Friday, January 31, 2020

† St. John Bosco † (January 31)



† Saint of the Day †
(January 31)

✠ St. John Bosco ✠

Priest, Confessor, Founder, "Father and Teacher of Youth":

Born: August 16, 1815
Castelnuovo d'Asti, Piedmont, Kingdom of Sardinia

Died: January 31, 1888 (Aged 72)
Turin, Kingdom of Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 2, 1929
Pius XI

Canonized: April 1, 1934
Pius XI

Major shrine:
Basilica of Our Lady Help of Christians, Turin, Italy

Feast: January 31

Patronage:
Christian apprentices, Editors, Publishers, School Children, Young People, Magicians, Juvenile, Delinquents

Saint John Bosco popularly known as Don Bosco, was an Italian Roman Catholic priest, educator, and writer of the 19th century. While working in Turin, where the population suffered many of the ill-effects of industrialization and urbanization, he dedicated his life to the betterment and education of street children, juvenile delinquents, and other disadvantaged youth. He developed teaching methods based on love rather than punishment, a method that became known as the Salesian Preventive System.

A follower of the spirituality and philosophy of Francis de Sales, Bosco was an ardent devotee of Mary, mother of Jesus, under the title Mary Help of Christians. He later dedicated his works to De Sales when he founded the Salesians of Don Bosco, based in Turin. Together with Maria Domenica Mazzarello, he founded the Institute of the Daughters of Mary Help of Christians, a religious congregation of nuns dedicated to the care and education of poor girls. He taught Dominic Savio, of whom he wrote a biography that helped the young boy be canonized.

On 18 April 1869, one year after the construction of the Basilica of Mary Help of Christians in Turin, Don Bosco established the Association of Mary Help of Christians (ADMA) connecting it with commitments easily fulfilled by most common people, to the spirituality and the mission of the Salesian Congregation. The ADMA was founded to promote the veneration of the Most Holy Sacrament and Mary Help of Christians.

In 1876 Bosco founded a movement of laity, the Association of Salesian Cooperators, with the same educational mission to the poor. In 1875, he began to publish the Salesian Bulletin. The Bulletin has remained in continuous publication and is currently published in 50 different editions and 30 languages.

Bosco established a network of organizations and centers to carry on his work. Following his beatification in 1929, he was canonized as a saint in the Roman Catholic Church by Pope Pius XI in 1934.

It is indisputable that the personality of Don Bosco’s mother, Mamma Margherita, influenced his formation. This woman, a widow at age 29, profoundly marked the souls of her three sons. She had little formal education but remarkably good sense. Her uprightness of judgment, great piety, and virile firmness made her an exemplary educator. Margherita required her sons to work either in the house or in the fields. From the break of dawn, after morning prayer the children worked hard all day long. “Life is too short to lose the best part of the day,” she would say.

Laziness was not permitted. The meals were simple and at night they slept on the floor. She never allowed self-complacence and had always her mind turned toward heaven: “We are soldiers of Christ always with our weapons ready, facing the enemy, and we must win,” she used to say. This is the way she prepared her sons for life.

In addition to the work of his religious congregation, the building of churches, the foundation of numerous orphanages and preparing missions in faraway countries, Don Bosco dedicated time by day and night to write. He knew how to serve the Church with the pen, at times combating errors, at times strengthening souls. As a man of his time, he was aware of the great influence of that new modern giant, the press. He used his pen for more than 45 years producing a variety of works according to the needs of his fight.

When Protestantism launched offensive attacks against the Catholic Church with popular periodic brochures, Don Bosco countered with his Catholic Lectures, a monthly publication with timely articles and questions that responded to the Protestant propaganda.

Biographical selection:
These are two excerpts from the book Some Pedagogical Ideas of Don Bosco:

♪     It is indisputable that the personality of Don Bosco’s mother, Mamma Margherita, influenced his formation. This woman, a widow at age 29, profoundly marked the souls of her three sons. She had little formal education but remarkably good sense. Her uprightness of judgment, great piety, and virile firmness made her an exemplary educator. Margherita required her sons to work either in the house or in the fields. From the break of dawn, after morning prayer the children worked hard all day long. “Life is too short to lose the best part of the day,” she would say.

Laziness was not permitted. The meals were simple and at night they slept on the floor. She never allowed self-complacence and had always her mind turned toward heaven: “We are soldiers of Christ always with our weapons ready, facing the enemy, and we must win,” she used to say. This is the way she prepared her sons for life.

♪       In addition to the work of his religious congregation, the building of churches, the foundation of numerous orphanages and preparing missions in faraway countries, Don Bosco dedicated time by day and night to write. He knew how to serve the Church with the pen, at times combating errors, at times strengthening souls. As a man of his time, he was aware of the great influence of that new modern giant, the press. He used his pen for more than 45 years producing a variety of works according to the needs of his fight.

When Protestantism launched offensive attacks against the Catholic Church with popular periodic brochures, Don Bosco countered with his Catholic Lectures, a monthly publication with timely articles and questions that responded to the Protestant propaganda.

Comments:
Regarding Mamma Margherita, she fits the description of that strong woman of the Scripture who fulfills her duties and whose value is "far and from the uttermost coasts." She lived her life uprightly, she formed her sons perfectly, and one of them became the great St. John Bosco.

Her life offers proof of just how erroneous the progressivist mentality inundating the Church today is. Indeed, for this flawed mentality, anyone who has to bear hunger, cold and suffering cannot have a spiritual life. According to it, the first step is to do away with poverty and hunger. Only then can one begin to talk about the spiritual life. Therefore, the beginning of all apostolates is this material action. Doing away with poverty becomes, then, one of the main if not the principal ends of the Catholic Church.

The life of Mamma Margherita demonstrates precisely the opposite. Her house was so poor that all the members of the family slept on the floor; the meals were frugal; the family members were subjected to much hard work. They led a typical poor life. Notwithstanding, she knew how to profit from this life and sanctified it by means of fortitude and the spirit of abnegation and sacrifice. Despite the poverty of the family, she saw to their material needs: her sons became strong men, capable of all kinds of work. At the same time, and this is what is important for us to note, she also took good care of their spiritual lives.

You see how Progressivism lies and fools Catholics when it implies that soft, comfortable conditions are indispensable for sanctity. This is completely wrong. Austerity, not softness, is what is needed. This austerity must be observed in the formation of every family, even those of high levels with many resources.

In Europe, this austerity was maintained in the formation of children and youth until some time ago. In the memoirs of the Duke of Nemours or the Duke of Alençon – I don’t remember which – it tells about the time when he was in London, exiled from France. He was young and lived with several other noble young men in the same house along the River Thames. The windows of their large bedroom were on the second floor opening straight out to the Thames. He wrote that when they would wake in the morning, it was their habit to jump out the window into the Thames. They would all do this every morning in the winter. This shows how they were accustomed to austerity. It is an example that comes to my mind on austerity in the formation of nobles. I wonder how many bad consequences would have been avoided if austerity were imposed on the formation of the youth of today’s wealthy families.

Regarding the second excerpt, it is interesting to observe how St. John Bosco was always aware of the problems of his times. He was not a saint living in the clouds, as sentimental hagiographies depict many saints. St. John Bosco knew the problems of his time and combated the enemies of the Church as they actually were. When the Protestant propaganda became strong in north Italy, he developed an effective intellectual action against it.

Today most people have a revolutionary understanding of what is important. They think that the economic means is more important than intellectual skills and that the material is greater than the spiritual. For this reason, when they speak about St. John Bosco, they tend to stress his works of social assistance and underplay his intellectual work. I also praise and recognize the importance of the foundations he made to help poor boys and give them a good formation, but I don’t agree that he should be remembered primarily for those works.

When you examine his life, you see that he spent a large number of years writing; therefore, he was as much a writer as a man of outside activity. It is why he joins St. Francis de Sales as one of the two patron saints of the press. It is good for us to stress this point that sets things aright.

Let us ask St. John Bosco, to give us the spirit of austerity he had and protect our intellectual work and our Catholic journalism.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† புனிதர் ஜான் போஸ்கோ † (ஜனவரி 31)



† இன்றைய புனிதர் †
(ஜனவரி 31)

✠ புனிதர் ஜான் போஸ்கோ ✠
(St. John Bosco)

குரு/ ஒப்புரவாளர்/ நிறுவனர்/ இளையோரின் தந்தை மற்றும் ஆசிரியர்:
(Priest, Confessor, Founder, "Father and Teacher of Youth")

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 16, 1815
காசல்நுவோ டி’அஸ்டி, பியத்மான்ட், சர்டீனியா அரசு
(Castelnuovo d'Asti, Piedmont, Kingdom of Sardinia)

இறப்பு: ஜனவரி 31, 1888 (வயது 72)
துரின், இத்தாலி அரசு
(Turin, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 2, 1929
திருத்தந்தை பதினொன்றாம் பயஸ்
(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: ஏப்ரல் 1, 1934
திருத்தந்தை பதினொன்றாம் பயஸ்
(Pope Pius XI)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:
கிறிஸ்தவர்களின் சகாய அன்னை பேராலயம், டூரின், இத்தாலி
(Basilica of Our Lady of Help of Christians, Turin, Italy)

நினைவுத் திருவிழா: ஜனவரி 31

பாதுகாவல்:
கிறிஸ்தவ வேலை பழகுபவர் (Christian Apprentices),
பதிப்பாசிரியர்கள் (Editors),
பதிப்பாளர்கள் (Publishers),
பள்ளி சிறார்கள் (School Children),
கண்கட்டி வித்தை புரிவோர் (Magicians),
இளம் குற்றவாளிகள் (Juvenile Delinquents),
இளையோர் (Young People)

புனிதர் ஜான் போஸ்கோ, "டான் போஸ்கோ" (Don Bosco) என்ற பெயரில் பிரபலமானவர். இவர், ஓர் இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்கக் குருவும், கல்வியாளரும், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் எழுத்தாளரும் ஆவார்.

டூரின் (Turin) நகரில் இவர் பணிபுரிந்த காலத்தில், தொழில்மயமாக்கல் (Industrialization) மற்றும் நகரமயமாக்கல் (Urbanization) ஆகியவற்றினால் மக்கள் பெரிதும் பாதிப்புகளுக்கு ஆட்பட்டிருந்தனர். தெருக்களில் வாழும் சிறுவர்கள், இளம் குற்றவாளிகள் மற்றும் பிற குறைபாடுடைய இளைஞர்களின் கல்விக்காக தமது வாழ்க்கையினை அர்ப்பணித்துக்கொண்டார். தண்டனை சார்ந்த கல்வி முறையை விடுத்து அன்பு சார்ந்த கல்வி முறையைப் பின்பற்றினார்.

இவர், புனிதர் “ஃபிரான்சிஸ் டி சலேஸின்” (Saint Francis de Sales) ஆன்மீகம் மற்றும் தத்துவத்தை பின்பற்றுபவர் ஆவார். இவர், "கிறிஸ்தவர்களின் சகாய அன்னை" (Mary Help of Christians) என்ற தலைப்பில் அன்னை அர்ச்சிஷ்ட மரியாளின் தீவிர பக்தர் ஆவார்.

பின்னாளில், டூரின் நகரில் "டான் போஸ்கோவின் சலேசியர்கள்" (Salesians of Don Bosco) என்ற அமைப்பினைத் தொடங்கியபோது தமது பணிகளை "டி சலேஸுக்கு" (De Sales) அர்ப்பணித்தார்.

"மரிய டோமெனிகா மஸ்ஸரெல்லோ" (Maria Domenica Mazzarello) என்பவருடன் இணைந்து, "கிறிஸ்தவர்களின் சகாய அன்னையின் மகள்கள்" (Daughters of Mary Help of Christians) என்றதொரு அருட்கன்னியரின் சமய அமைப்பினைத் நிறுவினார். இது ஏழைச் சிறுமிகளின் கல்வி மற்றும் அவர்களை அக்கறையுடன் கவனிப்பதற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்டது.

கி.பி. 1876ம் ஆண்டும், போஸ்கோ "சலேசிய கூட்டுறவு இயக்கம்" (Association of Salesian Cooperators) என்ற பெயரில் ஒரு பாமர மக்கள் இயக்கத்தினை (Movement of Laity) நிறுவினார். இதன் நோக்கமும் ஏழைகளின் கல்வியேயாகும்.

வாழ்க்கைச் சுருக்கம்:
ஜான் போஸ்கோ, இத்தாலியின் "பெச்சி" (Becchi) என்னும் மலைப்பகுதியின் குக்கிராமத்தில் பிறந்தார். இவரது தந்தை பெயர் "ஃபிரான்செஸ்கோ போஸ்கோ" (Francesco Bosco) ஆகும். தாயார், "மார்கரெட்டா ஓச்சியெனா" (Margherita Occhiena) ஆவார். இவருக்கு "அன்டோனியோ" (Antonio) மற்றும் "ஜியுசெப்" (Giuseppe) ஆகிய இரண்டு மூத்த சகோதரர்கள் இருந்தனர். இவர்கள் "மோக்லியன்" (Moglian Family) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பண்ணைப் பணியாளர்கள் ஆவர். ஜான் போஸ்கோ பிறந்த சமயத்தில் அங்கே வறட்சியும் பஞ்சமும் நிலவியது. அதனைத் தொடர்ந்து, கி.பி. 1817ம் ஆண்டு, நெப்போலியனின் தொடர் போர்களின் பிறகு, (Napoleonic wars) வறட்சியும் பஞ்சமும் பேரழிவும் நிலவியது.

இவருக்கு இரண்டு வயதாகையில் இவருடைய தந்தை மரித்துப்போனார். அவரது தாயார் பிள்ளைகள் மூவரதும் கொள்கைகள் மற்றும் பணிகளில் அவர்களுக்கு மிகவும் பக்கபலமாக இருந்தார்.

கி.பி. 1825ம் ஆண்டு, தனது ஒன்பதாவது வயதில் அவர் தினமும் தொடர் கனவுகள் காண ஆரம்பித்தார். இது, அவரது சொந்த ஞாபங்களின்படி அவரிலும் அவரது முழு வாழ்க்கையிலும் ஆழ்ந்த உணர்வுகளை ஏற்படுத்தியது. அவர் திரளான சிறுவர்கள் விளையாடுவதையும் தேவதூஷணம் செய்வதையும் கண்டார். அத்துடன் ஒய்யாரமாக சிங்காரித்துகொண்டிருந்த ஒரு மனிதனையும் கண்டார். அம்மனிதன், நீர் இந்த உன் நண்பர்களை மென்மையாகவும் இரக்கமாகவும் ஜெயிக்க வேண்டும். ஆகவே, இப்போதே பாவம் அருவருப்பானது என்றும் நல்லொழுக்கம் அழகானதென்றும் அவர்களுக்கு விவரிக்கும் பணியைத் தொடங்கு என்றார்.

கி.பி. 1830ம் ஆண்டு, இவர் "ஜோசப் கஃபஸ்ஸோ" (Joseph Cafasso) என்ற குருவை சந்தித்தார். குருவானவர் இவரில் இயற்கையாக உள்ள திறமைகளைக் கண்டு இவருக்கு கல்வி கற்க உதவினார்.

கி.பி. 1835ம் ஆண்டு, "ச்சியேறி" (Chieri) என்ற இடத்தில் "இம்மாகுலேட் அன்னையின் பேராலயத்தின்" (Church of the Immacolata Concezione) அருகேயுள்ள குருத்துவக் கல்லூரியில் இணைந்தார். ஆறு வருட குருத்துவ கல்வியின் பின்னர், கி.பி. 1841ல் "மூவொரு ஆண்டவரின் திருவிழா ஞாயிறு" (Eve of Trinity Sunday) அன்று "துரின் உயர்மறை மாவட்ட பேராயர் 'ஃப்ரான்ஸோனி" (Archbishop Franzoni of Turin) அவர்களால் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

அக்காலத்தில், துரின் நகர மக்கள் தொகை 117,000 ஆக இருந்தது. அது தொழில்மயமாக்கலையும் நகரமயமாக்கலையும் பிரதிபலித்தது. சிறந்ததொரு வாழ்க்கையைத் தேடி கிராமப்புறங்களிலிருந்து வந்திருந்த மக்கள் நகரின் சேரிப்பகுதிகளில் தங்கியிருந்தனர். அத்துடன், மறை போதனைக்காக சிறைக் கைதிகளைக் காண போஸ்கோ அடிக்கடி சென்றார். அங்கே 12 முதல் 18 வரையான சிறார்கள் குற்றவாளிகளாக கண்டு மனம் வெதும்பினார். அவர்கள் குற்றங்கள் புரிந்து சிறைச்சாலைகளுக்கு வருவதை தடுக்க ஒரு வழி காணவேண்டுமென்று தீர்மானித்தார். பங்குகளிலுள்ள பாரம்பரிய முறைகள் போதாது என்றும் வேறொரு முறையிலான திருத்தூது அல்லது மறைப் பணிகள் அவசியம் என்றும் நினைத்தார்.

சிறுவர்களையும் இளைஞர்களையும் சீர்திருத்துவது ஜான் போஸ்கோவின் முழுநேரப் பணியானது. ஆகவே, அவர் சிறுவர்கள் பணி செய்யும் இடங்களிலும், அவர்கள் கூடும் இடங்களான கடைகள் மற்றும் சந்தைப் பகுதிகளிலும் சென்று அவர்களை சந்திக்க ஆரம்பித்தார். பெரும்பாலும் அவர்களனைவருமே வெவ்வேறு கட்டிடத் தொழில்களைச் செய்பவர்களாக இருந்தனர். இரவு நேரங்களில் பலர் சரியாக உறங்குவதேயில்லை என்பதை அறிந்தார். வீடற்ற அவர்கள் பாலங்களின் அடியிலும் நகரின் இருண்ட பகுதிகளிலும் உறங்கினர். இரண்டு தடவை அவர் அவர்களுக்கு உறங்க தமது இல்லத்திலேயே இடம் கொடுத்தார். ஆனால், அவர்கள் முதல் முறை இல்லத்தின் போர்வைகளை திருடிக்கொண்டு ஓடிப்போயினர். இரண்டாவது தடவை, பரன்மீதிருந்த அனைத்தையும் காலி செய்து விட்டு ஓடிப்போயினர். ஜான் போஸ்கோ பின்னரும் மனம் தளரவில்லை.

கி.பி. 1847ம் ஆண்டு, மே மாதம், ஜான் போஸ்கோ முதன்முறையாக தமது இல்லத்திலிருந்த மூன்று அறைகளில் ஒன்றில் வலென்சியா நகரிலிருந்து வந்திருந்த ஒரு அனாதைச் சிறுவனை தங்க வைத்தார். மூன்று அறைகளுள்ள ஒரு வீட்டை “வல்டொக்கோ” (Valdocco) நகரின் சேரிப்பகுதியில் வாடகைக்கு எடுத்திருந்த ஜான் போஸ்கோ, ஒரு அறையில் தாமும் தமது தாயார் “மார்கரீட்டாவும்” (Margherita) தங்கியிருந்தனர். மீதமுள்ள அறைகளில் வீடற்ற சிறுவர்களையும் அனாதைகளையும் தங்கவைத்தனர். இங்ஙனம் ஆரம்பித்த இவரது சேவை, படிப்படியாக அதிகரித்து, 1861ல் சுமார் அறுநூறு இளைஞர்களுக்கு மேற்பட்டவர்களுக்கு தங்க இடமளித்தார்.

ஜான் போஸ்கோ அடுத்தடுத்து நகரெங்கும் சுற்றியலைந்து வீடற்ற அநாதை சிறார்களையும் இளைஞர்களையும் அழைத்துவந்தார். இரண்டே மாதங்களில், இவர்களிருந்த புனித மார்ட்டின் தேவாலயத்தின் அருகாமையிலிருந்த சுற்றத்தார் சிறுவர்கள் விளையாடும்போது ஏற்படும் கூச்சல்களால் எரிச்சல் அடைந்தனர். அவர்கள் ஜான் போஸ்கோ மீதும் அவரது சிறார்கள் மீதும் நகராட்சியில் புகார் கூறினர். அவர்கள் தேவையற்ற, ஆதாரமற்ற வதந்திகளையும் கிளப்பிவிட்டனர். குருவானவரும் அவரது சிறுவர் குழாமும் அடிக்கடி கூட்டங்களைக் கூட்டுவதாகவும், அது அரசாங்கத்துக்கெதிரான புரட்சியாகக்கூட மாறுவதற்கு வாய்ப்புள்ளது என்றும் கூறினர். இவற்றை ஏற்றுக்கொண்ட நகராட்சி நிர்வாகம், ஜான் போஸ்கோவையும் அவரது குழுவினரையும் அங்கிருந்து வெளியேற உத்தரவிட்டனர்.

கி.பி. 1851ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், சலேசியன் சபையின் காப்பகங்களில் முதன்முறையாக தொழிற்பயிற்சி ஒப்பந்தங்கள் (Contract of Apprenticeship) உருவாக்கப்பட்டன. நகரின் தொழில்முனைவோரிடம் சிறார்களை பணியில் அமர்த்தினார். பல முதலாளிகள் சிறுவர்களா அடித்து கொடுமைப்படுத்தினர். தவறு செய்யும் இளைஞர்களா வாய்வழியாகவே சொல்லி திருத்தவேண்டுமென்று ஜான் போஸ்கோ வற்புறுத்தினார். சிறுவர்களின் ஆரோக்கியத்தில் அக்கறை காட்டினார். முக்கிய பிரச்சினைகள் அனைத்திலும் தலையிட்டு அவற்றை நிவர்த்தி செய்தார். விழா நாட்களில் அவர்களுக்கு விடுமுறை அளிக்க வேண்டினார். வருடாந்த விடுமுறைகளை அறிவிக்க கோரினார். இவ்வளவு முயற்சிகளின் பின்னரும் இளைஞர்களின் நிலைமை மோசமாகவே இருந்தது.

ஜான் போஸ்கோ தமது சபையில் இருந்த அனைவருக்கும் சலேசிய சுற்றுமடலை முதன் முதலில் கி.பி. 1875ம் ஆண்டு எழுதினார். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை வெளிவரும் இச்சுற்று மடல், தற்போது ஐம்பதுக்கும் மேலான பதிப்புகளில், முப்பது மொழிகளில் வெளிவருகின்றது.

ஜான் போஸ்கோ நிறுவிய சபைகள் உலகம் முழுதும் பரவி, உலகின் பல நாடுகளிலும் சுமார் 2000க்கும் மேலான விடுதிகள், அனாதை இல்லங்கள், பள்ளிகள், விளையாட்டுக் குழுக்கள், சிறுவர்களுக்கான பொழுதுபோக்கு மையங்கள், விளையாட்டு மற்றும் தொழில்நுட்ப பயிற்சி மையங்கள் என இச்சபையினரால் ஏழை இளைஞர்களுக்கென நடத்தப்பட்டு வருகின்றன.

கி.பி. 1929ம் ஆண்டு, ஜான் போஸ்கோவுக்கு முக்திபேறு பட்டமளிக்கப்பட்டது. கி.பி. 1934ம் ஆண்டு புனிதர் பட்டமளிக்கப்பட்ட ஜான் போஸ்கோ, இளைஞர்களின் ஆசிரியர் மற்றும் தந்தை என்று திருத்தந்தை “பதினோராம் பயசால்” (Pope Pius XI) பிரகடனம் செய்யப்பட்டார்.

Thursday, January 30, 2020

† St. Hyacintha Mariscotti † (January 30)



† Saint of the Day †
(January 30)

✠ St. Hyacintha Mariscotti ✠

Virgin and Religious:

Born: March 16, 1585
Vignanello, Viterbo, Papal States

Died: January 30, 1640 (Aged 54)
Viterbo, Papal States

Venerated in:
Roman Catholic Church
(Third Order of St. Francis)

Beatified: 1726 AD
Pope Benedict XIII

Canonized: May 14, 1807
Pope Pius VII

Major shrine:
Church of Santa Giacinta Marescotti, Viterbo, Italy

Feast: January 30

Saint Hyacintha Mariscotti was an Italian nun of the Third Order Regular of St. Francis. She was born in 1585 of a noble family at Vignanello, in the Province of Viterbo, and died 30 January 1640 in Viterbo, noted for the depth of her spiritual gifts. She is honored as a saint in the Catholic Church.

Most of the nun-saints written up in this column have had straightforward careers, whatever their setbacks: a pious youth, an early entrance into the convent, a conscientious observance of the holy rule, and a reputation for prayerfulness, good works, and mystical favors. Sister Hyacintha Mariscotti, on the other hand, started off as an unlikely vocation. Only gradually did she come around and make up for the lost time.

Clarice Mariscotti was the daughter of a noble couple, Marcantonio and Ottavia Orsini Mariscotti. Born in Vignanello, some 50 miles north of Rome, she was educated in the Franciscan convent at nearby Viterbo. An older sister was a nun there, but Clarice showed little patience with pieties, and even her preservation from death at 17 little touched her heart. She looked forward rather to marriage. At age 20 she picked young Marquis Cassizucchi as her choice, but her parents gave him instead to her younger sister. Clarice became downright furious.

According to the then-current (and unwise) policy, she now, as a spinster daughter, was expected to enter the convent. She did receive the veil of the Franciscan order at her school-convent in Viterbo, taking the name Hyacintha (Giacinta). But she warned her father that she intended to live there with all the worldly comforts that she felt entitled to as a noblewoman. She, therefore, demanded that he furnish her cell elegantly. She wore a habit of the finest fabric, had her own kitchen, and both received guests and went calling at pleasure. While she attended devotions regularly and did not offend against her vow of chastity, her disregard of the Franciscan spirit of obedience, and especially poverty, caused a grave scandal in that convent for ten long years.

At length, however, when Sister Hyacintha came down with a slight illness, her Franciscan confessor, visiting her cell, pointed out the inappropriateness of its furnishings. That gave her pause, but no complete healing. Later on, however, during the course of a really serious illness, she experienced a genuine change of heart and made a public confession of her faults before the whole community of sisters.

From that time on Gacinta was a different woman, a true Franciscan. She discarded her costly habit for an old, used one; she went barefoot; she practiced self-denial rigorously, frequently fasting on bread and water; she intensified her personal devotion to the child, Jesus, to the passion of Christ, to the Holy Eucharist, and to the Blessed Mother. Deeply contemplative, she even received miraculous gifts. Towards the needy she showed courageous charity, nursing the plague-ridden, and establishing two lay confraternities to attend to the needs of the needy, especially the homeless, those in jail, and impoverished nobles who were too proud to beg. For all these, she herself would beg from door to door. Good deeds of this sort deserved high praise, but she now rejected any commendation, considering herself the unworthiest of mortals.

Despite her almost extreme piety, the reformed Giacinta was noted for her common sense. She might deny herself even necessary food and sleep, but she showed great balance in guiding the novice sisters along prudent lines. Asked once what she thought of a certain nun reputed for union with God, she replied, “First of all I should like to know how far she is detached from creatures, humble and free from self-will, even in good and holy things... The sort of people who most appeal to me is those who are despised, who are devoid of self-love and who have little sensible (spiritual) consolation…. The cross, to suffer, to persevere bravely in spite of the lack of all sweetness and relish in prayer: This is the true sign of the spirit of God.” How completely Franciscan was that statement!

St. Hyacintha died at 55 in 1640. When she was canonized in 1807, the papal document said that “through her apostolate of charity she won more souls to God than many preachers of her time.” When we see a willful, self-indulgent person somersault into utter selflessness, we are surely witnessing the grace of God powerfully at work. Though she achieved this turnabout three centuries ago, St. Hyacintha is still a parable for our self-centered times. Are we weighed down by worldly possessions, pleasures, a rebellious spirit, sinful addictions? Giacinta’s example, however belated in her own life, reminds us that with God all things are possible, even joyous liberation from our worst enslavements.
~ Father Robert F. McNamara

† புனிதர் ஹியாஸின்தா மாரிஸ்கொட்டி † (ஜனவரி 30)



† இன்றைய புனிதர் †
(ஜனவரி 30)

✠ புனிதர் ஹியாஸின்தா மாரிஸ்கொட்டி ✠
(St. Hyacintha Mariscotti)

கன்னியர் மற்றும் மறைப்பணியாளர்:
(Virgin and religious)

பிறப்பு: மார்ச் 16, 1585
விக்னநெல்லோ, விட்டெர்போ, திருத்தந்தையர் மாநிலம்
(Vignanello, Viterbo, Papal States)

இறப்பு: ஜனவரி 30, 1640 (வயது 54)
விட்டெர்போ, திருத்தந்தையர் மாநிலம்
(Viterbo, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: கி.பி. 1726
திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பெனடிக்ட்
(Pope Benedict XIII)

புனிதர் பட்டம்: மே 14, 1807
திருத்தந்தை ஏழாம் பயஸ்
(Pope Pius VII)

முக்கிய திருத்தலம்:
புனிதர் ஹியாஸின்தா மாரிஸ்கொட்டி தேவாலயம், விட்டெர்போ, இத்தாலி
(Church of Santa Giacinta Marescotti, Viterbo, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜனவரி 30

புனிதர் ஹியாஸின்தா மாரிஸ்கொட்டி, “புனிதர் ஃபிரான்சிஸின் மூன்றாம் நிலை” (Third Order Regular of St. Francis) சபையைச் சேர்ந்த அருட்கன்னியும், ஒரு இத்தாலிய மறைப்பணியாளரும் ஆவார். இப்புனிதர் தமது ஆழ்ந்த வல்லமையுள்ள ஆன்ம பணிகளுக்காக கத்தோலிக்க திருச்சபையால் குறிப்பிடப்படுபவர் ஆவார்.

ஹியாஸின்தாவின் திருமுழுக்குப் பெயர் "க்லேரிஸ்" (Clarice) ஆகும். இவரது தந்தை அந்நாளைய கோமகன் ஆவார். அவரது பெயர், "மார்கண்டோனியோ" (Marcantonio Marescotti) ஆகும். இவர் "பேரரசன் சார்ல்மேக்னே" (Emperor Charlemagne) அவர்களின் இராணுவத்தில் ஒரு தலைமைப் பொறுப்பிலிருந்தார். "க்லேரிஸின்" தாயாரின் பெயர், "ஒக்டாவியா ஓர்ஸினி" (Ottavia Orsini) ஆகும்.

"க்லேரிஸும்" அவரது சகோதரிகளான "கிநேர்வா" (Ginevra) மற்றும் "ஒர்டேன்ஸியா" (Ortensia) ஆகிய மூவரும் "புனித பெர்னார்டினோ" (St. Bernardino) துறவு மடத்தில் கல்வி கற்றனர். இவர்களுக்கு கல்வி கற்பித்தது, "மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்ஸிஸ்கன் சபையின்" (Franciscan Third Order Regular) அருட்சகோதரிகளாவர்.

இவர்கள் தமது கல்வியை பூர்த்தி செய்ததும், "க்லேரிஸின்" மூத்த சகோதரியான "கிநேர்வா" துறவறத்தில் இணைந்தார். அவரது துறவு பெயர், "சகோதரி இம்மகொலட்டா" (Sister Immacolata) என்றானது. "க்லேரிஸ்" சிறு வயதில் பக்தி மார்க்கத்தில் சிறந்து விளங்கினார்.

இருபது வயதான க்லேரிஸ், "மார்ச்சீஸ் கெபிஸுச்சி" (Marchese Capizucchi) என்ற இளைஞனுடன் திருமணம் செய்ய நாட்டம் கொண்டார். ஆனால் அவ்விளைஞனோ க்லேரிஸின் இளைய சகோதரியான "ஒர்டேன்ஸியாவின்" (Ortensia) மீது விருப்பம் கொண்டார். ஏமாற்றமடைந்த க்லேரிஸ், தாம் ஏற்கனவே கல்வி கற்ற "விடெர்போ" (Viterbo) நகரிலுள்ள துறவு மடத்தில் இணைந்தார். "ஹியாஸின்தா" (Hyacintha) என்ற பெயரை தமது துறவற பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார்.

தாம் துறவறம் ஏற்றதன் காரணம், இவ்வுலக வாழ்வின் சுகபோகங்களை ஒதுக்குவதற்காக அல்லவென்றும், தமது திருமண விருப்பம் நிறைவேறாமல் போனதால் ஏற்பட்ட பெரும் ஏமாற்றம், துன்பம், சங்கடம், மன உளைச்சல் மற்றும் அவமானம் ஆகியவையே என்றும் அவற்றை மறைப்பதற்காகவே தாம் துறவறம் பெற்றதாகவும் ஹியாஸின்தா மறைக்காமல் பின்னாளில் ஒப்புக்கொண்டார்.

ஹியாஸின்தா தமக்கென்று விசேட உணவுகளை தனியாக வைத்திருந்தார். உயர்தர ஆடைகளை உடுத்துவதிலும், பணம் கொடுப்பவர்களின் இல்லம் செல்வதையும், வழக்கமாக வைத்திருந்தார். சுமார் பத்து வருட காலம் இவ்விதமாக வாழ்ந்த ஹியாஸின்தா, தாம் எடுத்திருந்த பிரமாணங்களுக்கெதிராக வாழ்ந்திருந்தார். ஆனால் இவர் தமது சமய விசுவாசத்திலும் அன்றாட துறவற நடவடிக்கைகளிலும் அன்னை கன்னி மரியாள் மீது கொண்ட அளவற்ற பக்தியிலும் குறைவோ மாசோ படாது பார்த்துக்கொண்டார்.

ஒருமுறை, ஹியாஸின்தா மோசமாக நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தபோது, துறவு மடத்தில் பாவமன்னிப்பு வழங்கும் மத குருவானவர் ஹ்யாஸிந்தாவுக்கு நற்கருணை அளிக்க அவரது அறைக்கு வந்தபோது, அங்கேயிருந்த ஆடம்பர பொருட்களைக் கண்டு அதிர்ந்து போனார். துறவற வாழ்க்கையில் மிக நெருக்கமாக கடைப்பிடிக்க வேண்டிய உறுதிகளை விட்டுக்கொடுத்ததற்காக குருவானவர் ஹியாஸின்தாவை கடுமையாக கடிந்துகொண்டார்.

இச்சம்பவத்தின் பின்னர் ஹியாஸின்தா தம்மை முழுமையாக மாற்றிக்கொண்டார். ஆடம்பர பொருட்களையும் ஆடைகளையும் விட்டுவிட்டார். ஒரு பழைய அங்கி போன்ற ஆடையையே அணிந்தார். பாதணிகள் இல்லாது வெறும் கால்களுடனேயே நடந்தார். அடிக்கடி விரதமிருந்து ஒருத்திருந்தார். நேரத்துக்கு உண்ணாமலும் உறங்காமலும் தம்மைத் தாமே தண்டித்துகொண்டார். நகரில் பிளேக் தொற்று நோய் வெடித்துப் பரவியபோது அவர் நோயாளிகளுக்கு ஆற்றிய தொண்டும் சேவையும் குறிப்பிடத்தக்கது.

ஹியாஸின்தா இரண்டு "தோழமைக் கூட்டுறவு (Confraternities) (துறவரமற்ற சமய வாழ்வு வாழ்பவர்கள்) அமைப்புகளை நிறுவினார். இதன் உறுப்பினர்கள் "அன்னை மரியாளுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டவர்கள், அல்லது ஸகோணி" (Oblates of Mary or "Sacconi) என்று அழைக்கப்பட்டனர். இதிலொன்று, "புனித வின்சென்ட் தெ பவுலின் சமூகம்" (Society of St. Vincent de Paul) போன்றது. இதன் நோக்கமும் செயல்பாடுகளும் நோயில் அவதிப்படுபவர்களுக்காகவும், பிச்சை எடுக்க வெட்கப்படுபவர்களுக்காகவும், கைதிகளுக்காகவும், பிறரிடம் இரந்து பொருள் பெற்று சேவை புரிவது ஆகும். மற்றொன்று, முதியோர் இல்லங்களை உருவாக்குவது.

ஹியாஸின்தா மரணமடையும் சமயத்தில் அவரது கீர்த்தியும் மிகவும் அதிக அளவில் பரவியிருந்தது. அவரது மனம் திரும்புதலால் மிக உன்னத தூய்மை நிலையை அடைந்திருந்தார்.

† Blessed Sebastian Valfrè † (January 30)



† Saint of the Day †
(January 30)

✠ Blessed Sebastian Valfrè ✠

Born: March 9, 1629
Verduno, Duchy of Savoy

Died: January 30, 1710 (Aged 80)
Turin, Duchy of Savoy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: July 15, 1834
Pope Gregory XVI

Major shrine: Oratory Church of Turin

Feast: January 30

Blessed Sebastian Valfrè, was a Catholic priest and a member of the Oratory of Saint Philip Neri. He is called the Apostle of Turin for his long years of service to the people of that city, where he served as the provost of the local Oratory for many years.

He was a great apostle of charity, a virtue that characterized him all his life. He became famous for his sanctity, love for the sciences, and enormous correspondence with Bishops, priests and great personalities of the courts of his time.

Even amid all his duties, he left useful works such as Short Instruction for the Simple Man, which enjoyed great success, Christian Exercises, and The Way to Sanctify War, written for those in the military. He was particularly devoted to Our Lady and used to start his courses teaching about her Immaculate Conception. In his religion classes, he used to spend six months teaching on the words of the Hail Mary. He used to recommend calling on the Guardian Angel in every need in life. His third great devotion was for the souls in Purgatory.

Comments:
It is not very easy to comment on this selection because it draws a general picture of almost all the saintly priests of that time, a period that had many holy priests. I have already analyzed most of these characteristics for you at various times.

There is, however, a special point that distinguishes Blessed Valfré from the others, and that is his large written correspondence. To understand what this means, you need to consider that he lived in the time of Louis XIV, that is, at the apex of the Ancien Regime. In that epoch, the ways to communicate ideas were quite different from the ones we have today. They already prefigured today’s methods, but they were different.

In what sense did they prefigure modern communication? A curious thing in the history of inventions and their relation to social life is that one finds that the tendencies of men usually are already moving toward a new invention before its actual appearance.

When one analyzes the books of the Middle Ages, he finds collections of long works written on parchment that deal with very serious intellectual matters about the ensemble of human knowledge. It was the time of the Summae – of theology, philosophy, science, etc. That is, men were seeking to discover the great plans of God for the universe in order to love Him and to make the earth similar to Heaven.

When the printing press was discovered by Guttenberg, it generated smaller books. The subject matter became lighter, and the great ensembles on serious topics disappeared. The human spirit lost that medieval unity and became fragmentary, producing monographs on various subjects. The universal compilation gave way to specialized books and essays.

Another step down in this ladder was taken in the epoch of Louis XIV, which was the time of Madame of Sevigné, famous for her correspondence. At that time, letters acquired an important parallel to books. With the roads more secure and the mail more reliable, the exchange of letters became more frequent. With this, the letter, lighter than the book, began to characterize a new method of conveying ideas.

There were two kinds of letters: the doctrinal ones and those that communicated news. The doctrinal ones were quite long. Famous letters were written by various great personalities, such as the infamous Erasmus of Rotterdam, who lived before Blessed Sebastian Valfré, and the still more infamous Voltaire, who lived a short time after. They took advantage of letters to spread their revolutionary ideas and to analyze things following their bad criteria. It became a common way for men renowned for their culture, talent, nobility, or political or religious position to communicate.

These letters were often copied and reproduced. Let us imagine a person who would be corresponding with Erasmus or Voltaire. After an exchange of several letters, it was not uncommon for him to print the collection and circulate the work among his friends to show that he was acquainted with such a celebrity. So, he would publish a booklet, a kind of essay on this or that topic. This sort of small publication was very popular at the time. If perchance they were letters between two famous men, the booklet would be particularly appreciated among erudite spirits. Along with these doctrinal letters, letters reporting the news were also widely circulated.

You can see that the letter was a prefigure of the magazine article and periodical news report. Before the magazine and newspaper were born, the human spirit was already well prepared to receive them. This is how the mentality of men is prepared for a new thing or invention. When the novelty actually appears, it quickly spreads because of the prior preparation; otherwise, it would remain on a shelf without raising any interest.

It is beautiful to note that for each new method of communication, the Church gives birth to new forms of talent. This is why the art of epistolary [writing letters] that had lain stagnant since Roman times, was revived and exercised great influence after the 17th century. At this time, we can find many great saints who wrote an enormous number of letters, many of them very long.

So, we come to our Blessed Sebastian Valfré, who wrote three books and a multitude of letters to important personalities in the spiritual and temporal spheres. Certainly, they circulated and did a lot of good. Today the letter lost its importance. Magazines and newspapers have taken their place.

Divine Providence gave birth to other talents in the field of Catholic journalism. The finest of the Catholic journalists in the 19th century was the French counter-revolutionary Louis Veuillot. He had a very quick and clear vision of the situation in his times. He was not a person capable of writing a summa. He wrote some books of importance, but never a summa. He had a more surface vision of the whole reality and light and insolent French spirit that made him able to express his thoughts in a short and brilliant way. With a brief text, he could elevate or destroy a person. He used this particular talent to defend the Catholic cause.

In this process of communication, you can consider how difficult it is to understand the secret designs of Divine Providence. It is beautiful to see how God gave gifts to various men to present the Catholic message in the different forms of written works that appeared throughout History. But also it is interesting to see that He did not give a talent that would bring a return to the great Summae of the past. Nor was there any grand denouncement of the dispersive and fragmentary nature that the means of communication had taken on. Why not?

It seems to be a chastisement for mankind. God, displeased with what was taking place inside it, permitted the house to fall into ruins. He provided engineers to erect supports for the house, but He did not give engineers to stop the destruction and rebuild the house. Why? One can surmise that the sins of the mankind provoked His wrath, sins committed in a long progression of infidelity that provoked the corresponding wrath.

What sins were these? The sins of adhesion to the Revolution. The sins of abandoning what was the principal concern of medieval man, which was to serve God above all things and to build a society and a civilization that would reflect Him. So, we have reached the moment that the house seems ready to fall completely.

Someone may object: The one who loses in this is the Church. Since God loves the Church, why didn’t he do something to prevent this humiliation for the Church?

The answer is simple. Every time the Church suffers a defeat, it is not God who is defeated but mankind, since the Church exists for the benefit of men.

Let me offer this astute comment I read somewhere as a metaphor to explain this reality. This particular historian, whose name I don’t remember now, was analyzing the episode of the Spanish Armada sent by King Philip II in 1588 to conquer England. He said: It used to be said that the defeat of the Invincible Armada was a chastisement for Spain. Perhaps it was in part a chastisement for Spain. But the one most greatly chastised was not Spain.

If the Spanish Armada had been successful, after debarking on England’s shores, it would have joined together with waiting parties of English Catholics, who would have deposed Queen Elizabeth and returned the nation to Catholicism. Therefore, since England did not receive the great benefit of Catholicism, it was England that received the greatest chastisement with the defeat of the Armada. It is a sound analysis.

Analogously, any time that God permits His Church – His Invincible Armada – to be dispersed by storms, defeated, and scourged, the greatest damage is for mankind, not for Him. We should try to see His designs clearly in the chastisements that He sends.

Here, then, you have a meditation regarding the epistolary talent of Blessed Sebastian Valfré.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† அருளாளர் செபாஸ்டியன் வால்ஃபிரே † (ஜனவரி 30)



† இன்றைய புனிதர் †
(ஜனவரி 30)

✠ அருளாளர் செபாஸ்டியன் வால்ஃபிரே ✠
(Blessed Sebastian Valfrè)

கத்தோலிக்க குரு/ டூரின் நகர அப்போஸ்தலர்:

பிறப்பு: மார்ச் 9, 1629
வெர்டுனோ, சவோய்
(Verduno, Duchy of Savoy)

இறப்பு: ஜனவரி 30, 1710 (வயது 80)
டூரின், சவோய்
(Turin, Duchy of Savoy)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திப்பேறு பட்டம்: ஜூலை 15, 1834
திருத்தந்தை பதினாறாம் கிரகோரி
(Pope Gregory XVI)

முக்கிய திருத்தலம்:
ஒரேட்டரி ஆலயம், டூரின்
(Oratory Church of Turin)

நினைவுத் திருநாள்: ஜனவரி 30

அருளாளர் செபாஸ்டியன் வால்ஃபிரே, ஒரு கத்தோலிக்க குருவும், புனிதர் பிலிப் நேரியின் (Saint Philip Neri) ஒரேட்டரி சபை (Oratory) உறுப்பினரும் ஆவார். டூரின் (Turin) நகரின் உள்ளூர் ஒரேட்டரி சபையின் குருவாக நீண்ட காலம் அந்நகர மக்களுக்கு பணியாற்றியதால் டூரின் நகர அப்போஸ்தலர் (Apostle of Turin) என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்.

அன்றைய இத்தாலியின் சவோய் (Duchy of Savoy) பிராந்தியத்தின் "வெர்டுனோ" (Verduno) நகரில், ஏழை பெற்றோருக்குப் பிறந்த இவர், கஷ்ட ஜீவனத்திலும், மிகவும் முயன்று போராடி, டூரின் பல்கலையில் பட்டம் பெறும்வரை விடாமுயற்சியுடன் பல்வேறு பல்கலைகளில் பயின்றார்.

டூரின் நகரிலுள்ள புனிதர் பிலிப் நேரியின் (Saint Philip Neri) ஒரேட்டரி (Oratory) என்றழைக்கப்படும் நாவன்மை அல்லது பிரசங்கக்கலை சபையில், அச்சபையின் நிறுவனரான பிலிப் நேரியின் நினைவுத் திருநாளான கி.பி. 1651ம் ஆண்டின், மே மாதம், 26ம் நாளன்று  இணைந்தார். அதற்குப் பின்வரும் வருடம், ஃபெப்ரவரி மாதம், 24ம் நாளன்று, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். கி.பி. 1656ம் ஆண்டு, இறையியலில் முனைவர் பட்டம் பெற்றார்.

டூரின் நகர மக்களுக்கு அவராற்றிய சேவையில், நோய்வாய்ப்பட்டவர்களை கவனிப்பதிலும், அம்மக்களுக்கு ஒப்புரவு அளிப்பதிலும் பெரும் கீர்த்தி பெற்றார். சவோய் அரசவையின் (House of Savoy) பிரபுவான "இரண்டாம் விக்டர் அமேடியஸ்" (Duke Victor Amadeus II) மற்றும் பல்வேறு அரசவை உறுப்பினர்களின் ஒப்புரவாளராக பணியாற்றினார். ஏழைகளிலும், ராச்சியத்தின் அவசியப்படும் மக்களிலும் அக்கறை கொண்டிருந்த இவர், விதவைப் பெண்களுக்கும் அநாதைகளுக்கும் உதவுவதிலும் மிகுந்த கவலை கொண்டிருந்தார். அத்துடன், சிறைக் கைதிகளைக் காண அடிக்கடி செல்வதுடன், அவர்களுக்கும் ஆறுதலளிப்பார். இறுதியில், டூரின் பேராயர் அலுவலக நியமனம் அவருக்கு வழங்கப்பட்டது. ஆனால் அந்த நியமனத்தை அவர் நிராகரித்தார்.

கி.பி. 1678-80ம் ஆண்டுகளில் தலைவிரித்தாடிய பஞ்சத்தின்போதும், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசன் (King of France) "பதினான்காம் லூயிஸ்" (Louis XIV) மற்றும் "பியேமொண்ட்" (Piemonte) ஆகியோரிடையே நடந்த போரின்போது நடந்த டூரின் நகர 17 வார முற்றுகையின்போதும் வால்ஃபிரே ஏழை எளிய மக்களுக்கு செய்த சேவைகள்  அளப்பற்றதும், பாராட்டுதலுக்கு உரியதாகும். போரின்போது இராணுவ வீரர்களுக்கு அவர் மிஷனரியாகவும் பணியாற்றினார்.

Wednesday, January 29, 2020

† St. Valerius of Trèves † (January 29)



† Saint of the Day †
(January 29)

✠ St. Valerius of Trèves ✠

Bishop of Trier:

Born: ----

Died: 320 AD

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: January 29

Saint Valerius of Treves was a semi-legendary Bishop of Trier. His feast day is 29 January.

According to an ancient legend, St. Valerius was a follower of Saint Eucharius, the first bishop of Trier. Eucharius was sent to Gaul by Saint Peter as bishop, together with the deacon Valerius and the subdeacon Maternus, to preach the Gospel.

They came to the Rhine and to Ellelum in Alsace, where Maternus died. His two companions hastened back to St. Peter and begged him to restore the dead man to life. St. Peter gave his pastoral staff to Eucharius, and, upon being touched with it, Maternus, who had been in his grave for forty days, returned to life. The Gentiles then converted in large numbers. After founding many churches the three companions went to Trier where evangelizing progressed so rapidly that Eucharius chose that city for his episcopal residence. An angel announced to him his approaching death and pointed out Valerius as his successor. Eucharius died on December 8, having been a bishop for twenty-five years, and was interred in the church of St. John outside the city.

Valerius was bishop for fifteen years and was succeeded by Maternus, who had in the meantime founded the dioceses of Cologne and Tongeren, remaining Bishop for forty years. The staff of St. Peter, with which he had been raised to life, was preserved at Cologne till the end of the tenth century when the upper half was presented to Trier and was afterward taken to Prague by Emperor Charles IV.

† டிரையர் மாகாண புனிதர் வலேரியஸ் † (ஜனவரி 29)



† இன்றைய புனிதர் †
(ஜனவரி 29)

✠ டிரையர் மாகாண புனிதர் வலேரியஸ் ✠
(St. Valerius of Trier)

டிரையர் மாகாண ஆயர்:
(Bishop of Trier)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

இறப்பு: கி.பி. 320

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜனவரி 29

பண்டைய புராணத்தின் படி, புனிதர் வலேரியஸ், டிரையர் மாகாணத்தின் முதல் ஆயராக இருந்த புனிதர் “யூச்சரியஸ்” (St. Eucharius) அவர்களை பின்பற்றுபவராக இருந்தார்.

புனிதர் பேதுரு அவர்கள், புனித யூச்சரியஸ் (St. Eucharius) அவர்களை, திருத்தொண்டர் “வலேரியஸ்” (Deacon: Valerius) மற்றும் “துணைத் திருத்தொண்டர் மெடர்நஸ்” (Sub Deacon: Maternus) ஆகியோருடன் “கௌல்” (Gaul) என்ற இடத்துக்கு ஆயராக மறை பரப்புதல் செய்வதற்காக அனுப்பினார்.

அவர்கள், “அல்சாஸ்” (Alsace) நாட்டிலுள்ள “ரைன்” (Rhine) மற்றும் “எல்லேலும்” (Ellelum) ஆகிய இடங்களுக்கு வருகையில், துணைத் திருத்தொண்டர் “மெடர்நஸ்” மரணமடைந்தார்.

புனித யூச்சரியஸும், திருத்தொண்டர் வலேரியஸும் துரிதமாக புனிதர் பேதுருவிடம் திரும்பி வந்து, இறந்துபோன மெடர்நசை உயிர்ப்பிக்கும்படி அவரிடம் மன்றாடினார்கள்.

புனிதர் பேதுரு அவர்களுக்கு தமது ஆய ஊழியர்களைத் தந்தார். நாற்பது நாட்களுக்கு மேலாக கல்லரையிலிருந்த துணைத் திருத்தொண்டர் “மெடர்நஸ்” உயிருடன் எழுந்தார்.

அதன்பின், அவர்கள் மென்மேலும் அதிக எண்ணிக்கையிலான பிற இனத்தவரை கிறிஸ்தவ மறைக்கு மனம் திருப்பினர்.

பற்பல தேவாலயங்களைத் தோற்றுவித்ததன் பிறகு, அம்மூன்று தோழர்களும் தமது தீவிர மறை பரப்புதலுக்காக ட்ரையர் மாகாணத்திற்கு கிளம்பிச் சென்றனர்.

டிரையர் மாகாணத்தில் மறை பரப்புப் பணி தீவிரமாக நடந்ததால், புனித யூச்சரியஸ் தமது ஆயர் இல்லத்தை அங்கேயே அமைத்துக் கொண்டார். தொடர்ந்த தமது மறை பணியில், அவர் இறந்துபோன ஒரு மனிதனையும் உயிருடன் எழுப்பினார்.

ஒருநாள், ஒரு தேவதூதன் அவரிடம் தோன்றி, அவருடைய மரணம் நெருங்கிக்கொண்டு இருப்பதை அறிவித்தார். மற்றும் அவரது வாரிசாக வலேரியசை (Valerius) சுட்டிக்காட்டினார்.

சுமார் இருபத்தைந்து வருட ஆயர் பணியின் பிறகு, யூச்சரியஸ் டிசம்பர் மாதம் எட்டாம் நாள் மரணமடைந்தார். நகரத்துக்கு வெளியே அமைந்துள்ள புனித யோவான் தேவாலயத்தில் அவரது உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

அதன்பிறகு, வலேரியஸ் சுமார் பதினைந்து ஆண்டுகள் மெடர்நசின் (Maternus) துணையுடன் ஆயராக வெற்றிகரமாக பணிபுரிந்தார்.

ஆக மொத்தம் அவர் சுமார் நாற்பது வருடங்கள் மறை பரப்புதல் புரிந்தார். இதற்கிடையே, அவர் “கொலோன்” (Cologne) மற்றும் “டொங்கெரென்” (Tongeren) ஆகிய இரண்டு மறைமாவட்டங்களை (Dioceses) நிறுவினார்.

புனிதர் பேதுருவின் ஊழியர்களான இவர்களால் எழுப்பப்பட்ட “கொலோன்” மறைமாவட்டத்தின் மேல்பகுதி, “டிரையர்” மறை மாவட்டத்துக்கு வழங்கப்பட்டது. பத்தாவது நூற்றாண்டின் இறுதி வரை “கொலோன்” பாதுகாக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் பின்னர் பேரரசர் நான்காம் சார்லஸ் (Emperor Charles IV) மூலம் “ப்ராக்” (Prague) மாவட்டத்துக்கு எடுக்கப்பட்டது.

† Blessed Bolesława Maria Lament † (January 29)



† Saint of the Day †
(January 29)

✠ Blessed Bolesława Maria Lament ✠

Religious, Founder of the Missionary Sisters of the Holy Family:

Born: July 3, 1862
Łowicz, Warsaw Governorate, Congress Poland

Died: January 29, 1946 (Aged 83)
Białystok, Polish People's Republic

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 5, 1991
Pope John Paul II

Feast: January 29

Patronage:
Missionary Sisters of the Holy Family, Missionaries, Seamstresses

Blessed Bolesława Maria Lament was a Polish Roman Catholic professed religious and the founder of the Missionary Sisters of the Holy Family. Lament worked as a seamstress and soon joined a religious order though left just prior to her profession upon experiencing vocational doubts; she returned to her life as a seamstress and worked with two of her sisters to support their siblings and widowed mother. The death of her seminarian brother prompted her to return to the religious life - the Blessed Honorat Koźmiński encouraged this return - and she later founded an order that soon spread and took her to Russia though its revolution forced her departure during World War I.

Born on July 3, 1862, in Lowicz, Lódzkie, Poland. Blessed Mary Boleslava Polish Lament, virgin, grasping the signs of the times, founded the Congregation of the Missionary Sisters of the Holy Family, to promote Christian unity, to help and the last to form Christian female youth.

Roman Martyrology: In the city of Bialystok in Poland, Blessed Mary Boleslava Lament, virgin, in the midst of political upheaval founded the Congregation of the Missionary Sisters of the Holy Family to promote Christian unity, help the poor and train the girls to the Christian life.

The eldest of eight children of Martin and Lucia Cyganowska Lament, Lament Boleslava, was born July 3, 1862, at Lowicz in Poland. During her childhood, she had the pain of seeing the death of her little sisters Elena and Leocadia and brother Martin, this was in a time when infant mortality decimated children, reducing the members of many families, the small Boleslava was marked irretrievably from these painful experiences.

After the elementary school and high school, she went to Warsaw, to a school of arts and crafts, where she obtained the diploma of a seamstress; she returned to Lowicz opened a tailoring business with her sister, meanwhile, she lived a life of the mind, deeply linked to spirituality. And at 22, in 1884, she decided to join the Congregation of the Family of Mary, which was organized in Warsaw in secrecy, because of czarist persecution.

She was a zealous sister, who was distinguished for the gifts of prayer, meditation, seriousness, and loyalty with which she worked his duties. After her novitiate and profession of simple vows, she worked as a teacher of tailoring, a teacher and educator in various houses of the congregation, scattered throughout the territory of the Russian.

But after nine years, before pronouncing her solemn vows, she had a deep crisis that did not feel more secure in her vocation in the congregation, so she went back to her home in Lowicz with the intention, as soon as possible, to enter in an enclosure, with the advice of her confessor, then opted for the works of assistance for the homeless, all of which continued even in Warsaw, when her family moved there, opened here to support a workshop for tailoring with her younger sister Mary.

Soon she was entrusted with the direction of a dormitory for the homeless, who saw her commitment to bringing order in the ethics and religious life of its clients. She was preparing to receive the sacraments, visiting the sick poor in their homes or shelters, took care of children, in 1894, yet the epidemic of cholera led by the father, full of other responsibilities, took her mother and brother Stefano, aged thirteen, who attended school in Warsaw and wanted to become a priest.

She entered the Franciscan Third Order and was then put in contact with the Capuchin friar blessed Onorato Kozminski (1829-1916), founder of several religious congregations, who were working underground, because of political events involving Poland at that time. Once again the death of her family in 1900, taking the young brother Stephen, before his coffin, Boleslava Lament promised to return to the religious life, and two years after the father Onorato did know a lady from Belarus, research Sisters of the Third Order to conduct a house and education to the Dniepr Mogilev.

Boleslav felt the urgent need to establish relationships and contacts to induce the Orthodox to meet with the Catholic Church and at the same time help the Catholic population in order to retain loyal, without giving in to difficulties that have arisen under the czarist regime, therefore, accepted in the assignment 1903 and left for Mogilev in Belarus, a town of about 40,000 inhabitants.

She lived with Leocadia Gorczynska, who directed a workshop for weaving, to teach a trade to the girls of poor families, then Boleslava Lament taken to rent a house of wood and taken to tailor a suit. With admiration for the industriousness of Boleslava, Leocadia Gorczynska decided to go and live with her, the two women joined Lucia Czechowska, at this point Boleslava began to think of founding a congregation, strictly religious, devoted apostolate among the Orthodox.

This could be implemented with the help of Jesuit Father Felice Wiercinski, who contributed directly to the foundation in 1905 the three women began the new congregation, called the “Society of St. Family “, which later changed its name to” Sisters of the Sacred Family “, for which Boleslava was the first Superior.

In the autumn of 1907, Boleslav, with the six nuns of the community of that time, moved to St. Petersburg, where she developed an extensive educational and educational activities, primarily dedicated to the young, and already in 1913 could extend its activities in Finland, and opened a college for girls to Wyborg.

In St. Petersburg she played an intense catechetical, educational and welfare in poorer neighborhoods, striving to create the conditions for a genuine social and ecumenism, to deepen mutual understanding and goodwill between the students and their families, who were different nationalities and religion.

In this context of ecumenism, she took to thinking of setting up a branch in the Congregation of Sisters of separate Eastern rite.

The life of her institution was not easy, she had to overcome the obstruction of Tsarist religious policy, then to those resulting from the First World War and persecution of the Bolsheviks, who seized power in Russia, with the ‘Revolution’ s October “of 1917, so in 1921 she was forced to leave Russia and return to Poland with the intention to resume activities at St. Petersburg when circumstances would permit.

All this brought huge material losses, over the cancellation of her aspirations, even in Poland she found a worrying situation, the congregation lived in poverty, but Boleslava mother Lament with her great faith was totally entrusted to the will of God and as they were exceeded that sum of circumstances and social and political influences.

For some months, she directed the work of the sisters in Wolynia, and in 1922 founded a new house in Pomerania in the territories of Eastern Poland, where the population was poor for most of the orthodox religion. Starting in 1924, she began to open other nell’archidiocesi Case of Vilna and the Diocese of Pinsk, and in 1935 became the 33 houses scattered somewhat in Poland and even in Rome.

In 1925, mother Boleslava went to Rome for papal approval of the Congregation of the “Sisters of the Holy Family”, but the practice is aground due to lack of clarity about the tasks of the sisters, divided into two branches, apostolic teaching, and conduct – home of Case.

In 1935, Mother Mary Boleslava Lament decided to renounce the post of Superior General for serious health ed’accordo with the new Superior, retired in Bialystok, where despite being elderly and seriously ill, she devoted herself to opening schools, kindergartens, a hospice for women alone, a canteen for the unemployed.

The Second World War brought new difficulties to length mother Boleslava, including the Nazi threat, which was forcing her to change the types of activities tailored to the needs of the time. In 1941 she was struck by paralysis and devoted herself to a life of asceticism, sending valuable advice to sisters.

She died a saintly death in Bialystok on January 29, 1946, at 84 years, and her body was brought into the convent of Ratow and buried in the crypt under the church of S. Antonio.
The Congregation of the “Sisters of the Holy Family”, is widely popular in Poland, Russia, Zambia, Libya, the USA, and Rome.

On June 5, 1991, Maria Boleslava Lament, was proclaimed blessed by Pope John Paul II in Bialystok, during his apostolic visit to Poland.

† அருளாளர் போலேஸ்லாவா மரியா லமென்ட் † (ஜனவரி 29)



† இன்றைய புனிதர் †
(ஜனவரி 29)

✠ அருளாளர் போலேஸ்லாவா மரியா லமென்ட் ✠
(Blessed Bolesława Maria Lament)

மறைப்பணியாளர்/ நிறுவனர்:
(Religious and Founder)

பிறப்பு: ஜூலை 3, 1862
(லோவிக்ஸ், லோட்ஸ்கி, போலந்து சமாஜம்
(Łowicz, Łódzkie, Congress Poland)

இறப்பு: ஜனவரி 29, 1946 (வயது 83)
பையாலிஸ்டாக், போலிஷ் மக்கள் குடியரசு
(Białystok, Polish People's Republic)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 5, 1991
திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால்
(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: ஜனவரி 29

பாதுகாவல்:
தூய திருக்குடும்ப மறைப்பணி அருட்சகோதரிகள்
(Missionary Sisters of the Holy Family)
மறைபரப்பாளர்கள்
(Missionaries)
தையல் பணிபுரியும் பெண்கள்
(Seamstresses)

அருளாளர் போலேஸ்லாவா மரியா லமென்ட், போலிஷ் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட மறை பணியாளரும், “தூய திருக்குடும்ப மறைப்பணி அருட்சகோதரிகள்” (Missionary Sisters of the Holy Family) எனும் சபையின் நிறுவனரும் ஆவார்.

தையல் பணி புரியும் பெண்ணான லமென்ட், சமய அனுபவங்களைப் பெறுவதற்காக ஒரு மத சபையில் இணைந்தார். பின்னர் தமது தொழிலுக்கே திரும்பி தமது இரண்டு சகோதரியருடன் இணைந்து தமது சகோதரர்கள் மற்றும் விதவைத் தாயாருக்காகவும் பணி புரிந்தார். அவரது மறைபரப்பு சகோதரர் ஒருவரின் தூண்டுதலால் இவர் ஒரு துறவற சபையைத் தோற்றுவித்தார். அது வேகமாக பரவியதால் லமென்ட், ரஷிய நாட்டுக்கு பயணமானார். முதலாம் உலகப்போர் நடந்துகொண்டிருந்த நேரமது. அதே நேரம், ரஷிய புரட்சியும் நடந்துகொண்டிருந்தது. எதற்கும் கவலை கொள்ளாமல் தனது பயணத்தை ஆரம்பித்தார்.

போலேஸ்லாவா மரியா லமென்ட், கி.பி. 1862ம் ஆண்டு, போலந்து நாட்டில் தமது பெற்றோரான "மார்ட்டின்” (Martin Lament) மற்றும் “லூசியா" (Lucia Cyganowska) ஆகியோருக்குப் பிறந்த அவர்களது எட்டு குழந்தைகளில் முதல் குழந்தையாக பிறந்தார். அவரது சகோதரர் “மார்ட்டின்” (Martin) மற்றும் இரண்டு சகோதரிகளான “எலெனா” (Elena) மற்றும் “லியோகாடியா” (Leocadia) ஆகிய மூவரும் தமது குழந்தைப் பருவத்திலேயே மரித்துப்போயினர். மூன்று சகோதரர்களின் குழந்தைப் பருவ மரணம், இவரது இருதயத்தில் மாறாத வடுக்களை விட்டுச் சென்றது. அதன்காரணமாக, அவர் தீராத வருத்தத்தில் ஆழ்ந்துபோனார்.

அருகாமையிலுள்ள நகரத்தில் கல்வியைத் தொடங்கிய இவர், தையல் தொழிலையும் கற்று, பட்டப்படிப்பையும் முடித்துக்கொண்டு ஊர் திரும்பினார். ஊரில் ஒரு தையல் கடையை திறந்தார். கி.பி. 1884ம் ஆண்டு, இவர் சமய வாழ்விற்கு போக தீர்மானித்து "அன்னை மரியாளின் குடும்ப சபை" (Congregation of the Family of Mary) என்ற சபையில் இணைந்தார். தையல் பணியாளராகவும் மறை ஆசிரியையாகவும் போலந்து முழுதும் தமது பணியைத் தொடர்ந்தார். தமது சமயம் சார்ந்த பணிகள் வெறுமனே துறவற சகோதரியாக மட்டுமேயல்லாது இன்னும் பல இருக்கின்றன என்று தீர்மானித்த இவர், சபையை விட்டு வெளியேறி வீடு திரும்பினார்.

வீடு திரும்பிய லமென்ட், அங்கே இருப்பிடமற்ற ஏழைகளுக்கு சேவை செய்வதில் தம்மை ஈடுபடுத்திக்கொண்டார். இச்சமயம், இவர் தமது ஆன்மீக குருவான "அருளாளர் ஹோனோரட்" (Blessed Honorat Koźmiński) என்பவரை சந்தித்தார். தனக்கான இறை அழைப்பினை மறுபரிசீலனை செய்து அதனை வாழ்க்கையில் கைகொள்ள வலியுறுத்தினார். வீடற்றோரின் தங்குமிடத்தின் இயக்குனரான இவர் அவர்களுக்கும், அவர்களது பிள்ளைகளுக்கும் உதவிகள் பல செய்தார். பின்னர் தமது துறவற வாழ்விற்கு திரும்பினார்.

பின்னர் அவர் "புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் மூன்றாம் நிலை துறவற சபையில்" (Third Order of Saint Francis) இணைந்தார். கி.பி. 1905ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், லமென்ட் வேறு சில பெண்களுடன் அணிதிரண்டு, “ஃபெலிஸ்" (Felice Wiercinski) எனும் "இயேசு சபை” (Jesuit) குருவுடன் இணைந்து ஒரு சமய சபையை நிறுவினார். அது போலந்து முழுதும் மின்னல் வேகத்தில் பரவியது.

கி.பி. 1907ம் ஆண்டு, லமென்ட் பிற பெண்கள் சிலருடன் இணைந்து, தமது சபையை விரிவுபடுத்துவதற்காக அந்நாளைய ரஷியாவுக்கு (Russia at Saint Petersburg) சென்றார். ஆனால், ரஷியப் புரட்சி (Russian Revolution) வெடித்ததன் காரணத்தால், ரஷியாவை விட்டு வெளியேற வற்புறுத்தப்பட்ட லமென்ட், கி.பி. 1921ம் ஆண்டு வெளியேறினார்.

கி.பி. 1925ம் ஆண்டு முதல் கி.பி. 1935ம் ஆண்டுவரை "ரடோவோ" (Convent at Ratowo) எனும் இடத்திலிருந்த பள்ளியில் தங்கியிருந்த லமென்ட், தமது உடல்நிலையை கருத்தில்கொண்டு தமது சபை தலைவர் பொறுப்பை கி.பி. 1935ம் ஆண்டு ராஜினாமா செய்தார். கி.பி. 1941ம் ஆண்டு, முடக்குவாத நோயால் பாதிக்கப்பட்ட இவர், மீதமிருந்த வாழ்வின் பெரும்பகுதியை படுக்கையிலேயே கழித்தார்.

கி.பி. 1946ம் ஆண்டு மரணமடைந்த போலேஸ்லாவா மரியா லமென்ட்டின் உடல் "ரடோவோ" (Ratowo) என்ற இடத்திலுள்ள பள்ளி வளாகத்திலுள்ள புனித அந்தோனியார் தேவாலயத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

கி.பி. 1924ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 24ம் நாளன்று, அவருக்கு சபைக்கு மறைமாவட்ட அங்கீகாரம் கிட்டியது. கி.பி. 1967ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 7ம் நாளன்று, திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல் (Pope Paul VI) தமது அங்கீகாரத்தை வழங்கினார். கி.பி. 2005ம் ஆண்டில், “சாம்பியா” (Zambia) மற்றும் “லித்துவானியா” (Lithuania) ஆகிய நாடுகளிலுள்ள அவரது சபையில் 338 மறைப்பணியாளர்கள் உறுப்பினர்களாயிருந்தனர். தற்போதைய ரஷிய நாட்டில் அவரது சபை இன்றும் உள்ளது.

Tuesday, January 28, 2020

† St. Thomas Aquinas † (January 28)



† Saint of the Day †
(January 28)

✠ St. Thomas Aquinas ✠

Doctor of the Church:

Born: 1225 AD
Roccasecca, Kingdom of Sicily (now Lazio, Italy)

Died: March 7, 1274 (Aged 48–49)
Fossanova, Papal States (Now Lazio, Italy)

Venerated in:
Catholic Church
Anglican Communion
Lutheranism

Canonized: July 18, 1323
Pope John XXII

Major shrine:
Church of the Jacobins, Toulouse, France

Feast: January 28

Patronage:
Academics; Against Storms; Against Lightning; Apologists; Aquino, Italy; Belcastro, Italy; Book Sellers; Catholic Academies, Schools, and Universities; Chastity; Falena, Italy; Learning; Pencil Makers; Philosophers; Publishers; Scholars; Students; University of Santo Tomas; Sto. Tomas, Batangas; Theologians

Saint Thomas Aquinas was an Italian Dominican friar, Catholic priest, and Doctor of the Church. He was an immensely influential philosopher, theologian, and jurist in the tradition of scholasticism, within which he is also known as the Doctor Angelicus and the Doctor Communis. The name Aquinas identifies his ancestral origins in the county of Aquino in present-day Lazio, Italy.

Biographical Section:
Thomas was most probably born in the castle of Roccasecca, Aquino, in the Kingdom of Sicily (present-day Lazio, Italy), 1225, According to some authors, he was born in the castle of his father, Landulf of Aquino. Though he did not belong to the most powerful branch of the family, Landulf of Aquino was a man of means. As a knight in the service of King Roger II, he held the title miles. Thomas's mother, Theodora, belonged to the Rossi branch of the Neapolitan Caracciolo family. Landulf's brother Sinibald was abbot of the first Benedictine monastery at Monte Cassino. While the rest of the family's sons pursued military careers, the family intended for Thomas to follow his uncle into the abbacy; this would have been a normal career path for a younger son of southern Italian nobility.

“In truth, St. Thomas possessed all the moral virtues in a very high degree, and so closely bound together in his soul that they formed one whole in charity [the love of God], which, as he himself states, ‘informs the acts of all the other virtues.’ If, however, we seek to discover the specific and particular characteristics of his sanctity, the first thing that appears is a virtue that gives St. Thomas a certain likeness to the angelic natures. We refer to that chastity which he preserved unsullied in a crisis of the most pressing danger. Because of this, he was judged worthy to receive from the Angels a mystic girdle [belt of purity]...

“The most distinctive feature, however, of the sanctity of St. Thomas is what St. Paul describes as the ‘word of wisdom’ [sermo sapientia], and the union of the two forms of wisdom – the acquired and the infused – with which nothing accords so well as humility, devotion to prayer, and the love of God.

“That humility was the foundation upon which the other virtues of Thomas were based is clear to anyone who considers how submissively he obeyed a lay brother in the course of their communal life. It is no less obvious to anyone reading his writings, which manifests such great respect for the Fathers of the Church. As Leo XIII noted, ‘Because of his utmost reverence for the doctors of antiquity, he seems to have inherited in some way the intellect of all.’

“But the most magnificent illustration of his humility is to be found in the fact that he devoted the faculties of his divine intellect not to gain glory for himself, but to the advancement of truth. Most philosophers, as a rule, are eager to establish their own reputations, but St. Thomas strove to efface himself completely in the teaching of his philosophy so that the light of heavenly truth might shine with its own effulgence.”

Comments:
There are several interesting points in this selection. First, let me give you a clarification regarding his purity. When Pope Pius XI referred to the crisis St. Thomas passed through, he was alluding to a particular episode.

St. Thomas wanted to be a Dominican, but his father, who was a noble from southern Italy, opposed his decision. He ordered his son to be imprisoned in a tower to see if isolating the youth from everyone would make him leave aside his vocation. Instead of abandoning it, he took advantage of the solitude to pray and study.

Seeing this, his father did another bad thing. He arranged for a public woman to visit St. Thomas to invite him to sin against purity. It was a chilly day, and a fire was burning in the fireplace of the room where St. Thomas was locked. When the woman approached to tempt him, he took a stick of burning wood from the fire and threatened to burn the woman should she come any closer. She fled in panic.

Having thus conquered the temptation of impurity, he received the visit of an Angel who rewarded him with a kind of mystical girdle, that is, invisible protection against the temptations of impurity. So this great angel, St. Thomas of Aquinas, was free of the temptations of the flesh that could disturb the progress of his mind or damage his studies and the great work he did for the Catholic Church.

Second, regarding his obedience, it is remarkable that St. Thomas, on the order of his superiors, always had a lay brother whom he obeyed. This person was incomparably inferior to St. Thomas, but he nonetheless exerted authority over the Saint rendered by the vow of obedience. And St. Thomas obeyed him. It is admirable to consider a person with the sanctity and culture of St. Thomas curbing himself and submitting to the yoke of a person so less learned and probably much less holy than himself. This helps to explain what Pope Pius XI was referring to when he said humility was the foundation of the virtues practiced by St. Thomas.

Third, the encyclical also observed quite aptly how St. Thomas effaced himself in his teaching. It is truly magnificent to see how the man does not seem to be present in his writings. One has, as it were, philosophical and theological reasoning in its pure state. One does not feel any hint of the presence of the man. The only thing that appears is the Catholic doctrine. One would say that Catholic doctrine speaks through his lips.

I offer you these few comments in honor of the great St. Thomas Aquinas, asking him to help us to love Catholic doctrine as he did, and to protect us against so many occasions of impurity that present themselves in our days.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

† புனிதர் தாமஸ் அக்குய்னஸ் † (ஜனவரி 28)



† இன்றைய புனிதர் †
(ஜனவரி 28)

✠ புனிதர் தாமஸ் அக்குய்னஸ் ✠
(St. Thomas Aquinas)

துறவி/ குரு/ மறைவல்லுநர்:
(Friar/ Priest/ Doctor of the Church)

பிறப்பு: கி.பி. 1225
ரொக்காசெக்கா, சிசிலி அரசு
(Roccasecca, Kingdom of Sicily)

இறப்பு: மார்ச் 7, 1274
ஃபொஸ்ஸனோவா, திருத்தந்தையர் மாநிலம்
(Fossanova, Papal States)

ஏற்கும் சபை/ சமயம்:
கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Catholic Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)
லூதரனியம்
(Lutheranism)

புனிதர் பட்டம்: ஜூலை 18, 1323
திருத்தந்தை இருபத்தி இரண்டாம் ஜான்
(Pope John XXII)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:
ஜாகொபின்ஸ் ஆலயம், டௌலூஸ், ஃபிரான்ஸ்
(Church of the Jacobins, Toulouse, France)

நினைவுத் திருவிழா: ஜனவரி 28

பாதுகாவல்:
கத்தோலிக்க கல்வி நிலயங்கள் (Catholic Academies), புயலுக்கெதிராக (Against storms), மின்னலுக்கெதிராக (Against Lightning), வக்காலத்து வாங்குபவர்கள் (Apologists), இத்தாலி (Italy), புத்தக விற்பனையாளர்கள் (Book Sellers), பள்ளிகள் (Schools), பல்கலை கழகங்கள் (Universities), கற்பு (Chastity), அந்துப்பூச்சி (Falena), கற்றல் (Learning), பென்சில் உற்பத்தியாளர்கள் (Pencil Makers), தத்துவயியலார்கள் (Philosophers), அறிஞர்கள் (Scholars), மாணவர்கள் (Students), ஸ்டோ பல்கலைக்கழகம் (University of Sto), இறையியலாளர்கள் (Theologians)

புனிதர் தாமஸ் அக்குய்னஸ், இத்தாலி நாட்டின் டொமினிக்கன் சபையைச் சேர்ந்த ஒரு துறவியும், கத்தோலிக்க மதகுருவும், மெய்யியலாளரும், இறையியலாளரும் ஆவார். இயற்கை இறையியலின் முன்னணிப் பரப்புரையாளராக இருந்ததுடன், இவர் மெய்யியல், இறையியல் என்பவற்றின் தோமியச் சிந்தனைப் பிரிவின் தந்தையும் ஆவார். பண்டித நுணுக்கத்தால் பாரம்பரிய நீதியாளர் ஆவார்.

குருத்துவ கல்வி பயிலுபவர்களுக்கான ஒரு முன்மாதிரியாக கத்தோலிக்கத் திருச்சபை இவரைப் போற்றியது. திருச்சபையால் மறைவல்லுனர் (Doctor of the Church) என்ற பட்டமும் இவருக்கு அளிக்கப்பட்டது. பல கல்வி நிறுவனங்கள் இவருடைய பெயரில் தொடங்கப்பட்டன.

வாழ்க்கை:
புனிதர் தாமஸ் அக்குய்னஸ், சிசிலி அரசின் "ரொக்காசெக்கா" (Roccasecca) என்னுமிடத்திலுள்ள (தற்போதைய இத்தாலியின் "லாஸியோ" (Lazio Region) பிராந்தியம்) தமது தந்தையின் கோட்டை அரண்மனையில் பிறந்தார். இவரது தந்தை பெயர், "லண்டல்ஃப் அக்குய்னோ" (Landulf of Aquino) ஆகும். இவரது தாயார் "தியோடோரா" (Theodora) ஆவார்.

தமது ஐந்து வயதில், "மாண்ட்டே கஸினோ" (Monte Cassino) நகரில் தொடங்கிய இவரது ஆரம்பக் கல்வி, பேரரசன் “இரண்டாம் ஃபிரெடெரிக்” (Emperor Frederick II) மற்றும் திருத்தந்தை “ஒன்பதாம் கிரகோரி” (Pope Gregory IX) ஆகியோரிடையே கி.பி. 1239ம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் நடந்து முடிந்த போரின் காரணமாக அங்குள்ள துறவு மடத்தில் சிதறியது.

தாமஸின் பெற்றோர் இவரை "நேப்பிள்ஸ்" (Naples) நகரில், "ஃபிரெடெரிக்" (Frederick) புதிதாய் ஆரம்பித்திருந்த பல்கலையில் சேர்த்துவிட்டனர். அங்கே தாமஸுக்கு "அரிஸ்ட்டாடில்", (Aristotle) "அவெர்ரோஸ்" (Averroes) மற்றும் "மைமொனிடேஸ்" (Maimonides) ஆகிய அறிஞர்களின் அறிமுகம் கிட்டியது. அவர்களனைவரும் தாமஸின் இறையியல் தத்துவ (Theological Philosophy) அறிவினால் ஈர்க்கப்பட்டனர்.

தாமஸ் தமது பத்தொன்பது வயதில் புதிதாய் ஆரம்பிக்கப்பட்டிருந்த "டொமினிக்கன் சபையில்" (Dominican Order) இணைய முடிவெடுத்தார். தாமஸின் மனமாற்றம் இவரது குடும்பத்தினருக்கு மகிழ்ச்சியை கொடுக்கவில்லை. தாமஸின் முடிவுகளை மாற்ற அவரது தாயார் தியோடோராவின் தலையீடுகளை தடுக்கும் விதமாக, டொமினிக்கன் துறவியர் தாமஸை ரோமுக்கும், பின்னர் அங்கிருந்து பாரிஸ் நகருக்கும் அனுப்ப ஏற்பாடுகள் செய்தனர். ஆயினும், தாமஸின் தாயார் தியோடோராவின் ஏற்பாடுகளின்படி, ரோம் நோக்கி பயணத்திலிருந்த தாமஸ், ஒரு நீர்ச்சுனையில் தண்ணீர் அருந்தும் வேளையில் அவரது சகோதரர்கள் அவரைப் பிடித்து தமது பெற்றோரின் “மான்டே சான் ஜியோவானி காம்பனோவின்” (Castle of Monte San Giovanni Campano) கோட்டை அரண்மனைக்கு கொண்டு சென்றனர். டொமினிக்கன் சபையில் சேரும் தாமஸின் புதிய விருப்பத்தைத் தவிர்க்கும் விதமாக இவர் ஏறத்தாழ ஒரு வருடம் வரை வீட்டுக் காவலில் வைக்கப்பட்டார்.

தாமஸ் தமது இந்த வீட்டுக்காவல் காலத்தை தம் சகோதரியருக்கு கல்வி கற்பிப்பதிலும், டொமினிக்கன் சபைத் துறவியருடன் தொடர்பு கொள்வதிலும் கழித்தார். டொமினிக்கன் சபையில் சேரும் எண்ணத்தில் உறுதியாக இருந்த தாமசை மனமாற்றம் செய்வது இயலாததென அவரது குடும்பத்தினர் நம்பினார். ஒரு கட்டத்தில், அவரது சகோதரர்கள் இருவர் அவரை தவறான வழியில் செலுத்த ஒரு விபச்சாரியை பணியமர்த்தும் நடவடிக்கையையும் கையிலெடுத்தனர். தாமஸ் அந்த பெண்ணை பழுக்க காய்ச்சிய இரும்பைக் கொண்டு விரட்டினார். அன்று இரவு, தாமஸ் உறங்கும் வேளையில் காட்சியளித்த இரண்டு தேவ தூதர்கள், அவரது பிரம்மச்சரிய மன உறுதியை வலுவாக்கினர்.

கி.பி. 1244ம் ஆண்டு, தாமஸின் மனமாற்றத்திற்கான அனைத்து முயற்சிகளும் தோற்றுப்போன நிலையில் அவரது தாயார் தியோடோரா, தமது குடும்பத்தின் கௌரவம் மற்றும் கண்ணியத்தைக் காக்க வேண்டி, அன்றிரவு தாமஸ் ஜன்னல் வழியாக வீட்டுக் காவலிலிருந்து தப்பித்துப் போக வழிவிட்டார். எல்லோருமறிய துறவு சபையில் சென்று சேர்வதைவிட, இரகசியமாக செல்வது குடும்ப கௌரவத்திற்கு குறைந்தபட்ச சேதாரமேயாகும் என நினைத்தார். முதலில் நேப்பிள்ஸ் நகருக்கு பயணித்த தாமஸ், “டொமினிக்கன் சபைகளின் பெரும்தலைவரான” (Master General of the Dominican Order) "ஜோஹன்னேஸ்" (Johannes von Wildeshausen) அவர்களை சந்திப்பதற்காக அங்கிருந்து ரோம் சென்றார்.

கி.பி. 1273ல் ஒருநாள், காலை வழிபாடுகளின் பின்னர், தாமஸ் “தூய நிக்கலஸ் சிட்றாலயத்தில்” (Chapel of Saint Nicholas) உலவிக்கொண்டிருந்தார். பின்னர் அவர் சிலுவையில் பாடுபட்ட இயேசுவின் சொரூபத்தின் முன்னே தியானிக்கையில், ஆண்டவரே அவருக்கு தோன்றி, "தாமஸ், என்னைப்பற்றின உன்னுடைய எழுத்துக்கள் அருமையாக உள்ளன; நீ என்ன பிரதிபலன் எதிர்பார்க்கிறாய்" என்று கேட்டார். தாமஸோ, "ஆண்டவரே, நீரல்லாது எனக்கு வேறொன்றும் வேண்டாம்" என்றார். இந்நிகழ்வின் பின்னர் ஆண்டவருக்கும் தமக்கும் இடையே நடந்த சம்பாஷனை பற்றி தாமஸ் யாரிடமும் எதுவும் சொல்லவுமில்லை; எழுதி வைக்கவுமில்லை.

கி.பி. 1273ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், ஆறாம் தேதி, மற்றொரு விசித்திர அனுபவம் நேர்ந்தது. திருப்பலி நிகழ்த்திக்கொண்டிருந்த தாமசுக்கு ஒரு நீண்ட மெய்மறந்த இன்ப உணர்வு ஏற்பட்டது. அதன்பின்னர் அவர் தமது வழக்கமான பணிகளை கைவிட்டார். தமது உதவியாளருக்கு அடுத்து செய்யவேண்டிய பணிகள் பற்றின உத்தரவுகள் கொடுக்க மறுத்தார். நான் எழுதிய எழுத்துக்களே என்ன ஈர்க்கின்றன என்றார். இதன் விளைவாக, அவர் எழுதிக்கொண்டிருந்த (Summa Theologica) என்ற இறையியல் இலக்கியம் நிறைவடையாமலேயே போனது. இறைவனுடன் தாமஸுக்கு ஏற்பட்ட அனுபவமே இதற்கு காரணம் என்பது கத்தோலிக்க விசுவாசம்.

கி.பி. 1054ம் ஆண்டு, கிழக்கத்திய மற்றும் மேற்கத்திய திருச்சபைகளிடையே ஏற்பட்ட பெரும் பிளவின் காரணமாக கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை மற்றும் கத்தோலிக்க திருச்சபைகளிடையே ஒற்றுமை உண்டாக்கும் முயற்சியாக திருத்தந்தை பத்தாம் கிரகோரி (Pope Gregory X) இரண்டாம் லியோன் சங்கத்தை (Second Council of Lyon) கி.பி. 1274ம் ஆண்டு, மே மாதம், முதல் தேதி, கூட்ட ஏற்பாடு செய்தார். அவர் தாமசுக்கும் அழைப்பு விடுத்தார். இந்த கூட்டத்தில் தாமஸ், திருத்தந்தை நான்காம் அர்பனுக்காக (Pope Urban IV) பணியாற்றினார்.

இந்த கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள தாமஸ் ஒரு கழுதையின் மேல் பயணம் மேற்கொண்டார். இந்த பயணத்தின்போது, அவரது தலை விழுந்திருந்த ஒரு மரத்தின் கிளை மீது மோதியது. மிக மோசமாக உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்ட தாமஸ் சிறிது ஓய்வுக்கு பின்னர் மீண்டும் தன் பயணத்தை தொடர்ந்தார். ஆனால் மீண்டும் நோயில் வீழ்ந்த தாமஸ் வழியில் ஒரு துறவு மடத்தில் தங்கினார். சில நாட்களின் பிறகு, கி.பி. 1274ம் ஆண்டும், மார்ச் மாதம், ஏழாம் தேதி, தாமஸ் மரணமடைந்தார்.

Monday, January 27, 2020

† St. Angela Merici † (January 27)



† Saint of the Day †
(January 27)

✠ St. Angela Merici ✠

Virgin and Foundress:

Born: March 21, 1474
Desenzano del Garda, Province of Brescia, Republic of Venice

Died: January 27, 1540 (Aged 65)
Brescia, Republic of Venice

Beatified: April 30, 1768
Pope Clement XIII

Canonized: May 24, 1807
Pope Pius VII

Major shrine:
Sanctuary of St. Angela Merici, Brescia, Italy

Feast Day: January 27

Patronage:
Sickness, Handicapped People, Loss of Parents

Angela Merici or Angela de Merici was an Italian religious educator, who is honored as a saint by the Catholic Church. She found the Company of St. Ursula in 1535 in Brescia, in which women dedicated their lives to the service of the Church through the education of girls. This organization later sprang the monastic Order of Ursulines, whose nuns established places of prayer and learning throughout Europe and, later, worldwide, most notably in North America.

Although not common, some older images and statues of St. Francis of Assisi show him balancing three orbs on his shoulders. They appear to be globes, heavenly realms, or the earth, the moon, and the sun. But the three orbs represent the three orders in the Franciscan family: the first order for men, the second-order for women, and the third order for the laity who desired to live by the Franciscan rule.  Today’s saint, Angela Merici, was a third-order Franciscan, a laywoman who followed a strict rule of Franciscan life outside of a convent.

Angela’s holiness, mystical experiences, and leadership skills ultimately led her beyond her Franciscan commitment to finding her own community of “virgins in the world” dedicated to the education of vulnerable girls, or, in common parlance, at-risk youths.  She placed the community under the patronage of St. Ursula. The community, after Angela’s death, was formally recognized as the Ursulines and gained such renown for their schools that they came to be known as the female Jesuits.

St. Angela saw the risk that uneducated girls in her own region of northern Italy would end up being abused sexually or financially and sought to counter this possibility through education. She gathered a like-minded group of virgins around her into a “company,” a military word also used by St. Ignatius in founding his “Company of Jesus” around the same time. Saint Angela organized her city into districts that reported to a “colonel” who oversaw the education and general welfare of the poor girls under their care. Saint Angela’s cooperators did not understand their dedicated virginity as a failure to find a husband or a rejection of religious life in a convent. They emulated the early Christian orders of virgins as spouses of Christ who served the children of their Beloved in the world.

Living in the first part of the 16th century, St. Angela was far ahead of her time. Teaching orders of nuns became normative in the Church throughout the centuries, staffing Catholic schools throughout the world. But nuns did not always do this. It had to start with someone, and that someone was today’s saint. Bonds of faith, love of God, and a common purpose knitted her followers together into a religious family that served the spiritual and physical welfare of those who no one else cared about. Women make homes. Men just live in them. Saint Angela sought to change society one woman at a time by infusing every home with Christian virtue emanating from the heart of the woman who ran it. She trained future wives, mothers, and educators in their youth when they were still able to be formed.

The Papal Bull of Pope Paul III in 1544 which recognized her community stated of St. Angela Merici: “She had such a thirst and hunger for the salvation and good of her neighbor that she was disposed and almost ready to give not one, but a thousand lives, if she had had so many, for the salvation even of the least… with maternal love, she embraced all creatures… Her words… were spoken with such unheard-of effectiveness that everyone felt compelled to say: ‘Here is God.’”

St. Angela Merici, infuse in our hearts that same love for which you left worldly joys to seek out the vulnerable and the forgotten. Help us to educate the ignorant and to share with the less fortunate, not only for their spiritual and material benefit but for our everlasting salvation.

† புனிதர் ஏஞ்செலா மெரிசி † (ஜனவரி 27)



† இன்றைய புனிதர் †
(ஜனவரி 27)

✠ புனிதர் ஏஞ்செலா மெரிசி ✠
(St. Angela Merici)

கன்னி/ சபை நிறுவனர்:
(Virgin and Foundress)

பிறப்பு: மார்ச் 21, 1474
டிசெஸானோ டெல் கார்டா, ப்ரெஸ்ஸியா பிராந்தியம், வெனிஸ் குடியரசு
(Desenzano del Garda, Province of Brescia, Republic of Venice)

இறப்பு: ஜனவரி 27, 1540 (வயது 65)
ப்ரெஸ்ஸியா, வெனிஸ் குடியரசு
(Brescia, Republic of Venice)

அருளாளர் பட்டம்: ஏப்ரல் 30, 1768
திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் கிளமன்ட்
(Pope Clement XIII)

புனிதர் பட்டம்: மே 24, 1807
திருத்தந்தை ஏழாம் பயஸ்
(Pope Pius VII)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:
புனித ஆஞ்சலா மெரிசி சரணாலயம், ப்ரெஸ்ஸியா, இத்தாலி
(Sanctuary of St. Angela Merici, Brescia, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜனவரி 27

பாதுகாவல்:
நோய் (Sickness),
பெற்றோரை இழந்தோர் (Loss of Parents),
மாற்றுத் திறனாளிகள் (Handicapped People)

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையால் புனிதராக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்ட ஏஞ்செலா மெரிசி, ஒரு இத்தாலி நாட்டின் ஆன்மீக கல்வியாளர் ஆவார். இவர் கி.பி. 1535ம் ஆண்டு, "ப்ரெஸ்ஸியா" (Brescia) என்ற இடத்தில் "புனிதர் ஊர்சுலாவின் துணைவர்கள்" (Company of St. Ursula) என்ற கல்வி நிறுவனத்தினை நிறுவினார். இக்கல்வி நிறுவனத்தின் பெண்கள், சிறுமிகளின் கல்விக்காக தமது வாழ்க்கையினை திருச்சபைக்கு அர்ப்பணித்தவர்கள் ஆவர். சிறிது காலத்திலேயே இக்கல்வி நிறுவனம் சட்டென்று "ஊர்சுலின் துறவற சபையாக" (Monastic Order of Ursulines) மாறி உயர்ந்தது. இத்துறவு சபையின் அருட்கன்னியர்கள் செபம் மற்றும் கற்றலுக்கான இடங்களை முதலில் ஐரோப்பா எங்கும், குறிப்பாக வட அமெரிக்காவிலும், பின்னர் உலகமெங்கும் அமைத்தார்கள்.

வாழ்க்கை:
கி.பி. 1474ல் பிறந்த மெரிசியும் இவரது மூத்த சகோதரியான "கியானா மரியாவும்" (Giana Maria) இவரது பதினைந்தாம் வயதிலேயே அநாதைகளானார்கள். தமது தாய்மாமன் வீட்டில் வாழ்வதற்காக பக்கத்து நகருக்கு சென்றனர். சிறிது காலத்திலேயே இவரது மூத்த சகோதரி "கியானா மரியா" அகால மரணமடைந்தார். மரணத்தின் முன்பும் அதன் பின்னரும் நடக்க வேண்டிய எந்தவொரு இறுதிச்சடங்குக்களும்கூட அவருக்கு நடக்கவில்லை. இதனால் மிகவும் மன உளைச்சலுக்கு ஆளானார் மெரிசி. இந்நிலையில், மெரிசி "புனித ஃபிரான்சிஸின் மூன்றாம் நிலை சபையில்" (Third Order of St. Francis) இணைந்தார். தம்மை கடவுளுக்கு அர்ப்பணித்திருந்த மெரிசியின் அழகும் கவர்ச்சியான பொன்னிற கூந்தலும் பிறரைக் கவர்ந்தன. உலகினரின் கவனத்தை ஈர்க்க விரும்பாத மெரிசி, தமது கூந்தலை புகைக்கரியினால் கோரப்படுத்திக்கொண்டார்.

மெரிசியின் இருபதாம் வயதில் இவரது தாய்மாமன் இறந்து போனார். ஆகவே, தமது சகோதரர்களுடன் வாழ்வதற்காக சொந்த ஊர் திரும்பினார். இவருக்கு சேர வேண்டிய சொத்துக்கள் இவருக்கு தரப்பட்டன. பின்னர் இவருக்கு ஒரு திருக்காட்சி காணக் கிடைத்தது. அதில், இளம் பெண்களுக்கு சமய கல்வியூட்டுவதற்கு தமது வாழ்வினை அர்ப்பணித்த அருட்கன்னியர் கொண்ட சமூகம் ஒன்றினை நிறுவும்படி அறிவுறுத்தப்பட்டார். இங்ஙனம் இவர் ஆரம்பித்த இந்த அருட்கன்னியர் சமூகம் வெற்றி பெற்றது. பிறகு பக்கத்து நகரான "ப்ரெஸ்ஸியாவில்" (Brescia) மற்றுமொரு பள்ளி தொடங்க இவர் அழைக்கப்பட்டார்.

எண்ணிலங்கா சமூகப் பணிகளை செய்த இவர், என்ணிடலங்கா ஏழை மக்களின் வாழ்வை உயர்த்தினார். கி.பி. 1524ம் ஆண்டு தனது 50ம் வயதில் பாலஸ்தீனத்திற்கு புனிதப் பயணம் ஒன்றை மேற்கொண்டார். வழியில், "க்ரேட்டா" எனும் தீவில், திடீர் என்று அவரது கண்களின் பார்வை மறைந்தது. இருப்பினும் அவர் தமது புனித பயணத்தைத் தொடர்ந்தார். பாலஸ்தீன புனித பயணத்திலிருந்து திரும்புகையில், அவரது பார்வை பறிபோன அதே "க்ரேட்டா" தீவில், அவர் சிலுவையை செபிக்கையில், அவருக்கு அதிசயமாக மீண்டும் பார்வை திரும்பியது.

கி.பி. 1535ம் ஆண்டும், நவம்பர் மாதம், 25ம் நாளன்று, தம்முடன் இருந்த பன்னிரெண்டு இளம்பெண்களுடன் இணைந்து "ப்ரெஸ்ஸியா" (Brescia) என்ற இடத்தில் "புனித ஊர்சுலாவின் துணைவர்கள்" (Company of St. Ursula) என்ற கல்வி நிறுவனத்தினை நிறுவினார். அவர்களுடைய நோக்கம், எதிர்கால மனைவி, தாய் (தற்போதைய இளம்பெண்கள்) ஆகியோரின் குடும்ப வாழ்க்கை நிலையை கிறிஸ்தவ கல்வி மூலம் உயர்த்துவது ஆகும். நான்கு வருடங்களில் இக்கல்வி நிறுவனம் இருபத்தெட்டாக உயர்ந்தது. மெரிசி தம்முடனிருந்தவர்களை இறைவனுக்கு ஒப்புக்கொடுத்து, அயலாரின் சேவையில் தம்மை அர்ப்பணிக்க கற்பித்தார். அதன் உறுப்பினர்கள் ஏதும் சிறப்பு பழக்க வழக்கங்களோ அல்லது சமய பிரமாணங்களோ எடுத்துக்கொண்டவர்கள் அல்ல. மெரிசி இக்கல்வி நிறுவனத்தின் உறுப்பினர்களுக்கான வாழ்க்கை நியதி அல்லது விதிகளை தாமே எழுதினர். அதில் பிரம்மச்சரியம், வறுமை, தாழ்ச்சி, கீழ்படிதல் ஆகியவற்றுக்கு முக்கியத்துவம் அளித்தார். "ஊர்சுலின்ஸ்" (The Ursulines) என்றழைக்கப்படும் இவர்களுடைய நிறுவனம், மென்மேலும் பள்ளிகளையும் அநாதை இல்லங்களையும் தொடங்கியது. கி.பி. 1537ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 18ம் நாளன்று, மெரிசி இந்நிறுவனங்களின் தலைமைப் பொறுப்பையேற்றார். மெரிசி இந்நிறுவன உறுப்பினர்களுக்காக எழுதிய விதிகள் மற்றும் நியதிகளை கி.பி. 1544ம் ஆண்டு திருத்தந்தை “மூன்றாம் பவுல்” (Pope Paul III) ஒப்புதல் அளித்து அங்கீகரித்தார்.

கி.பி. 1540ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 27ம் நாள், மெரிசி மரிக்கும்போது, 24 கல்வி நிறுவனங்கள் பிராந்தியம் முழுது கல்விச் சேவையில் இருந்தன. மெரிசியின் விருப்பப்படியே அவரது உடல் மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன் வழக்கப்படி ஆடை அணிவிக்கப்பட்டு "அஃப்ரா தேவாலயத்தில்" (Church of St. Afra) அடக்கம் செய்யப்பட்டது. கி.பி. 1945ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 2ம் தேதி "அஃப்ரா தேவாலயமும்" அதன் சுற்றுப்புற கட்டிடங்களும் தேவாலயத்தின் பங்குத்தந்தை மற்றும் இன்னபிற பங்கு மக்களுடேன் சேர்ந்து இரண்டாம் உலகப்போரின்போது நிகழ்ந்த குண்டு வீச்சில் முழுதும் அழிக்கப்பட்டன. பின்னர், இரண்டாம் உலகப்போரின் முடிவில் தேவாலயமும் அதன் சுற்றுப்புற கட்டிடங்களும் மீண்டும் கட்டப்பட்டு கி.பி. 1954ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 10ம் நாளன்று, திறக்கப்பட்டன. கி.பி. 1956ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 27ம் நாளன்று, புதிதாக புனிதர் ஏஞ்செலா மெரிசிக்கு தேவாலயம் அர்ப்பணிக்கப்பட்டது.

Sunday, January 26, 2020

† St. Titus † (January 26)



† Saint of the Day †
(January 26)

✠ St. Titus ✠

Bishop and Martyr:

Born: 1st century AD

Died: 96 or 107 AD
Gortyn, Crete

Venerated in:
Catholic Church
Eastern Orthodox Church
Eastern Catholic Churches
Lutheranism
Anglican Communion

Canonized: Pre-Congregation

Major shrine: Heraklion, Crete

Feast: January 26

Patronage: Crete

Saint Titus was an early Christian missionary and church leader, a companion, and disciple of Paul the Apostle mentioned in several of the Pauline epistles including the Epistle to Titus. He is believed to be a Gentile converted to Christianity by Paul and, according to tradition, he was consecrated as Bishop of the Island of Crete.

Titus brought a fundraising letter from Paul to Corinth, to collect for the poor in Jerusalem. Later, on Crete, Titus appointed presbyters (elders) in every city and remained there into his old age, dying in Gortyna, near the city of Candia (modern Heraklion).

St. Paul spoke with great affection and respect for St. Titus. He addressed him as a “true child of mine in the faith that we share,” suggesting that he had personally recruited Titus for Christ (see Titus 1:14). So Titus became one of Paul’s most trusted colleagues, serving as his secretary, traveling companion, and ambassador. He accompanied Paul at the Council of Jerusalem that decided not to require circumcision of Jewish converts. To strengthen his case that gentile Christians need not become Jews first, Paul had refused to circumcise Titus, who was Greek.

When Paul discovered the sex scandal and subsequent dissension at Corinth, he sent Titus to deal with the situation. Apparently a gifted pastoral leader, he successfully brought the community through its ordeal. Afterward, Paul told the Corinthians of Titus’s affection for them that was “all the stronger when he remembers how obedient you have all been, and how you welcomed him with fear and trembling” (2 Corinthians 7:15 NJB).

Paul appointed Titus the first bishop of Crete, assigning him to consolidate the church thereby appointing elders in every town. Paul had a low regard for Cretans and accepted a popular view that generally, they were “liars, dangerous animals, all greed and laziness” (Titus 1:12 NJB). So he gave Titus explicit instructions to take a firm stance with Cretan believers:

        Remind them to be obedient to the officials in authority; to be ready to do good at every opportunity; not to go slandering other people but to be peaceable and gentle, and always polite to people of all kinds. There was a time when we too were ignorant, disobedient and misled and enslaved by different passions and dissipations; we lived then in wickedness and malice, hating each other and hateful ourselves. But when the kindness and love of God our Savior for humanity were revealed, it was not because of any upright actions we had done ourselves; it was for no reason except his own faithful love that he saved us, by means of the cleansing water of rebirth and renewal in the Holy Spirit which he has so generously poured over us through Jesus Christ our Savior; so that, justified by his grace, we should become heirs in hope of eternal life.

        This is the doctrine that you can rely on. I want you to be quite uncompromising in teaching all this, so that those who now believe in God may keep their minds constantly occupied in doing good works. All this is good, and useful for everybody. But avoid foolish speculations, and those genealogies, and the quibbles and disputes about the Law—they are useless and futile. If someone disputes what you teach, then after a first and a second warning, have no more to do with him: you will know that anyone of that sort is warped and is self-condemned as a sinner (Titus 3:1–11 NJB).

After many years of service-leadership, Titus died peacefully in Crete.

Paul depicted Titus in his specifications for the character of an elder: “a man of irreproachable character, never arrogant or hot-tempered, nor a heavy drinker or violent, nor avaricious; but hospitable and a lover of goodness; sensible, upright, devout and self-controlled; and he must have a firm grasp of the unchanging message of the tradition” (Titus 1:6–9 NJB).