† St. Andrew the Apostle † (November 30)

† Saint of the Day †

(November 30)

✠ St. Andrew the Apostle ✠

Apostle:

Born: 5 BC
Galilee, Roman Empire

Died: Mid - to late 1st century
Patras, Achaia, Roman Empire

Venerated in: All of Christianity

Major shrine:
Duomo Cathedral in Amalfi, Italy, St Andrew's Cathedral, Patras, Greece; St Mary's Cathedral, Edinburgh, Scotland; the Church of St Andrew and St Albert, Warsaw, Poland.

Feast: November 30

Patronage:
Scotland, Barbados, Georgia, Ukraine, Russia, Sicily, Greece, Cyprus, Romania, Patras, Burgundy, San Andrés (Tenerife), Diocese of Parañaque, Telhado, Amalfi, Luqa (Malta) and Prussia; Diocese of Victoria; Fishermen, Fishmongers and Rope-makers, Textile workers, Singers, Miners, Pregnant women, Butchers, Farm workers, Protection against Sore Throats, Protection against Convulsions, Protection against Fever, Protection against Whooping Cough

Saint Andrew the Apostle, also known as Saint Andrew and referred to in the Orthodox tradition as the First-Called. was a Christian Apostle and the brother of Saint Peter.

The name "Andrew" like other Greek names, appears to have been common among the Jews, Christians, and other Hellenized people of Judea. No Hebrew or Aramaic name is recorded for him. According to Orthodox tradition, the apostolic successor to Saint Andrew is the Patriarch of Constantinople.

St. John the Baptist was on the banks of the Jordan with two disciples when he saw Our Lord passing. He pointed to Him and said: ‘Behold the Lamb of God.’ Andrew and the other disciple followed Our Lord and remained with Him that day.

Andrew at once recognized Jesus as the Messiah and hastened to introduce his brother Peter to Him (John 1:41). Andrew told Simon Peter: “We have found the Messiah.” And he brought Peter to Our Lord. When Christ beheld him, He said, “Thou art Simon, the son of Jonas: thou shall be called Cephas, that is, rock.” And so, St. Andrew had the glory of presenting to Our Lord St. Peter, upon whom the Church would be built.

Our Lord called Peter and Andrew to be Apostles one day when the two were fishing in the Sea of Galilee. He came up upon them casting a net into the sea and said to them, “Come with me, and I will make you fishers of men.” At once they left their nets and followed Him.

St. Andrew had a great love for the cross. As soon as he saw the cross on which he would be crucified, he saluted it with these words:
          “O most beautiful cross that was glorified by carrying the body of Christ! Glorious cross, sweetly desired, ardently loved, always sought, and finally prepared for my heart that has so long awaited you. Take me, o cross! Embrace me. Release me from my life among men. Bring me quickly and diligently to the Master. Through you He will receive me, He, Who through you has saved me.”

He remained two days hanging on the cross, preaching to the people. These were his last words before he died:
          “Lord, eternal King of glory, receive me hanging from the wood of this sweet cross. Thou who art my God, whom I have seen, do not permit them to loosen me from the cross. Do this for me, O Lord, for I know the virtue of Thy Holy Cross.”

Comments:
It is impossible to have more beautiful prayers than these. Let me comment on the lines of the first prayer.

The first two sentences – “O most beautiful cross that was glorified by carrying the body of Christ! Glorious cross, sweetly desired, ardently loved, always sought, and finally prepared for my heart that has so long awaited you” – show that St. Andrew had known for a long time that he would be a martyr. He had meditated on it in relation to the Passion of Our Lord Jesus Christ. He entirely understood and loved the hour of his supreme suffering. He completely accepted the chalice God had prepared for him to drink.

The cross was a symbol of punishment and was reserved for criminals. But for St. Andrew, it was a “most beautiful” thing because it had been “glorified by carrying the body of Christ.”

Then, he added that he had “sweetly desired it.” With this, one understands that for years he had prepared himself to offer this disinterested holocaust: to be killed for the love of Our Lord, to allow himself be consumed and spent like the perfume that Mary Magdalene spilled to honor Our Lord. There was no practical goal in those acts of homage. They were sacrifices made for no other reason than to please God: to expend precious things in the manifestation of love for Him. Even if his sacrifice would not produce a good for souls and a humiliation for the enemies of the Church, St. Andrew wanted do die a martyr to prove how much he loved Our Lord. This is why he said he had “sweetly desired” to be crucified. The words express the splendor of the soul of a martyr.

St. Andrew continued by saying that he had “ardently awaited” the cross. Today men flee far from any kind of suffering, any kind of fight against their own passions, any kind of renunciation. For them to live is to enjoy a good life. St. Andrew, however, ardently awaited his own cross because he understood that what counts in life is not the pleasure he has, but the sacrifice he makes. This is what gives meaning to life. Therefore, the truly supernatural man is a friend of the cross, as St. Louis Grignion de Monfort said so well.

St. Andrew not only accepted the crosses given him during his life, but he looked for them. This is clear when he said that he had “always sought” sacrifice. Then, in the hour of his martyrdom, he had that marvelous reaction – he said that his “heart had long-awaited” the crucifixion. Which one of us can say a thing like that? What a sublime courage St. Andrew had in saying these words, which, however, came to his lips naturally and with complete serenity because he had always lived in preparation for that.

Our Lord said that there is no greater friend than one who would give his life for the other. No one can give a greater proof of friendship with Our Lord than to desire the cross like St. Andrew did.

He continued: “Take me, o cross! Embrace me. Release me from my life among men. Bring me quickly and diligently to the Master. Through you He will receive me, He, Who through you has saved me.”

Can any soul be more prepared for the beatific vision than one who would make this prayer at the hour of his death?

He remained two days crucified. While he was on the cross he was teaching the people who watched him die. How priceless those teaching were! What cathedra could ever be more sublime to teach people from?

St. Andrew expired with the words of his second prayer. I believe that only the death of Our Lord was more beautiful than his.

Now, after contemplating the height of that sacrifice, you may consider the descent experienced today: the head of St. Andrew that for more than 500 years had been one of the most precious treasures of St. Peter’s Basilica, was given this year (1964) by Paul VI to the Schismatics of Greece. That is, handed over to the same Schismatics who hate the Petrine Primacy, deny Papal Infallibility and the Immaculate Conception of Our Lady, among many other Catholic doctrines.

When one reads about the life of St. Andrew, it is normal is to say that it is part of the past. But it is not true, the history of St. Andrew continues today in this distressing episode.

What should we ask St. Andrew on his feast day? I suggest asking him to avenge the glory of the Church and his glory. To not permit that his head remains in Schismatic hands for long. But above all, we should ask him to intercede so that this situation in the Church will not continue for a long time. The delivering of his head is a symbol of a thousand other things that are being given away.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† புனிதர் அந்திரேயா † (நவம்பர் 30)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 30)

✠ புனிதர் அந்திரேயா ✠

(St. Andrew)

திருத்தூதர்/ முதல் அழைப்பு பெற்றவர்/ கிறிஸ்துவை அறிமுகம் செய்தவர்:
(Apostle/ The First-Called/ Introduced Jesus)

பிறப்பு: கி.மு. ஐந்து அல்லது ஆறாம் நூற்றாண்டு
பெத்சாய்தா, கலிலேயா, ரோம பேரரசு
(Bethsaida, Galilee, Roman Empire)

இறப்பு: கி.பி. முதலாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி
பட்ராஸ், அச்சையா, ரோம பேரரசு
(Patras, Achaia, Roman Empire)

ஏற்கும் சபை/ சமயம்: அனைத்து கிறிஸ்தவப் பிரிவுகளும்

முக்கிய திருத்தலங்கள்:
டூமோ கதீட்ரல், அமல்ஃபி, இத்தாலி
(Duomo Cathedral in Amalfi, Italy)
செயின்ட் ஆண்ட்ரூஸ் கதீட்ரல், பட்ராஸ், கிரீஸ்
(St. Andrew's Cathedral, Patras, Greece)
செயிண்ட் மேரீஸ் கதீட்ரல், எடின்பர்க், ஸ்காட்லாந்து
(St. Mary's Cathedral, Edinburgh, Scotland)
செயிண்ட் ஆண்ட்ரூ மற்றும் செயின்ட் ஆல்பர்ட் ஆலயம், வார்சாவ், போலந்து
(The Church of St. Andrew and St. Albert, Warsaw, Poland)

நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 30

சித்தரிக்கப்படும் வகை:
'X' வடிவ சிலுவை, ஏட்டுச்சுறுள்

பாதுகாவல் :
ஸ்காட்லாந்து, உக்ரைன், ரஷியா, சிசிலி, கிரேக்க நாடு, பிலிப்பைன்ஸ், ரூமேனியா, மீனவர், பாடகர், கர்ப்பிணிப் பெண்கள், இறைச்சி வெட்டுபவர்கள், கயிறு நெய்யும் தொழிலாளி, சைப்ரஸ், பட்ராஸ், பரான்ஹேக்கின் மறைமாவட்டம் (Diocese of Parañaque), அமாஃல்பி (Amalfi), லுக்கா (மால்டா) மற்றும் புருஸ்ஸியா (Luqa (Malta) and Prussia), விக்டோரியா மறைமாவட்டம் (Diocese of Victoria), பண்ணைத் தொழிலாளர்கள்

புனிதர் அந்திரேயா அல்லது புனிதர் பெலவேந்திரர், இயேசுவின் பன்னிரு திருத்தூதர்களுள் (அப்போஸ்தலர்களுள்) ஒருவர் ஆவார்.

கலிலேயாவின் பெத்சாயிதா நகரில் பிறந்த இவர், புனிதர் பேதுருவின் மூத்த சகோதரர் ஆவார். மீன் பிடி தொழில் செய்துவந்தார். திருமுழுக்கு யோவானிடம் சீடராயிருந்த இவர், பின்னர் இயேசுவோடு சேர்ந்தார். இயேசு, திருமுழுக்கு பெற்ற மறுநாள் அந்தப் பக்கமாய் செல்வதைக் கண்ட திருமுழுக்கு யோவான், அவரைச் சுட்டிக்காட்டி, "இதோ! கடவுளின் ஆட்டுக்குட்டி!" என்றார் . உடனே இவர் இயேசுவை பின் தொடர்ந்தார். இயேசுவின் அழைப்புக்கிணங்கி ஓர் இரவும் பகலும் அவரோடு தங்கினார். (யோவான் 1:29-39).

அடுத்த நாள் தன் சகோதரன் பேதுருவையும் அழைத்து வந்தார். கானாவூர் திருமணத்திற்கு இயேசுவோடு வந்திருந்தார். இயேசு அப்பங்களை பருகச் செய்த போது, ஒரு சிறுவனிடம் ஐந்து அப்பமும், இரண்டு மீன்களும் உள்ளதென்று சொன்னவர் இவரே (யோவான் 6:8). கோவிலின் அழிவை முன்னறிவித்தபோது அழிவு எப்போது வரும்?” என கேட்டவரும் இவரே. ஆண்டவரின் இறுதி இராவுணவின்போது இவருமிருந்தார். இறுதிகால இயேசுவின் இரண்டாம் வருகையின் அறிகுறி என்னவென்று இயேசுவிடம் கேட்பதற்காக ஒலிவ மலைக்கு (Mount of Olives) வந்த நான்கு சீடர்களுள் இவரும் ஒருவராவார்.

புனிதர் அந்திரேயா, “மத்திய யூரேசியாவின்” (Central Eurasia) பிராந்தியமான “ஸ்கித்தியாவில்” (Scythia) பிரசங்கித்தார். கிரேக்க புராணங்களில் அறிவுமிக்க வயதான “நெஸ்டார்” (Nestor) எனும் அரசனின் காலக்கிரமமாகத் தொகுக்கப்பட்ட நிகழ்ச்சிக் குறிப்பின்படி, கருங்கடல் (Black Sea), “டினெபர் நதி” (Dnieper river) மற்றும் “உக்ரெய்ன்” (Ukraine) நாட்டின் தலைநகரான “கியேவ்” (Kiev) வரை அவர் பிரசங்கித்ததாகக் கூறுகிறார். அங்கு அங்கிருந்து வடமேற்கு ரஷியாவின் நகரான “நோவ்கோரோடு” (Novgorod) சென்றார். எனவே, அவர் “உக்ரேய்ன்” (Ukraine), “ரோமானியா” (Romania) மற்றும் “ரஷ்யாவின்” (Russia) பாதுகாவலர் ஆவார். பாரம்பரியங்களின்படி, பின்னாளில் கி.பி. 38ம் ஆண்டுகளில், “கான்ஸ்டண்டிநோபில் மற்றும் இஸ்தான்புல்” (Constantinople and Istanbul) என்று அறியப்பட்ட, பண்டைய கிரேக்க நகரான “பைசான்டியம்” (Byzantium) கண்டடைந்தார். ரோம் கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் மூன்றாம் நூற்றாண்டின் மிக முக்கிய இறையியலாலர்களில் ஒருவரான “ஹிப்போலிட்டஸ்” (Hippolytus of Rome) என்பவரின் கூற்றின்படி, அந்திரேயா பண்டைய தென்கிழக்கு ஐரோப்பாவின் புவியியல் மற்றும் சரித்திரவியல் பகுதியான “திரேஸ்” (Thrace) எனும் பகுதிகளிலும் பிரசங்கித்தார்.

அந்திரேயா, கிரேக்கத்தின் பிராந்தியப் பகுதிகளுள் ஒன்றான “அச்சேயா” (Achaea) எனுமிடத்திலுள்ள “பட்ராஸ்” (Patras) நகரில் 'X' வடிவ சிலுவையில் அறையப்பட்டு மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டார். இயேசு கிறிஸ்து அறையப்பட்ட அதேவிதமான சிலுவையில் தாமும் அரையப்பட தாம் தகுதியானவனில்லை என்ற காரணத்தால், அவரே “X” வடிவ சிலுவையில் தம்மை அரையுமாறு வேண்டினார் என்றும் கூறப்படுகிறது. அச்சிலுவையைக் கண்டதும், "உன்னில் தொங்கி என்னை மீட்டவர், உன் வழியாய் என்னை ஏற்றுக் கொள்வாராக" என்றார். பட்ராசில் (Patras) உள்ள புனித அந்திரேயா ஆலயத்தில் இவரது புனித பண்டம் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

† St. Saturnin of Toulouse † (November 29)

† Saint of the Day †

(November 29)

✠ St. Saturnin of Toulouse ✠

Apostle to the Gauls/ Bishop and Martyr:

Born: Third Century AD
Patras, Greece

Died: 257 AD
Toulouse, Gaul (modern-day France)

Venerated in:
Roman Catholic Church
Eastern Orthodox Church

Canonized: Pre-Congregation

Major shrine: Basilique St-Sernin, Toulouse

Feast: November 29

Patronage: Toulouse, France

Saint Saturnin of Toulouse, with a feast day entered for 29 November, was one of the "Apostles to the Gauls" sent out (probably under the direction of Pope Fabian, 236 – 250) during the consulate of Decius and Gratus (250–251) to Christianise Gaul after the persecutions under Emperor Decius had all but dissolved the small Christian communities. St Fabian sent out seven bishops from Rome to Gaul to preach the Gospel: Saint Gatien to Tours, Saint Trophimus to Arles, Saint Paul to Narbonne, Saint Saturnin to Toulouse, Saint Denis to Paris, Austromoine to Clermont, and Saint Martial to Limoges.

Biographical selection:
St. Saturninus was a disciple of St. John the Baptist and became a follower of Our Lord. Later he was consecrated Bishop by St. Peter and was sent as a missionary from Rome to the Pyrenees Mountain area. He became the first Bishop and Apostle of Toulouse, France.

In Toulouse, there was a temple dedicated to the pagan gods. Everyday St. Saturninus used to have to pass in front of it to go to the church where the Christians would gather. The devils, unable to bear the presence of the man of God, abandoned the idols, which stopped giving the counsels and prophecies they used to speak. The pagan priests offered all kinds of sacrifices, but the idols remained mute.

An enemy of the Christians discovered the cause of the silence of the idols. One day, as St. Saturninus was passing and the pagan priests were preparing to offer the sacrifice of a bull in honor of Jupiter, the man shouted: “This man is the enemy of our gods, the one who prevents them from making oracles. But now the gods have delivered him into our hands so that we might avenge the grievances made against them.”

The crowds seized the Bishop and dragged him before the pagan altar to oblige him to sacrifice to the false gods. But St. Saturninus addressed the people and said: “I adore the one true God, and only to Him do I offer my homage and sacrifices. In the face of this, your idols have become silent. Your gods are devils who fear the true God and are more delighted with deceiving your souls than receiving the sacrifices of your bulls. They tremble before me because I represent the true God.”

Furious over his answer, the pagan priests tied St. Saturninus to the feet of a wild bull, which dashed through the city and killed him, tearing him to pieces. His remains were collected by two young women who did not fear to face the furor of the people.

Comments:
In this text, one has a magnificent picture of the fight of good against evil. St. Saturninus was a saint whose virtue and presence in Toulouse caused the demons who inhabited the idols to become mute. For before a man of God, the devil is a coward who flees. Therefore, the idols could not say anything to their followers. From this situation came the martyrdom of St. Saturninus.

We could ask:
• Why don’t the devils become mute today in the presence of good persons?

• Why do things like this no longer happen?

I will try to give answers to these questions.

First, even if we are not saints, sometimes when we write something in defense of the Catholic Church or Christian Civilization, the enemies become mute, unable to make a response. This is a fact that presents itself as merely natural, and not supernatural or preternatural. But according to a sound Catholic principle, in every natural action, there is always an Angel and a devil that follow it and encourage man either to good or evil. When we make a good defense of the Catholic cause, certainly there are devils who become mute and can no longer help the enemies. In a certain way, therefore, something similar to what happened to the demons in the presence of St. Saturninus also takes place in our fight.

Second, obvious supernatural facts like what happened with St. Saturninus do not take place today because, on one hand, God has distanced Himself from this earth. He does not give such miracles to this revolutionary world, because it is not worthy of such things.

Someone could object: But if He would work miracles like that, then the world would change.

I don’t think so. You can observe the statues of Our Lady that have wept in various places. Notwithstanding, nothing changed. People ordered chemical examinations of her tears. The lab results concluded that the tears were actually human tears – that is to say, a manifest miracle. Still, practically no one changes his life. People have reached a degree of insensibility to the supernatural that almost nothing can change them.

You can note the silence that has fallen over Lourdes. We could almost say that Lourdes hardly exists anymore. Why? Because people today scorn miracles and thus are no longer worthy of them.

This is the reason why for some time Our Lady has wept. Doing this, she nourishes the piety of the good Catholics. She also leaves evidence that she forewarned mankind of the catastrophe that is near.

On the other hand, the devils have today a dominion over the world that they did not have at the time of St. Saturninus. In our days we are facing not only the devils of the air but also and principally the devils of Hell. Perhaps you remember that Pope Leo XIII had a vision warning him that the devils of Hell would shortly be released on earth. Well, I think that they were set at large and are present everywhere intensifying the action of the devils of the air and making men much worse. This is another reason why the magnificent facts of the life of St. Saturninus are not repeated today.

We should ask Our Lady through the intercession of St. Saturninus to shorten these sad and terrible times and permit the good to once again be visibly triumphant over the devils for the greater glory of God.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† டுலூஸ் நகரின் புனிதர் சட்டுர்னின் † (நவம்பர் 29)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 29)

✠ டுலூஸ் நகரின் புனிதர் சட்டுர்னின் ✠

(St. Saturnin of Toulouse)

கௌல் அப்போஸ்தலர்/ ஆயர்/ மறைசாட்சி:
(Apostle to the Gauls/ Bishop and Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டு
பெட்ராஸ், கிரேக்கம்
(Patras, Greece)

இறப்பு: கி.பி. 257
டுலூஸ், கௌல், (தற்போதைய ஃபிரான்ஸ்)
(Toulouse, Gaul (Modern-day France)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 29

பாதுகாவல்:
டுலூஸ், ஃபிரான்ஸ்
(Toulouse, France)

புனிதர் சட்டுர்னின், "டுலூஸ்" (Toulouse) பகுதியின் முதல் ஆயரும், பழங்கால ஐரோப்பாவின் பிராந்தியமான "கௌல்" (Gaul) என்னுமிடத்தின் அப்போஸ்தலர்களுள் ஒருவராக மதிக்கப்படுபவரும் ஆவார்.

(இப்பிராந்தியம், தற்கால ஃபிரான்ஸ், பெல்ஜியம், நெதர்லாந்தின் தென் பிராந்தியம், ஜெர்மனியின் தென்மேற்குப் பிராந்தியம் மற்றும் இத்தாலியின் வட பிராந்தியங்களுடன் ஒத்துப்போவதாகும். கி.பி. 222ல், ஆல்ப்ஸ் மலைகளின் தென்பகுதி ரோமானியர்களால் வெற்றி கொள்ளப்பட்டது. அவர்கள் இப்பகுதியை "கிஸால்பின் கௌல்" (Cisalpine Gaul) என்று அழைத்தனர். ஆல்ப்ஸ் மலைகளின் வட பிராந்தியம், "ட்ரான்ஸல்பின் கௌல்" (Transalpine Gaul) என்று அழைக்கப்பட்டது. இப்பிராந்தியம் கி.பி. 58 மற்றும் 51ல் "ஜூலியஸ் சீசரால்" (Julius Caesar) எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது.)

அந்நாளில், கௌல் பிராந்திய பேரரசன் "டெசியஸ்" (Emperor Decius) என்பவன் கிறிஸ்தவ மக்களை துன்புறுத்தினான். அவனால் சிறு அளவிலான கிறிஸ்தவ சமூகத்தினரையே கலைக்க இயன்றது. கி.பி. 236 – 250 காலகட்டத்தில், திருத்தந்தை புனிதர் “ஃபபியானின்” (Pope St. Fabian) வழிகாட்டுதலின்படி கௌல் பிராந்தியத்துக்கு அனுப்பப்பட்ட அப்போஸ்தலர்களுள் புனிதர் சட்டுர்னினும் ஒருவர் ஆவார்.

திருத்தந்தை புனிதர் ஃபபியான் ரோமிலிருந்து ஏழு ஆயர்களை மறைப்பரப்பு பணிக்காக கௌல் பிராந்தியத்துக்கு அனுப்பி வைத்தார்.

புனிதர் சட்டுர்னின் ஓர் சிறந்த மறைபரப்பு பணியாளர் ஆவார். இவர் தமது மறைபரப்பு பணியின்போது பலரை மனந்திருப்பி, திருமுழுக்குக் கொடுத்து பணியாற்றியுள்ளார். நற்செய்தியை பரப்புவதில் கண்ணும் கருத்துமாய் செயல்பட்டுள்ளார். கிறிஸ்துவின் மதிப்பீடுகளுக்கு மிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து வாழ்ந்தவர். இதனால் திருத்தந்தை ஃபபியான் இவரை தூலூஸ் நகருக்கு ஆயராக தேர்ந்தெடுத்தார். இவர் தூலூஸ் நகரின் "முதல் ஆயர்" என்ற பெருமைக்குரியவர் ஆவார்.

'பாகன்' என்றழைக்கப்படும் கிறிஸ்துவுக்கு எதிரான மத குருமார், சிலை வழிபாட்டுக்கு எதிரான இவரை கொலை செய்யும் தருணத்துக்காக காத்திருந்தனர். ஒருநாள் இவரைப் பிடித்து மரண தண்டனை அறிவித்தனர். இவரை ஒரு எருதின் கால்களில் கட்டி இழுத்துப் போனார்கள். அந்த எருது, அவரை கட்டப்பட்ட கயிறு அறுந்து போகும்வரை இழுத்துச் சென்றது. "பாம்ப்லோனா" (Pamplona) என்ற இடத்தில் இவர் மறைசாட்சியாக மரித்தார்.

† St. Catherine Labouré † (November 28)

† Saint of the Day †

(November 28)

✠ St. Catherine Labouré ✠

Sister of Charity, Marian Visionary:

Born: May 2, 1806
Fain-lès-Moutiers, Côte-d'Or, France

Died: December 31, 1876 (Aged 70)
Enghien-les-Bains, Seine-et-Oise, France

Venerated in: Roman Catholicism

Beatified: May 28, 1933
Pope Pius XI

Canonized: July 27, 1947
Pope Pius XII

Major shrine:
Chapel of Our Lady of the Miraculous Medal, Paris, France

Feast: November 28

Patronage:
Miraculous Medal, Infirmed People, The Elderly

Saint Catherine Labouré, D.C.. was a French member of the Daughters of Charity of Saint Vincent de Paul and is a Marian visionary. She is believed to have relayed the request from the Blessed Virgin Mary to create the famous Miraculous Medal of Our Lady of Graces worn by millions of people around the world.

SANCTITY THROUGH LOVING SERVICE:
The fact that Saint Catherine rested her hands on the lap of the Blessed Mother did not make her a saint. She personally worked no miracles, nor did she practice externally heroic charity like other great saints. She was not materially poor as were the children of Fatima and Saint Bernadette... She sprang from upper-middle-class parents among the meadows and vineyards of Burgundy, France. Her father was an educated man and an excellent farmer living in the village of Fain-Les-Moutiers not far from Djon. Her sanctity consists of half a century of faithful service as a simple Daughter of Charity.

CHILD OF MARY:
As the evening Angelus sounded, Catherine was born of Pierre and Madeleine Louise Labouré on May 2, 1806. She was the ninth child of a family of eleven. Fifteen minutes after her birth, her name was entered on the city records. The next day, she was baptized on the feast of the Finding of The True Cross. It seems more than a coincidence that Catherine was born at the ringing of the Angelus; surely it was God's charming touch—the heralding by our Lady's bells of the saint who was to be so highly favored by Mary. Nor was it an accident that Catherine's name received the prompt attention of the world... certainly it was her holy mother's intuition that led Madeleine Louise Laboure to call attention to her special child. Even the feast of Catherine's baptism was prophetic, for Catherine was to find the cross in every turn of her life, to have deep devotion for it, and to see a mysterious vision of the cross.

When Catherine was nine years old, her mother died. After the burial service, little Catherine retired to her room, stood on a chair, took our Lady's statue from the wall, kissed it, and said: "Now, dear Lady, you are to be my mother."

GOD HAS DESIGNS:
After living a year in Paris with her Aunt Margaret, Catherine came back to her father's home to supervise the household. She was her father's favorite child, and this efficient, stern, upper-middle-class farmer depended on her. On January 25, 1818, Catherine received her First Holy Communion. From that day on she arose every morning at 4:00 a.m., walked several miles to church in order to assist at Mass, and to pray.

One day she had a dream in which she saw an old priest say Mass. After Mass, the priest turned and beckoned her with his finger, but she drew backward, keeping her eye on him. The vision moved to a sick room where she saw the same priest, who said: "My child, it is a good deed to look after the sick; you run away now, but one day you will be glad to come to me. God has designs on you—do not forget it." Later, she awoke, not knowing the significance of the dream.

Sometime later, while visiting a hospital of the Daughters of Charity, she noticed a priest's picture on the wall. She asked a sister who he might be, and was told: "Our Holy Founder Saint Vincent de Paul." Catherine had seen this same priest in the dream.

SISTER CATHERINE, DAUGHTER OF CHARITY:
In January of 1830, Catherine Laboure became a postulant in the hospice of the Daughters of Charity at Catillon-Sur-Seine. Three months later, she was again in Paris, this time to enter the Seminary at the Mother House of the Daughters of Charity. Shortly after she entered her new home, God was pleased to grant her several extraordinary visions. On three consecutive days, she beheld the heart of Saint Vincent above the reliquary in which his relics were exposed, each time under a different aspect. At other times, she beheld our divine Lord in front of the Blessed Sacrament; this would occur especially during Mass when he would appear as he was described in the liturgy of the day.

MARY APPEARS TO SAINT CATHERINE LABOURÉ:
THE FIRST APPARITION:
On the eve of the Feast of Saint Vincent de Paul, July 19, the Sister Superior spoke to the novices about the virtues of their Holy Founder and gave each of them a piece of cloth from his surplice. Catherine earnestly prayed to Saint Vincent that she might see the mother of God with her own eyes.

She was convinced that she would see the Blessed Virgin Mary that very night. In her conviction, Catherine fell asleep. Before long, brilliant light and the voice of a child awakened her. "Sister Labouré, come to the Chapel; the Blessed Virgin awaits you."

Catherine replied: "We shall be discovered."

The little child smiled, "Do not be uneasy; it is half-past eleven, everyone is sleeping... come, I am waiting for you." She rose quickly and dressed. The hall lights were burning. The locked chapel door swung open at the angel's touch. Amazed, Catherine found the Chapel ablaze with lights as if prepared for midnight Mass. Quickly she knelt at the communion rail, and suddenly, she heard the rustle of a silk dress... the Blessed Virgin, in a blaze of glory, sat in the director's chair. The angel whispered: "The Blessed Mother wishes to speak with you."

Catherine rose, knelt beside the Blessed Mother and rested her hands in the Virgin's lap. Mary said: "God wishes to charge you with a mission. You will be contradicted, but do not fear; you will have the grace to do what is necessary. Tell your spiritual director all that passes within you. Times are evil in France and in the world."

A pain crossed the Virgin's face.

"Come to the foot of the altar. Graces will be shed on all, great and little, especially upon those who ask for them. You will have the protection of God and Saint Vincent. I always will have my eyes upon you. There will be much persecution. The cross will be treated with contempt. It will be hurled to the ground and blood will flow." Then after speaking for some time, the Lady like a fading shadow was gone.

Led by the child, Catherine left the chapel, marched up the corridor, and returned to her place in the dormitory. The angel disappeared and as Catherine went to bed, she heard the clock strike two in the morning.

MARY REAPPEARS:
Catherine lived the normal life of a novice of the Daughters of Charity until Advent. On Saturday, November 27, 1830, at 5:30 p.m., she retired to the Chapel with the other Sisters for evening meditation. Catherine heard the faint swish of silk... she recognized our Lady's signal. Raising her eyes to the main altar, she saw her beautiful Lady standing on a large globe.

The Virgin spoke, this time giving a direct order: "Have a Medal struck after this model. All who wear it will receive great graces; they should wear it around the neck. Graces will abound for persons who wear it with confidence."

Catherine asked how she was to have the medal struck. Mary replied that she was to go to her confessor, a Father Jean Marie Aladel saying of this saintly priest: "He is my servant." Father Aladel at first did not believe Catherine; however, after two years, he finally went to the archbishop who ordered two thousand medals struck on June 20, 1832. When Catherine received her share of these first medals from the hands of the priest she said: "Now it must be propagated."

The spread of a devotion to the medal urged by Saint Catherine was carried out so swiftly that it was miraculous itself.

THE SILENT LIFE OF SAINT CATHERINE LABOURÉ:
THE SILENT SAINT:
We might expect that praise and prominence would be the lot of one so favored by heaven. But she sought none of it; rather, she fled from it. She wanted to be left alone to carry out her humble duties as a Daughter of Charity. For over forty years, she spent her every effort in caring for the aged and infirm, not revealing to those about her that she had been the recipient of our Lady's medal. The Sisters with whom she lived held her in the highest esteem, and each one longed to be her companion.

In 1876, Catherine felt a spiritual conviction that she would die before the end of the year. Mary Immaculate gave Catherine leave to speak, to break the silence of forty-six years. To her Sister Superior, Catherine revealed the fact that she was the sister to whom the Blessed Mother appeared. On the last day of December 1876, Saint Catherine passed on—once again to the hands of Mary—this time, however, in heaven.

Today her beautiful remains still lie fresh and serene. When her body was exhumed in 1933, it was found as fresh as the day it was buried. Though she had lived seventy years and was in the grave for fifty-seven years, her eyes remained very blue and beautiful; and in death, her arms and legs were as supple as if she were asleep. Her incorrupt body is encased in glass beneath the side altar at 140 Rue du Bac, Paris, beneath one of the spots where our Lady appeared to her.

In the Chapel of the Apparition, you can gaze upon the face and the lips that for forty-six years kept a secret which has since shaken the world.

† புனிதர் கேதரின் லபோர் † (நவம்பர் 28)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 28)

✠ புனிதர் கேதரின் லபோர் ✠

(St. Catherine Labouré)

கருணையின் அருட்சகோதரி/ மரியன்னை திருக்காட்சியாளர்:
(Sister of Charity, Marian visionary)

பிறப்பு: மே 2, 1806
ஃபெய்ன்-லெஸ்-மௌடியர்ஸ், கோடே-டி’ஓர், ஃபிரான்ஸ்
(Fain-lès-Moutiers, Côte-d'Or, France)

இறப்பு: டிசம்பர் 31, 1876 (வயது 70)
இங்கியன்-லெஸ்-பெய்ன்ஸ், செய்ன்-எட்-ஒயிஸ், ஃபிரான்ஸ்
(Enghien-les-Bains, Seine-et-Oise, France)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholici Church)

அருளாளர் பட்டம்: மே 28, 1933
திருத்தந்தை 11ம் பயஸ்
(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: ஜூலை 27, 1947
திருத்தந்தை 12ம் பயஸ்
(Pope Pius XII)

சித்தரிக்கப்படும் வகை: அற்புத பதக்கம் (Miraculous Medal)

நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 28

பாதுகாவல்:
அற்புத பதக்கம் (Miraculous Medal), பலவீனமான மக்கள் (Infirmed people), முதியோர் (The elderly People)

"ஸோ லபோர்" எனும் (Zoé Labouré) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் கேதரின் லபோர், "தூய வின்சென்ட் தெ பவுலின் பிறரன்பின் புதல்வியர்" (Daughters of Charity of Saint Vincent de Paul) துறவற சபையின் அருட்சகோதரியும், அன்னை மரியாளை தரிசித்த திருகாட்சியாளரும் ஆவார். மரியாளின் அறிவுறுத்தலின்படி, இவர் அற்புத பதக்கம் அணியும் வழக்கத்தை கிறிஸ்தவர்களிடையே உருவாக்கினார்.

தொடக்க காலம்:
கேதரின் லபோர், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் பர்கண்டி பகுதியில், "பியர் லபோர்" (Pierre Labouré) என்னும் விவசாயி தந்தைக்கும் "லூயிஸ் மடலின் கோண்டார்ட்" (Louise Madeleine Gontard) என்னும் தாய்க்கும் பிறந்த பதினோரு குழந்தைகளில் ஒன்பதாவது மகளாக 1806ம் ஆண்டு, மே மாதம், 2ம் தேதி பிறந்தார். கி.பி. 1815ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 9ம் தேதி, தமது 9 வயதில் தாயை இழந்தார். அப்போது இவர் மரியன்னையின் ஒரு சொரூபத்தை முத்தம் செய்து, "இப்போது முதல் நீரே என் தாய்" என்று கூறினார்.

அதன் பிறகு, இவர் உறவினர் ஒருவர் வீட்டில் வளர்க்கப்பட்டார். சிறு வயது முதலே, இவர் மரியன்னை மீது அன்பும் பக்தியும் கொண்டிருந்தார். இளம்பெண்ணாக இருந்தபோது, பிறரன்பின் புதல்வியர் துறவற சபையில் உறுப்பினராக இணைந்தார். அதன் மற்ற உறுப்பினர்களோடு இணைந்து பிறரன்பு பணிகளை செய்து வந்தார்.

திருக்காட்சியாளர்:
கி.பி. 1830ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 8ம் தேதி, இரவில் கேதரின் உறங்கிக்கொண்டிருந்த வேளையில் ஒரு குழந்தை இவரைச் சிற்றாலயத்திற்கு அழைத்த குரல் கேட்டு விழித்து எழுந்தார். உடனே இவர் சிற்றாலயத்திற்கு விரைந்து சென்றார். அங்கு மரியன்னை நிற்கும் காட்சியை தரிசித்தார். அன்னை மரியாள் இவரிடம், "கடவுள் உன்னை முக்கியமான ஒரு பணிக்குத் தேர்வு செய்துள்ளார்" என்று கூறி மறைந்தார்.

கி.பி. 1830ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 27ம் தேதி, அன்னை மரியாள் மீண்டும் இவருக்கு காட்சி அளித்தார். அப்போது மரியன்னை உலக உருண்டை மேல் நின்று கொண்டிருந்தார். அவரது கரங்களில் இருந்து ஒளிக் கதிர்கள் வெளிவந்தன. மரியன்னையைச் சுற்றி முட்டை வடிவில் தோன்றிய ஒளி வட்டத்தில், "ஓ பாவமின்றி உற்பவித்த மரியாளே, உம்மை அண்டி வரும் எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்" என்ற வார்த்தைகள் காணப்பட்டன. காட்சி பின்பக்கம் திரும்பியது. அதில் சிலுவை அடையாளமும், அதன் கீழ் மாதாவை குறிக்கும் 'எம்' (M) என்ற எழுத்தும் காணப்பட்டன. அதன் அடியில் இயேசுவின் திவ்விய இருதயமும், மரியன்னையின் மாசற்ற இருதயமும் காணப்பட்டன. அவற்றைச் சுற்றி 12 விண்மீன்களும் காணப்பட்டன.

புதுமைப் பதக்கம்:
அந்த காட்சி முடிந்ததும் மரியன்னை கேதரினிடம், காட்சியில் கண்டது போன்ற ஒரு பதக்கத்தை கழுத்தில் அணியும் வகையில் தயார் செய்யச் சொன்னார். மேலும் இந்த அற்புத பதக்கத்தை அணிந்து கொள்பவர்கள் இயேசுவுக்கு ஏற்றவர்களாக வாழ்வார்கள் என்றும், பாவ வாழ்வில் இருந்து விலகுவார்கள் என்றும், மரியன்னை அறிவித்தார்.

இந்த காட்சிகளின் உண்மைத் தண்மை பின்பு திருச்சபையால் உறுதி செய்யப்பட்டது. கேதரினும் அன்னை மரியாள் சொன்னபடி செய்து, மக்கள் பலரும் அற்புத பதக்கத்தை அணிய வழிகாட்டினார். அதைக் கழுத்தில் அணிந்துகொண்ட பலரும் பல்வேறு நன்மைகளை அடைந்தனர். கிறிஸ்தவர்கள் அல்லாத சிலர் இந்த அற்புத பதக்கத்தை அணிந்து கொண்டதால் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை ஏற்றுக்கொண்டதாக கூறப்படுகிறது.

முன்னறிவிப்புகள்:
கேதரின் லபோர், எதிர் காலத்தில் நடக்கவிருந்த சம்பவங்களை முன்னறிவிக்கும் வரமும் பெற்றிருந்தார். இவர் முன்னறிவித்தபடியே பல்வேறு முக்கிய நிகழ்வுகள் நடந்தேறின. ஆனால் சில முன்னறிவிப்புகள் பலிக்கவில்லை என்றும் கூறப்படுகிறது.

இறப்பு:
தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் கடவுள் பக்தியின் மேன்மைக்காகவும், மரியன்னையின் பக்தியைப் பரப்பவும், அர்ப்பணித்த கேதரின், 1876ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 31ம் நாள் மரணம் அடைந்தார்.

புனிதர் பட்டம்:
கி.பி. 1933ம் ஆண்டு, மே மாதம், 28ம் தேதி, திருத்தந்தை 11ம் பயஸ் இவருக்கு அருளாளர் பட்டம் வழங்கினார்.

கேதரின் இறந்த 57 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு, இவரது கல்லறைத் தோண்டப்பட்ட வேளையில் கேதரினின் உடல் அழியாத நிலையில் கண்டெடுக்கப்பட்டது.

கி.பி. 1947ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 27ம் தேதி, திருத்தந்தை 12ம் பயஸ் இவருக்கு புனிதர் பட்டம் வழங்கினார். புனிதர் கேதரின் லபோரின் அழியாத உடல், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் பாரிஸ் நகரில் “ரியூ டு பக்” (Rue du Bac) எனுமிடத்திலுள்ள “அற்புத பதக்க அன்னை சிற்றாலயத்தில்” (Chapel of Our Lady of the Miraculous Medal) இன்றளவும் பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது.

† St. James of the Marches † (November 28)

† Saint of the Day †

(November 28)

✠ St. James of the Marches ✠

Italian Friar Minor, Preacher and Writer:

Born: 1391 AD
Monteprandone, March of Ancona, Papal States

Died: November 28, 1476
Naples, Kingdom of Naples

Venerated in:
Roman Catholicism
(Franciscan Order)

Beatified: 1624 AD
Pope Urban VIII

Canonized: 1726 AD
Pope Benedict XIII

Major shrine:
Sanctuary of St. James of the Marches
Monteprandone, Ascoli Piceno, Italy

Feast: November 28

Patronage:
Patron of Monteprandone, co-patron of Naples, Italy

St. Jacob de Marchia, commonly known in English as St. James of the Marches, O.F.M., was an Italian Friar Minor, preacher, and writer. He was a Papal legate and Inquisitor.

St. James of the Marches was a Franciscan priest in the 15th century. He was born into a poor family in Monteprandone, Italy in 1391 and was educated by his uncle who was a priest. He continued his education, eventually achieving the degree of Doctor in Canon and Civil Law from the University of Perugia. He worked for some time as a tutor in a noble family, but on July 26, 1416, he was received into the order of Friars Minor in the Chapel of the Portiuncula in Assisi.

After completing his novitiate, he studied theology under St. Bernardine of Siena. On June 13, 1420, St. James was ordained a priest and soon began to preach in Tuscany, in the Marches, and in Umbria. For half a century, he continued as a missionary and preacher. St James of the Marches preached penance, combated heretics, and was on legations in Germany, Austria, Sweden, Denmark, Bohemia, Poland, Hungary, and Bosnia. He was also appointed inquisitor against the Fratelli, a heretic sect that dissented from the Franciscans on the vow of poverty, among other things. He was offered the See of Milan in 1460, but he refused it.

Inspired by St. Jame's apostolic example, more than 200 young men of Germany were impelled to enter the Franciscan Order. The crowds who came to hear him were so great that the churches were not large enough to accommodate them, and it became imperative for him to preach in the public squares. At Milan, he was instrumental in converting 36 women of bad repute by a single sermon on St. Mary Magdalen. It is said that he brought 50,000 heretics into the Church and led 200,000 nonbelievers to baptism. In addition, God granted St James such wisdom that popes and princes sought counsel from him. He possessed the gifts of miracles and of prophecy in a great measure, yet his humility surpassed all those distinctions. On Easter Monday, 1462, St. James, while preaching at Brescia, repeated the ideas of some theologians that the Precious Blood shed during the Passion was not united with the Divinity of Christ during the three days of His burial. He was accused of heresy for saying that, but no discussion or resolution was ever granted to his case, and the matter was ignored or forgotten. James spent the last three years of his life at Naples and was buried there in the Franciscan church of St. Maria la Nuova, where his body can be seen today.

He was beatified by Pope Urban VIII in 1624 and was canonized by Pope Benedict XIII in 1726. Naples venerates him as one of its patron saints.

† மார்ச்சிஸ் நகர புனிதர் ஜேம்ஸ் † (நவம்பர் 28)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 28)

✠ மார்ச்சிஸ் நகர புனிதர் ஜேம்ஸ் ✠

(St. James of the Marches)

ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவி/ பிரசங்கிப்பாளர்/ எழுத்தாளர்:
(Friar Minor, Preacher and Writer)

பிறப்பு: கி.பி. 1391
மோண்டேப்ராண்டோன், அன்கொனாவின் மார்ச், திருத்தந்தையர் மாநிலம்
(Monteprandone, March of Ancona, Papal States)

இறப்பு: நவம்பர் 28, 1476
நேப்பிள்ஸ், நேப்பிள்ஸ் அரசு
(Naples, Kingdom of Naples)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholicism)
(ஃபிரான்சிஸ்கன் சபை - Franciscan Order)

அருளாளர் பட்டம்: கி.பி. 1624
திருத்தந்தை எட்டாம் அர்பன்
(Pope Urban VIII)

புனிதர் பட்டம்: டிசம்பர் 10, 1726
திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் பெனடிக்ட்
(Pope Benedict XIII)

முக்கிய திருத்தலம்:
மார்ச்சிஸ் நகர் புனிதர் ஜேம்ஸின் தேவ இல்லம், மோண்டேப்ராண்டோன், அஸ்காலி பிக்கெனோ, இத்தாலி
(Sanctuary of St. James of the Marches, Monteprandone, Ascoli Piceno, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 28

பாதுகாவல்:
மோண்டேப்ராண்டோன் (Monteprandone);
நேப்பிள்ஸ், இத்தாலியின் இணை பாதுகாவலர் (Co-Patron of Naples, Italy)

புனிதர் ஜேம்ஸ், ஒரு இத்தாலிய இளம் துறவியும், மறை போதகரும், எழுத்தாளரும், ஆவார். “டொமினிக் கங்காலா” (Dominic Gangala) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், மத்திய இத்தாலியின் அந்நாளைய “அன்கொனாவின் மார்ச்” (March of Ancona) எனும் இடத்திலுள்ள “மோண்டேப்ராண்டோனில்” (Monteprandone) ஒரு ஏழைக் குடும்பத்தில் பிறந்தார்.

இளம் வயதில் தமது மாமன் உறவிலுள்ள ஒரு மத குருவின் மேற்பார்வையில் கல்வி கற்ற இவர், பெருஜியா பல்கலைகழகத்தில் (University of Perugia) கேனான் மற்றும் சிவில் சட்டம் ஆகிய கல்வியில் முனைவர் பட்டம் பெற்றார்.

கி.பி. 1416ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 26ம் நாள், அசிஸியிலுள்ள (Assisi) “போர்ட்டின்குளா” சிற்றாலயத்தின் (Chapel of the Portiuncula) இளம் துறவிகள் மடத்தில் இணைந்தார். அப்போது அவர் தமது பெயரை ஜேம்ஸ் என்று மாற்றிக்கொண்டார்.

புனிதர் சியென்னா நகர் பெர்னார்டின் (St. Bernardine of Siena) அவர்களின் மேற்பார்வையில் இறையியல் பயின்றார்.

13 ஜூன் 1420 அன்று குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்ற இவர், விரைவிலேயே “டுஸ்கனி” (Tuscany), “மார்ச்செஸ்” (Marches), “உம்பிரியா” (Umbria) ஆகிய இடங்களில் மறை போதனை செய்ய தொடங்கினார்.

கி.பி. 1427ம் ஆண்டு முதல் சுமார் அரை நூற்றாண்டுகள் இவர் சீரிய முறையில் மறை போதனை செய்தார். தவ வாழ்வு பற்றி போதித்தார். கிறிஸ்துவுக்கு எதிரானவர்களுக்கெதிராக போரிட்டார். ஜெர்மனி (Germany), ஆஸ்திரியா (Austria), ஸ்வீடன் (Sweden), டென்மார்க் (Denmark), போஹெமியா (Bohemia), போலந்து (Poland), ஹங்கேரி (Hungary) மற்றும் போஸ்னியா (Bosnia) ஆகிய நாடுகளில் சிறப்பாக மறை பணியாற்றினார்.

“ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் விழிப்போடு கவனிக்கின்ற” (Observant Branch of the Friars Minor) கிளையைச் சேர்ந்த இவர், சிறப்புமிக்க மறை போதகர் ஆவார்.

தனது வாழ்க்கையின் கடைசி மூன்று ஆண்டுகளை “நேபிள்ஸில்” (Naples) கழித்த ஜேம்ஸ், கி.பி. 1476ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 28ம் நாளன்று மரித்தார்.

† Saints Facundus and Primitivus † (November 27)

† Saint of the Day †

(November 27)

✠ Saints Facundus and Primitivus ✠

Martyrs:

Born: ----
León, Spain

Died: 300 AD
Near present-day Sahagún, Spain

Venerated in:
Roman Catholic Church
Eastern Orthodox Church

Feast: November 27

Saints Facundus and Primitives are venerated as Christian martyrs. According to tradition, they were Christian natives of León who were tortured and then beheaded on the banks of the River Cea. According to an account of their martyrdom, after the two saints were beheaded, milk and blood gushed from their necks.

Veneration :
The town of Sahagún arose around the Benedictine monastery dedicated to the two saints. The name Sahagún putatively derives from an abbreviation and variation on the name San Fagun ("Saint Facundus").

† புனிதர்கள் ஃபகுண்டஸ் மற்றும் பிரிமிடிவஸ் † (நவம்பர் 27)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 27)

✠ புனிதர்கள் ஃபகுண்டஸ் மற்றும் பிரிமிடிவஸ் ✠

(Saints Facundus and Primitivus)

மறைசாட்சியர்:
(Martyrs)

பிறப்பு: ----
லியோன், ஸ்பெயின்
(León, Spain)

இறப்பு: கி. பி. 300
தற்போதைய 'சஹாகுன்' என்ற இடத்திற்கு அருகில், ஸ்பெயின்
(Near present-day Sahagún, Spain)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
கீழ் மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 27

புனிதர்கள் ஃபகுண்டஸ் மற்றும் பிரிமிடிவஸ் ஆகிய இருவரும் கிறிஸ்தவ மறைசாட்சிகளாகவும் புனிதர்களாகவும் அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டவர்களாவர்.

பாரம்பரியப்படி, ஸ்பெயின் நாட்டின் லியோன் (León) பகுதியின் கிறிஸ்தவ பூர்வீக குடிகளாகிய இவர்கள், "சியா" (River Cea) நதிக்கரையில் சித்திரவதை செய்யப்பட்டு தலை துண்டிக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர்.

அவர்களது தியாகத்தின் தகவல்களின் அடிப்படையில், அவர்களது தலை துண்டிக்கப்பட்ட வேளையில், அவர்கள் இருவரதும் கழுத்துப் பகுதியில் இருந்து பாலும் இரத்தமும் பீரிட்டதாக கூறப்படுகிறது.

"சஹாகுன்" (Sahagún) நகரைச் சுற்றியுள்ள “பெனடிக்டைன் துறவு மடம்” (Benedictine monastery) இவ்விரு புனிதர்களின் பெயரில் அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளது.

† St. Francis Fasani † (November 27)

† Saint of the Day †

(November 27)

✠ St. Francis Fasani ✠

Italian Friar:

Born: Giovanniello Fasani
August 6, 1681
Lucera, Foggia, Kingdom of Naples

Died: November 29, 1742
Lucera, Foggia, Kingdom of Naples

Venerated in:
Roman Catholic Church
(Franciscan Order)

Beatified: April 15, 1951
Pope Pius XII

Canonized: April 13, 1986
Pope John Paul II

Feast: November 27

Patronage: Lucera

Saint Francis Anthony Fasani, was an Italian friar of the Order of Conventual Friars Minor who has been declared a saint by the Catholic Church.

He was a friend of another Conventual friar, the Blessed Antonio Lucci.

Early life :
He was born Giovanniello Fasani on 6 August 1681 in Lucera, in the Province of Foggia, then part of the Kingdom of Naples. He was the son of Giuseppe Fasani and Isabella della Monaca. He began his studies at the Conventual friary in his town and there entered the Order, taking the religious names of Saints Francis and Anthony. Fasani professed his religious vows in 1696.

Religious Life :
Once having professed his vows, Fasani began theological studies in Agnone and continued them in the General Study Centre at Assisi, close to the tomb of St. Francis. It was there that Fasani was ordained to the priesthood in 1705. He stayed in Assisi and completed his theological studies there in 1707.

From 1707 until his death in 1742, Fasani spent the rest of life in residence in his hometown of Lucera and endeared himself to the faithful of that town and all of Daunia and Molise. In 1709, he received the degree of Doctor of Theology and, from that time on, Fasani became known to all as "Padre Maestro" ("Father Master"), a title which is still attributed to him today in Lucera. Fasani also fulfilled many duties in the Franciscan Order, being a respected teacher of scholastic philosophy and was entrusted with the position of Master of novices and the junior professed friars. He was later appointed to serve as the guardian of the community of friars and the pastor of the town. He came to be elected Minister Provincial of his province in the Order. As a worthy ministry of "the one who uninterruptedly exercises his priestly mission for us in the Liturgy through the Spirit", Fr. Fasani dedicated himself with zeal-especially the administration of the sacrament of Penance and the celebration of the Holy Eucharist. "He heard the confession of every type of person," asserted a witness, "with the greatest patience and kindness on his face". He was charitable and welcoming to all, giving as his reason the hope of being able one day to say to the Lord: "I was indulgent, I don't deny it; but it was You who taught me to be so."

Fasani was known for having a deep life of prayer and was considered to be a mystic, becoming greatly in demand as a confessor and preacher. He constantly preached popular parish missions, gave retreats and led Lenten devotions and novenas - either in his own town or wherever he was requested. It was reported by his contemporaries that he would levitate while at prayer. At the same time, he was a steadfast friend of the poor, constantly seeking out the financial support necessary for efforts to meet their needs.

Fasani died in Lucera and was buried in the parish church there. Upon the news of his death, children could be heard running through the streets shouting, "The saint is dead! The saint is dead!"

† புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் அந்தோணி ஃபசானி † (நவம்பர் 27)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 27)

✠ புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் அந்தோணி ஃபசானி ✠

(St. Francis Anthony Fasani)

இத்தாலிய துறவி:
(Italian Friar)

பிறப்பு : ஆகஸ்ட் 6, 1681
லுசேரா, ஃபோக்கியா, நேபிள்ஸ் அரசு
(Lucera, Foggia, Kingdom of Naples)

இறப்பு: நவம்பர் 29, 1742
லுசேரா, ஃபோக்கியா, நேபிள்ஸ் அரசு
(Lucera, Foggia, Kingdom of Naples)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 15, 1951
திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்
(Pope Pius XII)

புனிதர் பட்டம்: ஏப்ரல் 13, 1986
திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்
(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 27

பாதுகாவல்: லுசேரா (Lucera)

“ஜியோவன்னியெல்லோ ஃபசானி” (Giovanniello Fasani) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் அந்தோணி ஃபசானி, (Order of Conventual Friars Minor) என்றழைக்கப்படும், “பள்ளிகளைச் சார்ந்த இளநிலை ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையைச்” சேர்ந்த ஒரு இத்தாலிய துறவியாவார்.

கி.பி. 1681ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 6ம் தேதி, அன்றைய “நேப்பில்ஸ்” அரசின் (Kingdom of Naples) “ஃபோக்கியா” (Foggia) பிராந்தியத்தின் “லுசேரா” (Lucera) எனுமிடத்தில் பிறந்த இவரது தந்தையின் பெயர், “கியுசெப் ஃபசானி” (Giuseppe Fasani) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “இசபெல்லா டெல்லா மொனாக்கா” (Isabella della Monaca) ஆகும். தமது ஊரிலேயே உள்ள (Conventual friary) துறவற மடத்தில் ஆரம்ப கல்வி கற்க தொடங்கிய இவர், அங்கேயே சபையில் இணைந்து, புனிதர்கள் “ஃபிரான்சிஸ்” மற்றும் “அந்தோனியார்” (Saints Francis and Anthony) ஆகியோரின் பெயர்களை தமது ஆன்மீக பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார். தமது சத்தியப்பிரமான உறுதிப்பாடுகளை கி.பி. 1696ம் ஆண்டு ஏற்றுக்கொண்டார்.

தென் இத்தாலியின் “மொலிஸ்” (Molise region) பிராந்தியத்திலுள்ள “அக்னோன்” (Agnone) எனுமிடத்தில் தமது இறையியல் கல்வியை தொடங்கிய ஃபசானி, இத்தாலியின் அடிப்படை நிர்வாக நகரான “அசிசியில்” (Assisi), புனிதர் ஃபிரான்சிசின் கல்லறைக்கு அருகிலுள்ள “பொது ஆய்வு மையத்தில்” (General Study Centre) தொடர்ந்தார். 1705ம் ஆண்டு, அசிசி நகரிலேயே குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்ற இவர், இன்னும் இரண்டு ஆண்டுகள் அங்கேயே தங்கியிருந்து கி.பி. 1707ம் ஆண்டு தமது இறையியல் கல்வியை பூர்த்தி செய்தார்.

கி.பி. 1707ம் ஆண்டுமுதல், கி.பி. 1742ம் ஆண்டு அவர் மரிக்கும்வரை தமது சொந்த ஊரான லுசேராவிலேயே (Lucera) கழித்த ஃபசானி, அந்த நகரத்தின் உண்மையுள்ளவர்களிடம் தன்னைப் பிரியப்படுத்தினார். கி.பி. 1709ம் ஆண்டு, “இறையியலில் முனைவர் பட்டம்” (Doctor of Theology) வென்றார். “அறிவார்ந்த தத்துவ” (Scholastic Philosophy) கல்வியின் மதிப்புமிக்க ஆசிரியராக, ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் பல்வேறு கடமைகளை நிறைவேற்றினார். புதுமுக பயிற்சி துறவியரின் தலைவர் (Master of Novices) பதவி மற்றும் பயிற்சி நிறைவு செய்த இளம் துறவியரின் தலைமைப் (Master of Novices) பொறுப்பையும் (Junior Professed Friars) ஏற்றிருந்தார்.

ஃபசானி, ஆழ்ந்த செபம் மற்றும் ஆன்ம பலம் கொண்டவராயிருந்தார். வேண்டுவோருக்கு நல்ல ஒப்புரவாளராகவும் போதகராகவும் விளங்கினார். பங்குகளில் அவரது தொடர்ந்த மறை பிரசங்கங்கள் பிரபலமாக இருந்தன. தமது பங்கிலும், பிற பங்குகளிலும் தியானங்களையும் தவ முயற்சிகளையும் நவநாள் செபங்களையும் முன்னின்று நடத்தினார். அவர் செபிக்கும் வேளைகளில், உயரத்தில், அல்லது உயர வானில், அல்லது மாயாஜால சக்தியால், குறிப்பாக காற்று மூலம் மிதப்பது போல உணர்வதாக பரவலாக மக்கள் கூறுவதுண்டு. அதேவேளை, அவர் ஏழைகளின் இணைபிரியாத நண்பனாய் இருந்தார். தேவைப்படுவோருக்கு நிதி உதவிகளும் செய்துவந்தார்.

லுசேரா (Lucera) நகரில் மரித்த ஃபசானி, அங்குள்ள பங்கு தேவாலயத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். அவர் மரித்த செய்தியறிந்த அந்நகரத்து சிறுவர்கள், “புனிதர் இறந்துவிட்டார்; புனிதர் இறந்துவிட்டார்” எனக் கூவியபடி நகர தெருக்களில் ஓடினார்கள்.

† St. Leonard of Port Maurice † (November 26)

† Saint of the Day †

(November 26)

✠ St. Leonard of Port Maurice ✠

Franciscan Preacher and Ascetic Writer:

Born: December 20, 1676
Porto Maurizio

Died: November 26, 1751 (Age 74)
Rome

Venerated in:
Roman Catholic Church

Beatified: June 19, 1796
Pope Pius VI

Canonized: June 29, 1867
Pope Pius IX

Feast: November 26

Saint Leonard of Port Maurice, was an Italian Franciscan preacher and ascetic writer.

Paul Jerome Casanova was born on December 20, 1676, in Porto Maurizio (today’s Imperia), then part of the Republic of Genoa. His father, a ship captain, was a man of faith; five of his six children went on to become religious. When the boy who would become St. Leonard was 13 he went to study at the Roman College in Rome, the city where his uncle lived. He thought of entering the medical profession but God had other plans for him, wanting to make him a doctor of souls.

One day he happened to visit the church connected with the Franciscan convent of St. Bonaventure on the Palatine hill just as the friars were chanting Compline. At the words “converte nos Deus, salutaris noster” (convert us, oh God, our salvation) the young man was converted from his worldly aspirations to supernatural ones. Listening to God’s call, he entered the reform branch of the Franciscan Order.

He took his habit in 1697, taking the name of Leonard. After making his novitiate at Ponticelli he completed his studies at the principal house of the reform branch at San Bonaventura al Palatino in Rome. ‎After his ordination (1703) he remained there as a professor. Leonard longed to go to China as a missionary, for it was his great desire to convert souls for Christ and to shed his blood for the Faith. However, he was soon seized with severe gastric hemorrhage, becoming so ill that he was sent to his native Porto Maurizio in the hope that he might recover his health.

St. Leonard did indeed recover, and he attributed his restoration to health to Our Lady’s intercession. During his illness, he had promised that, should his prayers for recovery be granted, he would devote his life to the conversion of sinners. And he kept his promise, spending 44 years preaching popular missions, covering every section of Italy and the island of Corsica.

Leonard at one time felt certain distaste for mission work but, after his superiors laid this duty upon him, he understood it to be the Will of God, and he consecrated himself whole-heartedly to it, becoming one of the greatest missionaries and apostles in the history of the Church. He chose as the patron of his missions the great Dominican saint, preacher and miracle worker St. Vincent Ferrer (whose picture he also used to bless the sick).

‎Around the age of 30, he began to preach in Port Maurice and its vicinity. Leonard’s preaching was marked by many extraordinary conversions. The power of his words coupled with his holiness and extraordinarily austere and penitential life made a deep impression on even the most hardened sinners.

St. Leonard used to preach to many thousands in open squares in every town where he went; the churches were too small to contain the multitudes. Entire towns flocked to hear his sermons so that it was not uncommon to see crowds of 15 to 20 thousand gatherings listen to the saint. Miraculous conversions followed his preaching everywhere.

St. Leonard preached several times a day, heard confessions for countless hours, gave advice, established peace between warring factions – all without neglecting his prayers (including three hours of mental prayer each day), celebrating daily Mass with great devotion and precision, and saying the Divine Office on his knees.

The saint stressed the importance of the practice of maintaining oneself in the presence of God at all times. He recommended people to exclaim many times throughout the day, and especially at the beginning of every action, “my Jesus, mercy.” That way they can pray always, even amidst their daily occupations, and do everything with pure intention, looking to God alone in every action they perform.

In 1716 he founded the Solitude of St. Mary of Incontro near Florence, a House of Retreat where the friars could ‎retire from time to time to renew their spiritual strength, applying themselves seriously, in silence and great austerities, to the work of their own sanctification. The religious would withdraw there in turn, to then return to their convents and missionary labors filled with renewed zeal to work for the glory of God and salvation of souls.

Leonard was superior in Florence and Prato for over 20 years before returning to Rome in 1736 to become Guardian of the convent of St. Bonaventure. He was an austere, reserved and silent man, but also kind and patient in his treatment of others.

The devotion to the Blessed Virgin Mary (and in particular the Immaculate Conception), perpetual adoration of the Blessed Sacrament, ‎and devotion to the Sacred Heart of Jesus were some of the topics he promoted. It was St. Leonard who composed, especially as a reparation for the sin of blasphemy, the Divine Praises we say at the end of every Benediction (“blessed be God, blessed be His Holy Name…”). ‎

It is to St. Leonard we owe the devotion of the Stations of the Cross. Wherever he went he promoted the Via Crucis. Not a mission went by without him leading the people in this pious meditation ‎on the Passion of our Lord. St. Leonard erected 571 Stations of the Cross throughout Italy, including the famous Stations at the Colosseum in Rome.

While St. Leonard’s great life-work was the mission, he also preached many retreats both to religious and laypeople. The theme was most often the Passion of Christ. ‎He wrote that one of the cures for the ills of men and of society was a daily meditation on the Passion. It would bring people back in touch with reality, rearrange their priorities, and put everything into proper perspective, causing them to grow in love for Christ.

St. Leonard’s love for Our Lady led him to ardently desire to see – and do his utmost to procure – the dogmatic definition of her Immaculate Conception. He called this the most important cause in the world because every other good depended on it: peace, happiness, triumph over heresies, the triumph of the Church. He urged prelates to petition Rome for this.

The strains of his missionary labors and severe mortifications completely exhausted St. Leonard’s body. After his missions in Lucca and Bologna, he was stricken by fever but nevertheless journeyed back to Rome in obedience to the wishes of Pope Benedict XIV who made him promise he would not die in any other city but Rome. Even in his last days, half-dead, the saint insisted on saying Mass, though with the greatest difficulty, for, “a single Mass is worth more than all the wealth of the world.”

On Nov 26, 1751, St. Leonard arrived at his beloved monastery of St. Bonaventure in Rome, dying that same evening at 11 pm, at the age of 75. Great crowds came to see and venerate his body. God glorified him in life but still more after his death by numerous miracles. His (still partially incorrupt) body was kept at the high altar of the church of San Bonaventura at Palatino until 1997 when it was transferred to his native town. There it can be seen, in a glass urn, at the cathedral of Imperia Porto Maurizio. Only a relic of one of his ribs remains at the church of St. Bonaventure in Rome. At the adjacent convent, one can visit the saint’s former cell (transformed into a little museum).

St. Leonard was beatified by Pius VI in 1796. Blessed Pius IX, a Franciscan tertiary, canonized him in 1867. He was named the patron saint of parish missionaries by Pius XI.

St. Leonard left us many writings, the most well known of which is his beautiful book about “the most precious treasure we have on earth” – the Mass (“The Hidden Treasure”). His sermons, letters, ascetic and devotional writings have been preserved but only a small part has been translated to English. His most famous sermon, “The Little Number of Those Who Are Saved”, was the one he relied on for the conversion of great sinners.

His feast day is November 26.

† புனிதர் லியோனார்ட் † (நவம்பர் 26)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 26)

✠ புனிதர் லியோனார்ட் ✠

(St. Leonard of Port Maurice)

இத்தாலிய ஃபிரான்சிஸ்கன் போதகர்/ துறவற எழுத்தாளர்:
(Italian Franciscan Preacher/ Ascetic writer)

பிறப்பு: டிசம்பர் 20, 1676
போர்டோ மவுரிஸியோ
(Porto Maurizio)

இறப்பு: நவம்பர் 26, 1751
ரோம் (Rome)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 19, 1796
திருத்தந்தை ஆறாம் பயஸ்
(Pope Pius VI)

புனிதர் பட்டம்: ஜூன் 29, 1867
திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ்
(Pope Pius IX)

பாதுகாவல்: மறைப்பணியாளர்கள்

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 26

“பால் ஜெரோம் கஸனோவா” (Paul Jerome Casanova) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் லியோனார்ட், இத்தாலிய ஃபிரான்சிஸ்கன் சபை துறவியும் போதகரும் ஆவார். "டொமினிகோ கஸனோவா" மற்றும் "அன்னா மரியா பென்ஸா" (Domenico Casanova and Anna Maria Benza) இவரது பெற்றோர் ஆவர். இவரது தந்தையார் ஒரு கப்பல் தலைவர் ஆவார். இவர்களது குடும்பம் இத்தாலியின் வடமேற்கு கடற்கரை பகுதியான “போர்ட் மௌரிஸ்” (Port Maurice) எனும் இடத்தில் வசித்து வந்தனர்.

இவர் தமது பதின்மூன்று வயதில் தமது மாமன் “அகோஸ்டினோ” (Agostino) என்பவருடன் தங்கி “இயேசுசபையின் ரோமன் கல்லூரியில்” (Jesuit Roman College) கல்வி பயில்வதற்காக இத்தாலி சென்றார். நல்ல மாணவரான லியோனார்ட், மருத்துவ தொழிலை தேர்வு செய்திருந்தார். ஆனால், கி.பி. 1697ம் ஆண்டில் “இளம் துறவியர்” (Friars Minor ) சபையில் இணைந்தார். அவர் தாம் தேர்வு செய்திருந்த மருத்துவ தொழிலை கைவிட்டபோது, அவரது மாமனும் அவரை கைவிட்டார்.

கி.பி. 1697ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், இரண்டாம் தேதி, தமது துறவற சீருடைகளைப் பெற்றுக்கொண்ட “பால் ஜெரோம் கஸனோவா” “அருட்சகோதரர் லியோனார்ட்” என்ற ஆன்மீக பெயரையும் ஏற்றுக்கொண்டார்.

மத்திய இத்தாலியின் "சபின் மலை” (Sabine mountains) பகுதியிலுள்ள “போண்டிசெல்லி" (Ponticelli) என்னும் இடத்தில் “துறவறப் புகுநிலை பயிற்சியை” (Novitiate) பூர்த்தி செய்தபின்னர், ரோம் நகரின் “பாலடின் (Palatine) எனுமிடத்திலுள்ள “தூய போனவெஞ்சுரா” கல்லூரியில் (St. Bonaventura) தமது கல்வியை முடித்தார். குருத்துவ அருட்பொழிவின் பிறகு அங்கேயே தங்கி பேராசிரியராக பணியாற்றிய லியோனார்ட், சீன பயணங்களை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தார். ஆனால், அந்நேரத்தில் (கி.பி. 1704ல்) அல்ஸர் நோயும் அதில் இரத்தப்போக்குமாக பாதிக்கப்பட்ட லியோனார்ட் அவரது சொந்த ஊரிலுள்ள ஃபிரான்ஸிஸ்கன் துறவு இல்லத்திற்கு அனுப்பப்பட்டார். நான்கு வருடங்களின் பின்னர் நோயிலிருந்து குணமடைந்த அவர் “போர்ட்டோ மௌரிஸோ” (Porto Maurizio) பகுதிகளில் தமது போதனையை தொடங்கினார்.

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் தலைசிறந்த போதகர் என்று அழைக்கப்பட்ட லியோனார்ட், சமய போதனைகளிலும் தியானங்களிலும் நோன்பு விரதம் போன்றவைகளைப் பற்றியும் பங்கு பயணங்கள் பற்றியும் பிரசங்கிப்பதில் பிரபலமானவராயும் வல்லவராயும் திகழ்ந்தார். சிறந்த மறைப்பரப்பு பணியாளராக செயல்பட்டார். பயணங்கள் பல மேற்கொண்டு, ஊர் ஊராக சென்று மறையுரையாற்றினார். இவரின் மறையுரையால் பலர் கவர்ந்து, இவரை பின்தொடர்ந்தனர். அனைத்து வித மக்களும் எளிமையாக புரிந்துகொள்ளும் விதத்தில் மறையுரை ஆற்றும் திறமையை பெற்றிருந்தார். இயேசுவின் நற்செய்தியை மிக எளிய முறையில் அறிவித்தார். அவரது ஒவ்வொரு போதனை பயணங்களும் பதினைந்து முதல் பதினெட்டு நாட்கள் வரை நீடித்தன. மேலும் அதன் பிறகும் ஒரு வாரம் வரை பாவ மன்னிப்பு கேட்கும் பணிக்காக தங்கி இருப்பார்.

கி.பி. 1720ம் ஆண்டு, “டுஸ்கனி” (Tuscany) எல்லைகளைக் கடந்து மத்திய மற்றும் தென் இத்தாலி பகுதிகளில் மறையுரையாற்றினார். திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் கிளெமென்ட்டும் (Pope Clement XII). திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட்டும் (Pope Benedict XIV) அவரை ரோம் வரவழைத்து கௌரவித்தனர். திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XIV), அவரை பல்வேறு சிக்கலான இராஜதந்திர பணிகளில் ஈடுபடுத்தினார். “ஜெனோவா” (Genoa), “கோர்ஸிகா” (Corsica), “லுக்கா” (Lucca) மற்றும் “ஸ்போலெடோ” (Spoleto) ஆகிய நாடுகளின் பிரஜைகள் திருத்தந்தையின் நோக்கங்களை பிரதிநிதித்துவம் செய்ய ஒரு அலங்கார கர்தினாலை எதிர்பார்த்திருந்தனர். ஆனால், அவர்கள் கண்டதோ மிகவும் பணிவான, காலணிகள் கூட இல்லாத, சேரும் சகதியுமான ஒரு துறவியை. அவர்களின் எதிர்பார்ப்புக்கு மாறானவராக அவர் இருந்தார்.

லியோனார்ட், சிறிது காலம் இங்கிலாந்து (England), ஸ்காட்லாந்து (Scotland) மற்றும் அயர்லாந்து (Ireland) நாடுகளின் அரசனான, “ஜேம்ஸ் பிரான்சிஸ் எட்வர்ட்” (James Francis Edward) என்பவரது மனைவியான “மரியா கிளமென்டினா’வின்” (Maria Clementina Sobieska) ஆன்மீக வழிகாட்டியாக பணியமர்த்தப்பட்டிருந்தார்.

லியோனார்ட் பல பக்தி மார்க்க சபைகளை நிறுவினார். இயேசுவின் திருஇருதய (Sacred Heart of Jesus) பக்தியையும் தூய நற்கருணை (Most Blessed Sacrament) ஆராதனையையும் பரப்ப தம்மை அர்ப்பணித்துக்கொண்டார்.

நாற்பத்துமூன்று வருடங்களுக்கும் மேலாக அன்னை மரியாளுக்கு வணக்கத்தையும், சிலுவைப்பாதை வழிபாடுகளையும் போதித்த லியோனார்ட், எளிமையான முறையில் மக்களை வழிநடத்தி இறையுணர்வை கொண்டு வாழ செய்தார். இவர் மருத்துவப்படிப்பையும் தத்துவயியலையும் கற்றிருந்தபோதும் கூட எளிமையாக வாழ்ந்து நற்செய்திக்கு சான்று பகிர்ந்தார்.

மறை பரப்புதல் பணியின் கடின உழைப்பு அவரது ஆரோக்கியத்தை கடுமையாக பாதித்தது. எழுபத்தைந்து வயதான புனித லியோனார்ட் தமது "தூய பொனவெஞ்சுரா” (St. Bonaventura) துறவு இல்லத்தில் மரித்தார்.

† St. Catherine of Alexandria † (November 25)

† Saint of the Day †

(November 25)

✠ St. Catherine of Alexandria ✠

Martyr and Virgin:

Born: 287 AD

Alexandria, Roman Egypt

Died: 305 AD (Aged 17–18)

Alexandria, Egypt

Venerated in:

Roman Catholic Church

Coptic Orthodox Church

Orthodox Church

Oriental Orthodoxy

Eastern Catholic Churches

Anglican Communion

Lutheranism

Major shrine: Saint Catherine's Monastery

Feast: November 25

Patronage:

Unmarried Girls, Aalsum; Apologists; Craftsmen who work with a wheel (Potters, Spinners); Archivists; Dying people; Educators; Girls; Jurists; Knife sharpeners; Lawyers; Librarians; Libraries; Balliol College; Massey College; Maidens; Mechanics; Millers; Milliners; Hat-makers; Nurses; Philosophers; Preachers; Scholars; School Children; Scribes; Secretaries; Spinsters; Stenographers; Students; Tanners; Theologians; University of Oviedo; University of Paris; Haberdashers; Wheelwrights; Żejtun, Malta; Żurrieq, Malta; Pagbilao, Quezon, Philippines; Carcar City, Cebu, Katerini, Greece, Porac, Pampanga, Arayat, Pampanga, Dumaguete City, Santa Catalina, Negros Oriental, Santa Catalina, Ilocos Sur, Tayum, Abra, Diocese of Dumaguete, University of Santo Tomas

Saint Catherine of Alexandria, or Saint Catharine of Alexandria, also known as Saint Catherine of the Wheel and The Great Martyr Saint Catherine, is, according to tradition, a Christian saint and virgin, who was martyred in the early 4th century at the hands of the pagan emperor Maxentius. According to her hagiography, she was both a princess and a noted scholar, who became a Christian around the age of 14, converted hundreds of people to Christianity, and was martyred around the age of 18. More than 1,100 years following her martyrdom, Saint Joan of Arc identified Catherine as one of the Saints who appeared to her and counselled her.

The Eastern Orthodox Church venerates her as a Great Martyr and celebrates her feast day on 24 or 25 November (depending on the regional tradition). In Catholicism she is traditionally revered as one of the Fourteen Holy Helpers. In 1969 the Roman Catholic Church removed her feast day from the General Roman Calendar; however, she continued to be commemorated in the Roman Martyrology on 25 November. In 2002, her feast was restored to the General Roman Calendar as an optional memorial.

Some modern scholars consider that the legend of Catherine was probably based on the life and murder of the Greek philosopher Hypatia, with reversed roles of Christians and pagans.

After the unsuccessful attempt to kill St. Catherine on the wheel, Emperor Maxentius ordered her to be beheaded. She was conducted to the place of her martyrdom followed by a multitude, mainly ladies of high condition who wept at her fate. The virgin walked with great calm. Before dying she said this prayer:

“Lord Jesus Christ, my God, I thank Thee for having firmly set my feet on the rock of the Faith and directed my steps on the pathway of salvation. Open now Thy arms wounded on the cross to receive my soul, which I offer in sacrifice to the glory of Thy Name.

“Forgive the faults I committed in ignorance and wash my soul in the blood I will shed for Thee. Do not leave my body, slaughtered by love for Thee, in the power of those who hate me. Kindly regard these people and give them the knowledge of the truth. Finally, O Lord, in Thy infinite mercy exalt those who will invoke Thee through me so that Thy name be always glorified.”

After saying these words, she told the soldiers to execute their orders, and she was beheaded with but one blow of the sword. It was November 25 (around the year 310).

Soon numerous miracles began to take place. Her body, as she had asked, was carried away by Angels and buried on Mount Sinai so that she might rest where God had written on stone His law, which she had so faithfully kept written on her heart.

Comments:

This excerpt from the life of St. Catherine of Alexandria is so elevated that I lament commenting on it. It would be better to leave it shining alone on the horizon. But since I am asked to analyze it, I will say some words.

The first thing that occurs to me is the good position of the ladies of high society of those times. Today, such ladies often form a network that slanders and disparages the good cause. What a great potential there was in that country, where the ladies of the high condition followed St. Catherine to the place of martyrdom, weeping for her, sympathetic for her, a martyr whose life would be snuffed out by the Emperor’s hatred. The Emperor was omnipotent; he could condemn any of them to death; notwithstanding they were there with St. Catherine.

It is beautiful to see the contrast of spirits in the picture and the different graces the Holy Ghost was given. The ladies were weeping, probably touched by the gift of tears. But St. Catherine did not weep, she was calm, serene, and walked unswervingly toward death, inundated by another kind of grace of the Holy Ghost. She did not weep over her own situation, that martyrdom in which grace moved the others to lament. One can imagine how impressive it was to see that cortege of ladies walking between aisles of soldiers and then to find that the only one who was serene, counseling the others to be tranquil, was St. Catherine, who was shortly to die.

Then, before her life ended, she said a prayer. It has the beauty of shining lights that fill the skies and emanate from many places. They do not come from just one source, from one central idea.

So, she began: “Lord Jesus Christ, my God.” Even as the Emperor tried to oblige her to adore the idols, she affirmed the divinity of Our Lord to show that she did not recognize any other god but Him.

The next thing she said, “I thank Thee for having firmly set my feet on the rock of the Faith and directed my steps on the pathway of salvation.” That is to say: I thank You for making me belong to You, the source of my salvation. You are the origin of every good that exists in me. I am good because You are good and gave me the solidity of the Catholic Faith; You made me love virtue and gave me the firmness to practice it. I recognize that everything that exists in me came from You.

She continued: “Open now Thy arms wounded on the cross to receive my soul, which I offer in sacrifice to the glory of Thy Name.” Nothing more beautiful can exist! She asked her Crucified Lord to open His bloodied arms to receive her soul as she left this life, which also saw its earth soaked with the blood of her martyrdom. What a marvelous intimacy! What an encounter: the Martyr of martyrs Our Lord Jesus Christ and this heroic and grandiose martyr St. Catherine of Alexandria! What a magnificent thought, that her blood should intermingle with the blood of Our Lord! What a profound idea of the communion of saints is expressed in such a desire! She had such a great certainty that she would be received into Heaven that she asked Our Lord to embrace her. How admirable such certainty is!

Then she said: “Forgive the faults I committed in ignorance and wash my soul in the blood I will shed for Thee.” She was afraid that she had committed some faults, and she asked to be washed clean by the merit of her martyrdom.

“Do not leave my body, slaughtered by love for Thee, in the power of those who hate me.” After having asked Our Lord to attend to her soul, she asked refuge for her body. You can see the respect she had for her own body, for the sanctity of the body that was her companion in the practice of virtue. And what a magnificent response to this request! Soon after she died, the Angels came and transported her body to the most majestic mountain that exists on earth after Mount Calvary, which is Mount Sinai, where God gave His Law to men.

“Kindly regard these people and give them the knowledge of the truth.” She was no longer thinking of herself, but of the ones she was leaving behind.

“Finally, O Lord, in Thy infinite mercy, exalt those who will invoke Thee through me, in order that Thy name is always glorified.” She was so certain that she would go to Heaven that she was already interceding for those who would pray to her.

Once this prayer was said, she calmly told the soldiers to carry out her sentence. No trembling, no desire to prolong her life a little more. Also, no precipitation, which sometimes is a reflection of fear. No. She said everything she wanted to say, and when she finished, she delivered herself into the hands of God. The soldiers beheaded her, and immediately afterward, her prayer started to be answered.

What grace should we ask of St. Catherine of Alexandria? We should ask her that when the chastisement predicted in Fatima will be realized and we face the enemies of the Church and Christendom, that we have the same serenity she had in face of death. It is a serenity that only grace can give. In face of death, there are two kinds of serenity: one is the serenity of the idiot, another is the serenity that comes from grace. Death, the separation of the body and soul, the apparent plunging into nothingness, is such a terrible thing that only two kinds of serenity are comprehensible: that of the idiot who never measures the consequences of anything or the serenity of the man inundated by grace.

So then, let us ask St. Catherine to help us be calm in every situation in our lives, and especially in the risks and dangers of life, and even in the extreme sacrifice of death if that should be the will of Our Lady for us.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† அலெக்சாண்ட்ரியா நகர புனிதர் கேதரின் † (நவம்பர் 25)

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 25)

✠ அலெக்சாண்ட்ரியா நகர புனிதர் கேதரின் ✠

(St. Catherine of Alexandria)

கன்னியர்/ இளவரசி/ மறைசாட்சி:
(Virgin, Princess and Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 287
அலெக்சாண்ட்ரியா, ரோமன் எகிப்து
(Alexandria, Roman Egypt)

இறப்பு: கி.பி. 305 (வயது 17–18)
அலெக்சாண்ட்ரியா, எகிப்து
(Alexandria, Egypt)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
மரபுவழி திருச்சபை
(Orthodox Church)
ஓரியண்ட்டல் மரபுவழி திருச்சபை
(Oriental Orthodoxy)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)
லூதரன் திருச்சபை
(Lutheranism)

முக்கிய திருத்தலம்:
செயின்ட் கேதரின் துறவற மடம்
(Saint Catherine's Monastery)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 25

பாதுகாவல்:
திருமணமாகாத பெண்கள், எதிர்த்து வாதிடுபவர்கள், சக்கரத்துடன் வேலை செய்யும் கைவினைஞர்கள் (குயவர்கள், நெசவாளர்கள்), இறக்கும் மக்கள், கல்வியாளர்கள், பெண்கள், நீதிபதிகள், கத்தி தீட்டுபவர்கள், வழக்கறிஞர்கள், நூலகர்கள், நூலகங்கள், பாலிஹோல் கல்லூரி (Balliol College), மாஸ்ஸி கல்லூரி (Massey College), மணமாகாத இளம் பெண், ஆலை உரிமையாளர்கள், தொப்பி தயாரிப்பாளர்கள், செவிலியர், தத்துவவாதிகள், சாமியார்கள், அறிஞர்கள், பள்ளிக் குழந்தைகள், செயலர்கள், தட்டச்சர், மாணவர்கள், இறையியலாளர்கள், ஓவியேடோ பல்கலைக்கழகம் (University of Oviedo), பாரிஸ் பல்கலைக்கழகம் (University of Paris), செஜ்டன் (Żejtun), மால்ட்டா (Malta), ஸுர்ரியேக் (Żurrieq), பக்பிலாவோ (Pagbilao), கியூசொன் (Quezon), ஃபிலிப்பைன்ஸ் (Philippines), கர்கர் நகரம் (Carcar City), செபு (Cebu), கடேரிணி (Katerini), கிரேக்கம் (Greece)

“அலெக்சாண்ட்ரியா நகர புனிதர் கேதரின்” (Saint Catherine of Alexandria) என்றும், “சக்கரங்களின் புனிதர் கேதரின்” (Saint Catherine of the Wheel) என்றும் அழைக்கப்படும் இப்புனிதர், “மகா மறைசாட்சிப் புனிதர் கேதரின்” (The Great Martyr Saint Catherine) என்றும் அழைக்கப்படுகிறார். மரபுகளின்படி, கிறிஸ்தவ புனிதரும், கன்னியருமான இவர், நான்காம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் அரசாண்ட ரோம பாகனிய பேரரசரான “மேக்சன்ஷியஸ்” (Pagan Emperor Maxentius) என்பவரது ஆட்சிக்காலத்தில் மறைசாட்சியாக மரித்தவர் ஆவார்.

இவரது சுயசரிதத்தின்படி, இளவரசியும், குறிப்பிடப்படும்படியான அறிஞருமான இவர், தமது பதினான்கு வயதில் கிறிஸ்தவ சமயத்திற்கு மனம் மாறினார். நூற்றுக்கணக்கான பாகன் இன மக்களை கிறிஸ்தவர்களாக மனம் மாற்றிய இவர், தமது பதினெட்டு வயதில் மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டார். அவரது தியாகத்தை தொடர்ந்து 1,100 ஆண்டுகளுக்கு பின்னர் தோன்றிய புனிதர் “ஜோன் ஆஃப் ஆர்க்” (Saint Joan of Arc), தமக்கு காட்சியளித்ததும், ஆலோசனைகள் கூறியதுவும் புனிதர் கேதரினே என்று அடையாளம் கண்டுகொண்டார்.

கேதரினம், பாரம்பரிய கதைகளின்படி, கி.பி. 286–305 ஆண்டு காலத்தில் ஆண்ட ரோமப் பேரரசர் (Roman Emperor) “மேக்சிமியன்” (Maximian) காலத்தில், எகிப்திய அலெக்சான்றியாவின் (Egyptian Alexandria) ஆளுநராக (Governor) இருந்த “கான்ஸ்டஸ்” (Constus) என்பவரது மகள் ஆவார். சிறு வயதிலிருந்தே கல்வியில் ஆர்வம் காட்டி கற்றுவந்த இவருக்கு காட்சியளித்த, குழந்தை இயேசுவை ஏந்தி வந்த அன்னை கன்னி மரியாள், கேதரினை கிறிஸ்தவராக மனம் மாறுமாறு அறிவுறுத்தினார்.

பேரரசர் “மேக்சன்ஷியஸ்” (Emperor Maxentius) கிறிஸ்தவர்களை துன்புறுத்த தொடங்கியபோது, கேதரின் பேரரசரை அணுகி, அவரது கொடுமைகளுக்காக அவரைக் கடிந்துகொண்டார். ஐம்பது சிறந்த பாகன் இன தத்துவவாதிகளையும் (Pagan Philosophers), திறமையான பேச்சாளர்களையும் (Orators) அழைத்த பேரரசர், கேதரினுடன் பொது விவாதத்தில் ஈடுபட உத்தரவிட்டார். அவர்கள் கேதரினுடைய கிறிஸ்தவம் சார்பான வாதங்களை தமது திறமையான வாதங்களால் நிராகரிப்பார்கள்; தப்பென்று எடுத்துக்காட்டுவார்கள் என்று எதிர்பார்த்தார். ஆனால், கேதரின் அவரது எதிர்பார்ப்புகளை பொய்யாக்கினார். அவரை எதிர்த்து அவர்களால் ஜெயிக்க இயலவில்லை. கேதரின் தம்மை எதிர்த்தவர்களை தமது சொற்பொழிவால் வெற்றிகொண்டார். அவர்களில் பெரும்பாலானோர் தம்மை கிறிஸ்தவர்களாக சாற்றினர். அவர்களனைவரும் பேரரசனால் கொல்லப்பட்டனர்.

கேதரினை பிடித்து கசையால் அடித்து சிறையிலிட்டனர். குறுகிய கால வேளையில், அவரைக் காண இருநூற்றுக்கும் மேற்பட்டோர் சிறைச் சாலைக்கு வந்தனர். அவர்களை, பேரரசனின் மனைவியும், ரோமப் பேரரசியுமான (Empress of the Romans) “வலேரியா மேக்சிமில்லா” (Valeria Maximilla) ஒருவர். அவர்களனைவரும் கிறிஸ்தவர்களாக மனம் மாறினார்கள். தொடர்ந்து, அவர்களனைவரும் மறைசாட்சியர்களாக கொல்லப்பட்டனர்.

கொடூரமான துன்புறுத்தல்களால் அழகியும் புத்திசாலியுமான இளவரசி கேதரினை வசப்படுத்த இயலாத “பேரரசர் மேக்சன்ஷியஸ்” (Emperor Maxentius) திருமண ஆசை காட்டினான். அவனை புறங்கையால் நிராகரித்த புனிதர், தமது மணவாளன் இயேசுவே என்று சாற்றினார். தமது கன்னிமையை அவருக்கே அர்ப்பணிப்பதாகவும் அறிவித்தார். ஆத்திரமடைந்த பேரரசன், உடைந்த சக்கரத்தின் மீது கேத்தரினை கட்டி கொள்ளுமாறு கட்டளையிட்டான். ஆனால், கேதரின் அச்சக்கரத்தை தொட்டதுமே அது மேலும் உடைந்து தகர்ந்து போனது. இறுதியில், கேதரின் தலை வெட்டப்பட்டு படுகொலை செய்யப்பட்டார்.