு கொல்லப்பட்ட சிறுவர்கள் 64 ஆயிரம் எனவும், மத்தியகால எழுத்தாளர்களின் கூற்றுப்படி இவ்வாறு கொல்லப்பட்ட சிறுவர்கள் ஒரு இலட்சத்து 44 ஆயிரம் எனவும் சொல்லப்படுகின்றது. இருந்தபோதிலும், நவீன எழுத்தாளர்கள் இந்த எண்ணிக்கையைக் குறைத்தே சொல்கின்றனர். பெத்லகேம் ஏறக்குறைய ஆயிரம் பேரைக் கொண்ட சிறிய நகரம், அதனால் அச்சமயத்தில் ஏறக்குறைய இருபது பேர் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம் என்கின்றனர்.

விவிலிய சான்று:
மாசில்லா குழந்தைகளின் படுகொலை, மத்தேயு நற்செய்தி 2:16-18ல் (Gospel of Matthew (2:16-18) கூறப்பட்டுள்ளன.

கொல்லப்பட்ட இக்குழந்தைகள் அனைவரும் யூதக் குழந்தைகளாய் இருப்பினும், அவர்கள் யாவரும் கிறிஸ்தவ மறைசாட்சிகளாக ஏற்கப்படுகின்றனர்.

† St. John the Apostle † (December 27)

† Saint of the Day †

(December 27)

✠ St. John the Apostle ✠

Apostle:

Born: AD 6
Bethsaida, Galilee, Roman Empire

Died: AD 100 (Aged 93–94)
Place unknown, traditionally assumed to be Ephesus, Roman Empire

Venerated in: Christianity

Canonized: Pre-congregation

Feast: December 27

Patronage:
Love, Loyalty, Friendships, Authors, Booksellers, Burn-victims, Poison-victims, Art-dealers, Editors, Publishers, Scribes, Examinations, Scholars, Theologians

Saint John the Apostle was one of the Twelve Apostles of Jesus according to the New Testament, which refers to him as Ἰωάννης. Generally listed as the youngest apostle, he was the son of Zebedee and Salome or Joanna. His brother was James, who was another of the Twelve Apostles. The Church Fathers identify him as John the Evangelist, John of Patmos, John the Elder and the Beloved Disciple, and testify that he outlived the remaining apostles and that he was the only one to die of natural causes. The traditions of most Christian denominations have held that John the Apostle is the author of several books of the New Testament.

Biographical selection:
After martyrdom, the noblest and courageous sacrifice one can make to God is that of virginity and chastity. This is why the liturgical calendar chose the first day after Christmas to celebrate of martyrdom of St. Stephen, model of the martyrs, and the second day, December 27, to celebrate the feast of St. John, model of virgins.

St. John was from the family of David, and therefore a member of the family of the Most Holy Virgin; he was a relative of Our Lord by the flesh. While the others were Apostles and Disciples, he was the Friend of Our Lord. This predilection was because of his virginity.

He was, according to the Gospel, the Disciple that Jesus loved. This simple phrase is enough to give him glory. This love was for St. John the starting point of the other gifts he received. He was, for example, the first defender of the Divine Word, the Son as co-substantial to the Father, which was being denied by a heresy. The teachings of St. John on this point soar to the heights of the Divine Sun, like an eagle that flies toward the blazing star.

If the face of Moses shone with light after he spoke with God, how much more brilliant and resplendent the face of St. John would have been after he rested his head over the Heart of Jesus, where he received secret treasures of wisdom and science.

Christ was the son of Mary. When He died, Jesus left Mary to St. John. Who on earth could merit such a legacy? The Savior could have left the care of the Most Holy Virgin to Angels. But from the height of the Cross, He saw his virgin Disciple, and his chastity made him worthy of such a priceless treasure. The beautiful comment of St. Peter Damian describes this very well: “Peter received the Church, the Mother of men, as his inheritance, but John received Mary, the Mother of God.”

Comments:
There are many profound thoughts in this selection based on Dom Gueranger. I will not comment on all, but just several points.

First, it is very true that the sacrifice of virginity, the oblation of chastity, is so agreeable to God that it second only to martyrdom. This is because it confers on a soul a special affinity with God. Although chastity is a virtue that pertains to the body, it is principally a virtue of the spirit that rejects what is sordid and leaves the soul free to take wing in the realm of the spirit.

It represents a victory of the spiritual over the material that ennobles and increases the dignity of a human creature, giving him a greater affinity with God. For this reason, Our Lord loved St. John. He is remembered as the disciple that Jesus loved. The others were Apostles and Disciples, but he was the Friend, which means that he was the one closest to Him, the one whom Our Lord honored with great confidence and intimacy. Our Lord had an appreciation for him that He did not have for the others.

An episode at the Last Supper is very characteristic in this respect. St. Peter wanted to know which of them would betray Our Lord after He told them that this would happen. So, St. Peter requested St. John to ask the question. St. Peter was not able to ask Our Lord directly and went to St. John as a mediator.

The latter rested his head over Jesus’ chest and asked Him. You see here an allusion to the devotion to the Sacred Heart of Jesus. St. John with his ear on the Divine Chest heard the Heart of Jesus beating. He understood those pulsations not only as a manifestation of love for mankind but also of anguish and sorrow because the Passion was drawing near.

Therefore, St. John appears as a virgin soul especially close to Our Lord and very devoted to the Sacred Heart of Jesus.

Second, another gift unarguably beyond compare is that of receiving Our Lady as Mother. When He was dying, Our Lord left this priceless treasure, Our Lady, to His friend and favorite Disciple. To receive Our Lady is to receive the Queen of Heaven and Earth, the first among creatures after Christ. To receive Our Lady is to receive everything that God can give to a man. He could give nothing greater than that.

Here you have, then, another manifestation of the love God has for virgin souls. Our Lady was a virgin – a virgin who gave birth to a virgin Son, who at His death gave her to a friend, the virgin Disciple who was St. John.

Third, as a true counter-revolutionary, Dom Guéranger understood well that a full picture of St. John could not be sketched without mentioning that he was one of the first fighters against heresy. The first heresy that was already starting at that time regarded the human and divine natures of Our Lord Jesus Christ. St. John started fighting against those heretics as soon as they appeared. He was, therefore, a precursor of all those combatants for the Catholic Faith who would exist until the end of time, until the moment when Elias and Enoch will return to fight against the Antichrist.

We have, therefore, ample requests to present to St. John in our prayers. We should ask him to help us acquire the same qualities of soul he had in order to receive the reward granted to him: to have Our Lady with us always.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira